Tíminn Sunnudagsblað - 28.09.1969, Blaðsíða 5

nortSan, en með mér og tiinuim
fiafði verið fátt i skólanum. Piltur
þessi var ódæll og yfirgangssamur,
en algire'md'ur, hraustur og harð-
ger. Eitt 'SÖinm seim oftar hólt S'ig
urðuir Guðmundsöon skólameistari
stutta morgumiræðu „á sal“ og var
ntvassyituir í garð þeirra nemenda,
senn eklki kyminiu að uimgangast sal
ernin á viðhlítandi hátt . Sagði
slkóílameistiari, að uim filieira myndi
ábótaivant imenniinigu og hreinlæti
þess fóliks, er saungaði salermin í
allan handa máta. Hló þá piltur
þessi hátit framan í meistara, sem
Isvaraði að bragði:
„En þetifca er ökfeert Mægilegt,
enda þótt Þór 'kunni að þykja svo.“
Pifltur þessi var illvígur og á
'fflogagjarn. Við heilsuðumst þó
þarn'a isæmfliliegia, því að eins og
stendur í jófliavísum barnanna,
voru alllllir vinir á þessuim síðsumar
jótum og gengnuim skóflaværing-
í'mguim igleymit í bráð. Báðir voru
þessir SkóMélagar mínir orðnir
aflllmjög við skál sem áðuir segir.
Við sitaðniæmdumst, þremenning
arnár, þarna á ásmum og horfðum
yfflr stórþýfða móania og sundin,
sem er á imiiilli ássins og bæjar á
Fossvölum. Víða sáusit maður og
mey sk'jóta upp kofllunuan í hinum
fjöíimörgu lau'tum. er leynast í mó-
lendinu. Drógu félaigar mínir
Síðari híuti
frásagnar
ar frá geniginini tíð í sk'ófla Sigurð-
ar Guð'mundssonar.
Félaigi minm varð brátt um of
öflvaðuir. Kúgaðist hann og seldi
upp. og um leið setti að honum
hroflfl. Bað hanm imig að koma með
sér beirn til bæjar á Fossvölflum.
Sagðist h'ann ætfla að leggjast þar
fyrir, unz ölvavíman ryki úr sér.
Gengum við til bæjar og fékk hann
þar góða fyrirgreiðsiliu í bágindum
sínum.
VII.
Ég sneri tál gesfcastofu, sem var
sem áður troðfuil^ af fólki, sem
beið færiis að koniast að við kaffi
borðið. Nokkrir ungir menn
ræd'du um bókmenmtir. Sá, er
hafði orð fyrir þeim, þudidi ritge'-ð
Haflldórs Laxmess um Jónia'S Hall-
grirosson, er hann kvað vera snilld
á Irástigii. Bentfl hann féflögum sín
U'in. 'á hæstu punkta ritsmíðarinn-
ar. í þann mund staiul'aðist inn i
stofnna aldraður S'tórbóndi af Hér

margs kon'ar ályktanir af því, sem,
þar fyrir augun bar, því að í heim
inurn hefur haldizt sá siður að eit.t
snýr upp og annað niður.
„Svona gengur það auistan
Lands“, segiir í vísunni. En Austur-
land, sem vegna legu o g lands-
hátta hefur í auguim sumra í lands
ins þéttbýlú'Sfcu stöðum verið tal-
ið einiangraður landshluti og um
leið hjátenda menningarinnar, sat
í þann tíð að sínu. enda kærðu
Norðmýlingar sig kollótta um
kveðju þá, er víðlesið dagblað sendi
þeimi áð lokiinmi kosndnigu til al
þimgii'S fyrir nokkrum árum:
„I NorðurMúflasýslu, þar sem
vanþefckimgim er mest, gerðist að
alkosmiimgaundrið1 ‘.
Ekki stóðst drengur lengi að liorfa
yfir móana. Hann skundaði frá
okkur hra’tt heiim til bæjar, on við
k'Unmimgjarmr dokuðum lengur við
og rifjuðum upp ýmsar minmmg
aði. Hornum súrnaði sýniilega nokk-
uð sjáaldur í augum. Vék hann ser
að roér og spurði, hvort ég væri
éklki sonur liams vinar síns, Gisla
í Skógargerði. Ég saigðist vera norð
an úr Vopmafirði. Ekki virtist
gamli maðuirinn trúa því meir en
svo, að ég væri ekki samt sem áð-
ur sornur Gísla, því að ég væri svo
líkur börmunum hams, „en knnnski
er mér farin að förlast sjón“ bætti
hanm við. Qg að þes9u töluðu
rlMINN
SUNNUDAGSBLAÐ
749