Tíminn Sunnudagsblað - 29.06.1969, Blaðsíða 3
'ít* /yí'k's *@j%n5M\
xmi
£j“V áJWftJL*
tJ&P &*? ítfPVögW
lvp.<XNJWNi J
Þetf-a vængstéra skorkvikindi er meinlausasta skinn.
ÞaS er iila fært um að verja slg i viSsiáium helmi,
og á flugi er þaS næsta hjákátlegt. Maur myndi ekki
hörfa undan því. En lirfa þess er grimmt rándýr
rneðal skordýranna.
Einn góSan veSurdag verpir skorkvikindiS okkar í volgan
sandinn. Eggið kiekst fliótt út og lirfan skríSur úr því.
Hún grefur sér veiðigröf og býst um á botnl hennar.
Lendi maur niSri i gryfjunni, læsir lirfan um hann
kjálkum.
Sé slíkri lirfu sleppt í lausan sand,
grefur hún sér undir eins holu.
Hún beitir afturendanum, lætur
hann ganga á undan. Á belgnum
eru hár, sem snúa fram, og þess
vegna verSur hún oS hafa þennan
Holuna vikkar hún meS hausn-
um. Hún er þróttmikil, slengir sér
tii og frá og eys frá sér sandi og
smásteinum, svo aS gusurnar ganga
í aliar áttir. FurSu gegnir, hve
þessari lirfu er gefiS mikiS afl.
Þegar holan hefur fengiS þá
lögun, sem lirfan lætur sér iynda,
býr hún um sig í sandinum og
lætur kjálkana eina standa upp úr.
Brátt kemur bráðin. Maurum skrik
ar fótur á lausum sandkornunum.
hátt á.
Maur, sem hrapaS hefur í slíka
gróp, á sér ekki undankomu von.
Sandurinn veltur í sífellu undan
fótum hans. Nái hann fótfestu, eys
lirfan á hann sandi, svo aS hann
missir hennar fljótt á ný.
SíSan læsir lirfan tenntum kjálk
um sínum um maurinn. Þeir eru
holir, og í gegnum þá sýgur hún
allt, sem meyrt er af maurnum.
Leifunum kastar hún upp úr gróp
innl, því aS hún er þrifin.
Lirfan hefst viS tvo vetur í gryfju
sinni. Síðan púpar hún sig niðri
í sandinum. A3 mánuSi liSnum skríá1
ur kvikindiS, sem viS sjáum í upp
hafi, upp úr sandinum, öllum dauð
meinlaust.
T í M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ
555