Tíminn Sunnudagsblað - 13.07.1969, Blaðsíða 18

/
„Þá sí hann eitthva'5 rétt viS faetur sér sem honum sýndist fyrst vera hand-
skjól".
elcki verið oí harður? Hafði hann
sýrat hæfiiega samúð? Hafði hann
komið fram eins og föður bar?
Svörin vjð þessum spumingum
voru í réttri röð: Nei, iá,- já og
mai.
Að lokum sofnaði jarlinn. En
haura vaknaði snemima, og þegar
hanra fór að drebka morgurafeið
sift, var hani> aiveg búirara að gkipta
um skoðun: Hamn ætlaði að fara og
hitta fengdadóttur sína og friðmæl-
ast vi® hana, rækilegar en nokkuir
teragdaifaðir hefði noíklkru sirarai fíið
618
mælzt áðrar við reiða tengdadótt-
ur.
Maður, sem hefur sofið ila, er
ekki upp á sitt bezta að morgni,
og jarliran var allt of stemur í
höfðinu tii þess að geta mofið sín
sem friðmælamdi fyrr en eftir há-
degisverð. Era þegar harara hafði
fadð og skoðað blóm í Kensing-
tongarðiraum og snætt síðara ágætis-
rifjasteik með rauðvíni, var hanra
orðirara hino hressasti. Höfuð-
Þyingslira voru horfira, óg horaum
fannst hann vera snjal og til í
alt, og það svo, að þegar hanra var
fcominm í Savoygistihúsið, þá hag-
alði harara sér af meiri slægð en
iiamn hafði órað fyrir, að hanm ætti
til. Þegar hanra var fcomáran að þvi
að segja til nafms, þá fHauig honum
í huig, að ef til vil léti þessi
tengdadóttir haras reiði síraa bitna
á ölum, sem báru Emsw'orthmafra-
ið og kynni þvi að neita að tala
við haran og Þanraig eyðileggja öll
hams áfomi i upphafi. Hann ákvað
því að eiga ekbert á hættu, hrað-
aði sér að lyfturarai og stóð brátt
fyrir utan dyrnar á íbúð númer
sext.íu og sjö .Hanm barðí að dyr-
uuí, era enginra svaraði. Hann barði
aftur með sama áraragri.
Nú var jarlin.n orðinn háiíráð-
vffltur. Hann var ekki mjög fors.áll
irnaður, og honunj hafði þvi e kki
dottið í hug, að vel' mætíi vp.a,
að tengdadóttir hans væri ekki
heima .Hann var kominn á fremsta
hlunm með að hverfa frá, br-gar
hanra sá, að dyrnar voru í hálfa
gátt. Þá ýbti hann við hurðinni og
gekk inn. Hanm kom inn í þægilega
setustofu, sem var full af als kon-
ar blómutm, eins og setustofur
kvenna eru vanalega. Blóm ork-
uðu ævimlega eins og sagulll á jai-1-
Inn, og nú rambaði harara á milli
blómiaiV'asanna og þefaði af bTómun
uim: Hann vaar alsæl um sturad.
Þegar hann var búinra að endur-
taka þetta svona tuttugu sinnum,
þá uppgötvaði hanra, að það var
undadegt bergmál í stofunni —
það var líkast því, sem einhver
annar þefaði alltaf, þegar h.mn
gerði það, og þó virtist stofara
miannlaus. Jarlirara ákvað að sarsn-
prófa þetta bergmál og lyktaði Því
einu sinni enn, en nú var hljóðíð,
sem kom, erara uggvæntegra. H.-ms
Náð heyrði ekki betur en þetta hlió
fflatist mest uirri. Og urr var það
Ika. Jarlinum varð Mtið niðu.r á
gólfið, og þá sá hanra eitthvað rétt
við fætur sér, sem honuim sýnd-
ist fyrst vera hiaradskjól, en þar
sem þetta var eitt þeirra augna-
Miba, er jarliran var upp á sitt
sfcarpasta, þá sá hanra þegar, að
svo var ekki, heldur var þetta eiran
af þessum íeikfaraigahuradum, sem
kemraim hættir svo fcil að láta liggja
hingað og þangað
— Guð hjálpi mér, sagði jariinn,
ðg fól þar með admættirau varð-
veiziliu síraa, eins og svo margir for-
feðraa hang höfðu geirt á miðöldun-
uim unidir svipuðum krimgumistæð-
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
/