Tíminn Sunnudagsblað - 29.06.1969, Blaðsíða 5

piér næi'ri upp undir henduir. Atltft
þeíssiL stafiur efitir að koma mjög við
isíögu mina og margra ammrra veit-
uir 'þann, sam í hönd för, iþví að
þeitta var eini stafurinn í skölan-
um, fiyrir utan himn íiræga staf Sig-
urðar skólameistara, seon hanm
sneri ýmast upp e®a niður, er hanin
viair á ganigi eítir Akureyrairgötum.
Stafinn minn fengu flestiir heirna-
vistarneimar að láná, er þeiir fóru á
nxeirihátta.r kvenmafar niður í bæ,
og endalók hanls urðu þau, að tveir
iftest'U kiveminamenn skólans brutu
hamn á milli sín að lokroum mfe-
heppnuðum kvenniatúr, oig bættu
mér haroro auðvitað eroigu. Belti eátt
mfkið og breitt var méir og parot-
að, ásaimit stafouroi. Það nefnddst á
eriendri turogu speiderbeWd, sem
skólabræður míroir þýddu „megim-
gjörð handa njósnara.“ Umrætt
beltd var að lerogd og breidd vasa-
úfbgáfia af magabe'ltj Tnga T. Lárus-
soroar tónskál'ds, sem mér barst í
hendur í skranii, er ég beyptá á upp-
boði að horoum látroum. Ero beltá
tónsk'áldsins var uim tveár metrar
að lerogd og kvartmetri að breidd.
Vetrarhúfiu heimasiaumaða úr svel-
þykku vaðmáli fékk ég og, þá
heiman ég fór. Vair því likast sem
ég báeri hjáim á höfði. þegar óg
set'ti upp þá svörtu. og vísast hef-
ur húfa þessd orðið mér til Mfs-
bjargar, þegar óg var marigrotaðror
sem síðar verður getið
Það skal tekið firam, að óg fór
í skólaroin mjög nauðugror með
svipuðu hrogan'fari og sakamaður,
seroi sendia átti bil Síberíu Rússa
effia Djöflaeyju Praktoa í æviilanga
rótdegð. Fyrstu dagana á Akureyrá
dvaidist ég hjá kunroiingjafólki, ronz
heimavist gagroifiræðaskóianis byrj-
aði. ero það var fyrsta október, fjór-
urn dögum áðror en ég varð sextán
ára. Á þeim degi lötraði óg uipp
Spitaiastíiginro, lágur i lofti í stu'tt-
buxrom og svörtum sokkuim með
sveitþyk'ka vetranhú funia á höfði
og fraroSkan staf í hendi. Það var
á larogairdegi, sem ég fcorn í „vist-
ina.“ í hirou feguirsta ha'ustveðri,
sem komið getror á íslamdi og verð-
ror hverigj betea og fegurra en eiro-
mdtt á Akureyri Sron'nrodagion eft-
íit' var veðrið jafirovel eron fegronra,
dtafaíogro og söfckio. Þá sparibjóst
ég og labbaöi ofaro í bæ með húf-
una og stafiinro Ég sá staursetta
arogíýsiroigu við aðaigötuna. Guð-
murodror Hávarðsson hélt fyrinÆeist-
uir um alþýðumenrotun á íslandi og
fcostáði aðgangur eiroa krórau. Ég
vldi tafariarost byrja .mieroroituro-
inla“ og labbaði í áttina að hjall-
iniuroi, þair sem gairnli rroaðurii'nro ætl-
aði að tala.
Á leiðinni þangað vatt sér aö
miér veiþúiroro, gfflæsiilegur maður og
spuirði:
„Taler De norsk?"
Þetta var í fyrsta sinro, sem ég
var þéraður c»g það aif þessum fial-
ega Norðmaroni, og f'aromst mér þá
sem ég hækkaði heil'dur í lofti, þótt
mér yrði svarafátt á roordkuinnd.
Þetta sama kvöM sýndd Skjadd-
bongarhíó á Akuireyri kvikmynid,
sem iiét Messa'línia. Það vair ævi-
sag-a hdinnar fögru. ero iMræmdu,
rómiversku firúar, sem var eig-
intooroia Claudíusar keisara. Urn
kvöidið bjóst ég tiil farar á mynd-
iroa. Ég hafði Iiesið maromkynissögu
Páls Mefeteðs og var ekki eiros á
gaiti í þeirri liesnirogu sem i fle'S'tum
öðruim þedim fræðum, seroi sroertu
irorotökuprófið, er áttd að hefjast
strax að morgroii næsta daig. Ég héit
seroi lietð liggiur stafbúiinn, girtur
megiingjöröinni og með vetrarhúf-
uroa á höfði oifiam brattaro sneiðirog-
iroro. sem lá frá sbólaroum roiður í
bæ. Þessd sroieiðirogur nefrodiist á
skólamádi Glötunarstígur, er haron
var geragiinn ofian í Hafniarstræti.
en aftur á móti Menntavegur, þeg-
ar haron var gengiron mótii brekk-
uroroii upp í skóla Myrbt var orðið
og veðrið einis gott og á varð kosið
Tuniglið var eron etoki komið upp
fyiftr Vaðlaiheilðarbrúroiiina, hand-
an við fjörðiron Ég var einn pníns
liðs og náði i tæka tíð á myndina.
Al'drei hafði ég séð kvikmyrod áður.
Þetta var ein þöglu myrodarona með
diönskuim texta og áhrifamikiil frá
upphafi ti’l eroda Messaltna sú, sem
í mynöirond lek, var sú fegursta
koroa, sem ég hafði auigum
litið hirogað til og mdfelu lengur,
uroz óg sá pólsku Boggu roiðri á
Hótel Hefelu mörgum árum síðar.
Messallí'roa hlurorofór eigiroimaron siron
í ástum, þyí að Claudíus keisari
war orðimn hrumt og riðarodd gam-
almenmi o:g etoki lMegur til stór-
ræða í hijó^asærog'ironi, en Messa-
Ina korroung og Ifsþyrst glæsi-
kona. Davíð Stefánsson segir svo í
hinu snjaOilia kvæði sirou um Messa-
líniu:
Það er hún, sem mönroum blótar,
hún, sem engrom lögum lýtur,
kyssir, bítur,
kve'lst og nýtur
Gg ved þeim manroii, sean Messa-
líroa hafði vatið sér tld ásta, ero
viildi ekfkd þýðast haroa vegna trúro-
aðar við keisaranro eða þá eigin-
kíonu síroa. Sá vesadiings miáður var
girátít leiikiron af hiroinii griimimlymdu,
fögru konu. En senn fór að síga á
ógæfuh'liðina fyrir Messalínu, Oig
óðum þreingdist vítahriroguirinn um
haroa. u nz heroroi var erograr urodaro-
komu auðið.
Barmur heronar byltist heitur.
blóðið þráir vín og eitur.
og hún drekkur diarft og stígur
dansinn villta,
töfra tryldta.
Og í lokaatriði myndarinnar
svipti hún slæðumum firá fagur-
sköpuðum barmimum og raik rýtirog
sér í hjartastað. Spýttist M'óðgusan
út mlld rifjaroroa, og Messalina
hroeig niður haddaindi dauðagripi á
bióðugu vopnárou Sýnirogunni var
lokið. Aliir risu úr sætum og
stouinduðu til dyra. út i haustbldð-
una.
Nú var turogliið toomið upp fyrir
Vaðl'aiheiðd ov m'ardaði speg'IsléP-
an poldii'ron „g varpaði bjarma á
ilia lýsta götuna. sem lá frá
Skjiad'dbong út strætið Ég var sem
í öðrum heimi af á'hrifum myndar
ironar. ero hélt samt_Jast um
framiska stafiron sem væri hann
vopn í hönduim mé' Þess var lítoa
stoámmt _ að bíða, að ég gripi til
vopna. Ég vissi mér eiroskis ills
von. þar seni ég g-kk eftir gang-
heÍMironum, senn mairomast voru tví-
bneiiðar, þagar tvedr mieron rudd-
rost fram hjá og hrirotu mér urn
Lieið út á göturoa Ég greip tafar-
larost tiil vopna og barði þaroro, seroi
nær mér var með stafnum .En þá
var sam djöffimum væri hleypt úr
grindum ’i'eir brirotu mér hölv-
arodi á undan sér og öskruðu:
„Ætlar þú. strátoheivíti. að berja
með staf?“
Ég fékto enga rönd reist við
þeissum óðu mönroum, sem baðir
voru Mlorðroir. Hrötotu þeir mig
á uirodan sér ofaro að geymsluhúsi,
seroi stóð niði'i á sjávarhatoika. Þar
vair fjöMi síldartumma, og krubb-
uðu þeir mdg af í sikoti við hús-
gaflinn. Þar börðu þeir mig báð-
ir í senro, möng og þurog höfuð-
högg, og hlífði þó húfian við sár-
uistu hnefahöggunum Þó rotaðdst
óg hvað eftir aroroað. ero raknaði
samt við á mild Hétt ég eroro fast
uim stafiroro og reyndi þá að greiða
þorpuiru'HHiim stafishögg, er ég
IÍMINN — SUNNUDAGSBLAÐ
557