Tíminn Sunnudagsblað - 13.07.1969, Blaðsíða 17

.Ikiomázt yfir að sjá. ,Iæja, eina nófct-
iina, þagai’ ég lá vakandi, datt mér
í hug eíni í kvikmynd. Þetta kom
aQQit í einu yfir miig, og þetfca var
fjári gott hjá mér. Þetta var uqii
M'tækain manin, seim verður fyrir
sfliyisd, og náungarnir á spítalánuim
segija, að það eina, sem geti bjarg-
að tífd hans, sé sfcurðaðgerð. En
þeir vi’ldu efcfci sikera hann, nema
þeiir fengju fimm hundruð doll-
aira fyriirfram, og svo mikia pen-
inga átfci maðurinn ekki til, svo kon-
an hanis náði í miljóniaimæriing.
— Um hvað ertu að þvæla?
spur'ði jarlinn.
— Þvæla, pabbi? Ég er að segja
þór kvi'kimyndasöguina mína, sagði
Flrid'di. Hann var sár.
— É'g kæri mig ekki um að
heyra hiana. Ég vil fá að vita, í eins
ifláiuim orðum og hægt er, hvað veW-
ur sk'iiiinaði þíniuim og konu þi-nnar.
— Nú, það er það, sean ég er að
segja þér. Þefcfca byrjaði aifflt með
kivilkimyndasögunnd. Þegar ég var
búinin að skrifa hana, liamga'ði níiig
auðvitiað til að selja hana einiiverj-
um, og þá var það, sean Pálína
Petite konn austur, og tók hús á
feigu í Great Neek, og vinur mimin
'kynnti an-iig fyrir henni.
— Hver er Páiína Petite?
—Guð komi tl, pabbi. Þú ert
þó ekfci að segja mér, að þú hafir
aldrei heyri talað um Páiínu
Petite ? Kviikm yndasbj örmuna ?
Sástu etoki myndioja „Ástríffuþræl-
ana“? spurði Friddi og horfði
aldeMis forviða á fööur sinn.
— Nei, ég sá hama ekki.
— Og ektoi heidur „Siillki-
flj'ötrania?“
— Nei.
— Og ekkj heldur „Glóandi
ástráður" eða „GuÍQifjötraina,“ eða
þá „Freistinguma?“ Hamiimgjam
samina. Þú hefur svo sammiariega
ektoi Mtflað líf imu, pabbi.
— I-Ivað um þessa konu?
—Nú, það var vinur rnimm, sem
'kynnti mig fyrir henni, og þá fór
ég strax að vlnna að því, að hún
fengii áhuga á hamdriitimu mímu. Ef
hemmi tíkaði það, þá var björninm
unmimrn. Jæja, þettá hafði það í för
miéð sér, að ég vafcð að hitta hana
oft, þú skilur, og eifct kvöldið kom
Jane Yorice að okfcur, þar sem við
vorum að fá otokur bita á matsöiu-
stað.
— Guð mainm góður.
— Ó, þetta var alil iieiðarlegt,
pabbi, alLt i þessu firna. Bara við-
■ skiptamál. En vandræðin voru þau,
að ég hafði haldið þessu leyndu
fyrir Öggu, því að mdg langaði til
að koma henmd á óvart. Mig lamgaði
til að koma tii hennar og geta saigt
henni, að ég væri búinm að selja
hamdritið og væri því ekki eims
heiimskur og ég títi út fyrir ...
— Sú köna, sem tryði þvi . . .
— En tiS aliirar ólukku hafði
ég sagt Öggu, að ég ætlaði til
Chicago um kvöldið í viðskiptaer-
i-nduan, svo að öllu saanánlögðu . . .
Jæja, eins og ég sagði. þá er hún
núna hérna á Savoy og ég . ..
— Hver er Jane Yorke?
Friddi gretti sig og sagði;
— Hún er eitu-rpadda af verstu
fcegund, alveg háböl-vuð. Ef hún
liefð'i etoki kom-ið tii, ]>á væri ég
búin-n að gamga frá ötíu saman. En
hún náði i Öggu og dre-if hana hing-
að með sár og eitraði ha-n-a fyrir
mér. Og pabbi! Svo á þessi mann-
eskja bróður, sem hún vildi láta
Öggu giftast og ég held, að hún
ætli að fá öggu til að skreppa til
Parísa-r ög íá s'kil-nað, s-vo að þess-i
fj-áramis bróði-r henmar flád a-nnað
tækifæri — fari hanm grábö-lvað'ur.
Svo þú sérð, pabbi, að nú e-r þörf
á fraamkvæmdum. Nú'-ve-itir ekki
af aðstoð, meiri og befcrt en nokkru
si-nni fynr — ég treysti þér pabbi.
— Mér7 Hvað í ósköpunum ætl-
asfcu til, að ég geri?
— Nú, auðvi-tað, að þú farir tii
henmar og friðmælist við hana. Þeir
ge-ra það í kvitomyndunu'm. Ég hef
séð þúsundii mynda, þar sem gam-
al og giráhærður faðir . . .
— Bull og þvaður. Þú hefur sjálf
ur sijálfuir toomið þér í þessa ktípu,
og þar verður þú að dúsa, sagði
jairtínm.
Hamm var sármóðgaður, því að
hanm fcaídi, eirnis og svo mö-rgum
f-ullörðmu-m möunum, semi e-ru
ungil'egir, hæfctir t-il að gera,
að hanm væri rett að byrja að
girán-a.
— Æ, hvað mei-narðu?
— Ég nieina, að þú ve-rður að
sitja í súpunni. Þú hefur sjálfur
leifct þett-a yfir þig með heimsku-
legu háttalagi og verður þvi að
' taka afle-iðingunum.
— Mei-narðu, að þú æfclir ekki að
fara og f-riðmælast við hana?
— Ne-i.
— Þú m-edmar já?
— Ég meina nei.
— Þú ætla-r ekki að friðmæiast?
spui'ð'i Friddi, sem vildi flá afdrátt-
ariiaus svör.
— Ég neifca að láta. draga mdig
inm í þetfca mál.
— Vil'tu ekki eimu simni hrimgja
ti-1 hemin-ar?
—Nei, ég vM það ek-ki.
— Ó, pabbi gerðu það — ve-rtu
nú vænn. íbúðiri henmar er númer
sextíu og sjö. og þú nærð strax í
hama og getur talað máli mínu.
Þe-tta kostar ba-ra tvö pens —
drífðu þig að þe-ssu og reyndu.
— N-ei.
Friddi reis á fætu-r. Hann var
mæðM'egur á svipinm og sagði
raunatega
— Jæja, þá ge-t ég látið þig vita,
a-ð lí-fi mínu er sama sem lokið Ég
á enga framtíð. é-g er búim-n að vema,
ef Agga fe-r til Parísar og fær .skilm-
að. Þá fer ég á einhv.ern rólesam
stað og dvelst þar j>au fáu á-r. sefti
ég- á ó'Mfað eins og hvert ammað
rékald. Verlu þá sæl. pabbi.
— Vert-u sæll.
— Bless, bless, sa-gði Friddi
rauniaimæddur.
Allai jaí'na átfci Emswörlh jart
gott með svefn Hanm sofnaði
smemm-a og Ivaf lengi. Þetta v-ar
einn af þeim fáu eiginleikum. sem
hann átti rameigi-nlega nieð Napó-
lon Bónaparte: Hamm sofnaði um
Leið’og hann la-gðt höfuðið.á kodd-
ann. Én umræfct kvöld var jariinm
svo a'ðframkominm af örðu-gleikum,
að hamm gat ekki sofnað. og eid-
sn-e'mima um morgunim-n settist
ha-n-n upp og andvarpaði. Hræðileg-
ur grunur hafði læðzt að honum.
Ha-nm minmtist j>ess, að Friddi hafði
sagt að, et konan hans skildi við
hann, þá ætlaði hann að fa-ra á
eimihvern kyrrlátan stað og dveLj-
a-st þar til æviloka. Ef hamm heíði
nú átt við Blandingsfcastala? Við
þessa hugsun nötraði jarlinn, eins
og ha-nn hefði fengið köidusótt
emda hafði na-nn reyn-sluna; Friddi
hafði oft dv-alizt lángdvölum 1
Bilandin'gskastala og jariinn var
sannfærður u-m, að drengurimm var
hættulegri hamingjusömu sveita-
lífi á Englandi en grasmaðkur og
glm- og klauf-aveiki, og tilhugsum-
in um að hafa Fridda hei-ma að
staðaldri hafði sömu áhrif á jari-
imm og vei útiLátið höfuðhögg.
Hugsamir iarisims tófcu þvi nýja
stefnu. Hann velti því fyrir sér,
hv-oit hann he-fði ve-rið nógu nær-
gæti'nm, þegar Friddi hafði verið að
fcjá honu-m \ andræði sín. Hafði hamo
T í M I N N — SUNNUDAG8BLA®
617