Tíminn Sunnudagsblað - 13.07.1969, Blaðsíða 11

Vilborg Pagbjartsdóttir:
/ grænum lundi
Oft hef ég gengið í skóginn,
en aldrei hef ég fundið hann,
sem ég leita að —
ekki á hlykkjóttum stígunum,
þar sem skuggarnir dansa í tunglsljósi,
ekki við tjarnirnar,
ekki á bökkum landanna,
þar sem liljurnar vaxa
og stygg hind
svalar þorstanum í morgunsárið —
aldrei hef ég fundið hann,
sem ég leita að —
þótt söngur hans fyllti skóginn
og fákurinn hvíti
biði í grænum lundi,
var hann fjarri —
alein hef ég reikað milli trjánna
og stráð blómum í sporin hans.
Norðlenzkar gamanvísur,
ortar fyrir naer 25 árum
um hrap hljóðanna niður í „ko-gið"
twoiruigiir slakia til uim aldir alda.
Éig hef orðið þasis aðnjótandi,
að sjá íslenzkt sölsetur í afflbri simnd
dýrð. Ég silt á háriii fciöpp fyrir
morðan Akureyri, — kveMkyrrðm
er sem þykkur veggur miffi mín
oig hvers d aigstálver umnar. Hinin
gufflni hmöttur hnígur hægt gegin-
um hivítt skýjaneit og hverfur i
djúpið. Gylltar og rósrauðar tung-
ur breiðast út og upp á vilð, unz
aHlt hið blíðbTáa himin-hvoiif er um-
myndað:
Frá sjöunda himni að ránarrönd
stíga röðlarnir danis fyrir
opnum tj öld'um.
Óteljandi • Skýhmoðrar, áiMið
himdnisins, sem rðtt áðan döusuðu
iaufléttir og snjóhvitir um ailt loft-
ið, hafa snögglega dyfið sér í ein-
hvern hulinri gufflsand, og svífa nú
um sem alvarleg-ar, himinibornar
dísi-r, þjónandi framimi fyrir hiniu
veglega altari guðann-a, sem kvöld-
ið hefur reist til miinningar um
sólina. Aifcarið rís hátt úr hafi og
gutlsúlur þess, umvafðar glitofn-
u-m hjúp, bera við dimmibliáan him-
inn.
Ég finn, a® smátt og smátt tæm-
isst úr hiuganuim litfflm-ótlegt veraid-
arvafstur, og bann opnast til að
draga að sér dýrð himinamina:
Nú finnst mér það ailllt svo
lítið og lágt,
sem lifiað er fyrir og barizt
á móti.
Þó kasti þeir grjóti, og hati
og hóti,
við hvena smásál ég er í sátt.
Éig he-f séð í sölskini, eftir regn,
hin sindrandi, iimdfrandi litbrigði
á fjöllum einis og gamUar mósaik-
töflur í kirkju, baðaðar í kertaljósi
og eygðar gegnum tár tilbiðj-enda.
Eru ekki íslienzku fjölílim nokkurs
bonar kirkja og hafa ekkí fslend-
ingar í ánauð og þrengingum krop-
ið við fsetur þeirra o-g þvegið anda
sinm í hreinu, köldm lofti frá hin-
um snævi böktu tindum?
Nú, er við Vestur-íslendimgar
bomum iiei-m í vinahópinn, þá
segjum við við ykkur: Komið þið
öfflsömiul sæl! Og þe-gar við höTd-
um aftur heim, og fsland hverf-
ur frá hinum líkamlegu sjómum
okfcar, þá mu:n það lifa í hugum
okkar og hjarta, Þá segjum Við:
Par vei ísland, far vel, ástkæ-ru
Framhald á síðu 622
Avi minn, hann átti tíg,
eingri skeppnu var hún líg,.
aldrei heyrðust óbin slíg
í údvarbinu í Reygjavíg.
Einu sinni úd ég leid,
átti heitna í ljódri sveid,
sá ég bída gamla geid,
grasið upp með ródum sleid.
Laungum var mín lundin gljúb,
landið vavið þoguhjúb,
óurlegt er undirdjúb
udan vert við Lómagnúb.
★
Heyrast mér stundum hljóðin
völd
hrabá niður í kogið:
f údvarbinu var auglýst í kvöld,
að Evróbustyrjöld sé logið.
TÍMINN — SUNNUDAGSBLAÐ
611