Tíminn Sunnudagsblað - 28.09.1969, Blaðsíða 6

'Miaimmiaiði hann sér niður á orgel-
stólinn, sem fótbrotnaði undan
þumigamiuim, svo gaimli maðurinn
datt 'á gólfið. En furðufljótt komst
hamm saimt á fætur, greip þann
fótbirotna, ásamt leimstrum löpp
unum, og fleygði ræflinum upp í
skotið baík við orgeli® eins og ekk-
ert hieifði í stoorizt.
Tveiir menn, háiæ vexti og gervi
ieigir, stóðu úti við glugga og rædd
ust við. Fár vel á með þeim. 4nn-
ar var útigerðarmiaður neðan úr
Fjörðum, fánaberi Sunnmýlinga á
allþimigislhátíðliinni. Hdnn var bóndi
ofan af Efra-Jokuildal, héraðskunn
>ur igleðimaður og forveri séra Sig
urjónis á Kirkjubæ í gamanmálum,
enda eftirsótlbur aiufúsugestur á
mianniamióitium á Héraði. Ungur að
áruim fðtok Jón Snædal á Eiriks
stöðum, en sá var maðurinn, ill-
kynjað fótarmein og dvatdist til
iækninga á Brekku í Fljótsdal und
ir hiandarjaðri Jóniasar Kristjáns-
sonar. Leiddist Jóni að biða bat
ans hjá Jónasi og eitt sinn sem oft-
ar var Jón á skautahlaupi á Lagar-
fHjóti, sem er Skamimt neðan
við Brekfeu. Þegair hamm toom heim,
bað Jónas hann að finna sig. Er
ekki að orðllienigja það, að lækmir
imn bað Jón að leggjast út af á
be>kk og tók síðan umsvifalaust af
honum fótinn um hmé.
Gekk Jón æ síðam á tréfæti, en
þó látt haitur. Hann fcvæntist gerð-
arkonu og bjó við rausn og glieði
á Eiríkssitöðuim. Þrátt fyrir fötlun
þessa miðiaði Jón öðrum rítouleiga
af þeirri gleðá og sönggáfu, sem
honum var gefin, því að íiann lék
mianna bezti á harmónium og var
sjálfkjörinin sönigstjóri á mann
fundnm. Þó lét toanm stumdum svo
um mælt, er hann átti í erfiði því,
sem óhjátovaemiliega fylgir bónda-
sitörfum: „Bara að ég hefði hatft
fóitinn núnia“. Þama sá óg í fyrsta
sinn þennan mjög umtalaða mann,
háan vexti og spemgiliegan og bjart
an á yfirbragð.
Pétur Pétursson, förunautur
okfcar, leiddi okkur bræður fyrir
Jón og siagðli:
„Þekkáir þú þessa dremgi?“
Hinn fcvað nei við
„Þeir eru frá Guðmundarstóð-
uim“.
Jón heilisaði okltour þá vimgjarn
iega og bætti við: „Ðerið pabba
ykfcar fcveðju mína — hann er
bezti imiaður“.
Að svo mæltu hé'lt hann áfram
tali sínu við útgerðarmanninn,
nafna sinn. En við bræður geng-
um titf kaffistofu og vorum svo
heppnir að toomast að.
Efcki voru sæti handa öffllum, ,og
ég sá hvar ungur, gei-villeigur mað
ur neðan úr Fjörðum, seinna
þötoktur Reytovíkingur, vék úr
sæti fyrir sumarþreyttam sveita-
manni og sagðist geta druikkið
baffið standandi — hinum eidri
og þreyttari bæru sætin.
Þegar við stéðum upp frá kaflf
inu, var senn komið sólarlag. Þá
heyrðum við hávaða og manmamái
í hærra lagi framrni í bæjardyr-
um .Gunnar bóndi toom inn og rak
á undan sér stúitou og í humátt
á etftir þeim gekk maður nokkur,
mér kunnur, bg glotti illúðlega.
Gunnar benti á hann og sagði:
„Þessi maður ætlaði að brúka
svívirðingar við stúlku þessa, °n
ég hljóp á eftir þeim og náði
hienni frá honuim úti á túmi.“
Aiiir viðstaddir horfðu á mann
inn, sem lét sér í engu bregða,
orðinn svo öivaður að hann gat
boðið hverjum sem var byrgi.ro.
Maður einn mælti: „Hvað var
Gumnar eiginlega að skipta sér af
þessu, þau átta sitt.“ En Gunnar
getok sigri hrósandi til eldhúss.
Maðurinn slyppifengi bað mig
að 'ganga með sér út á tún. Á leið-
irnni mættuim við ritstjóra einum.
Förunautur minn toastaði þegar að
honum toaldyiðum og mælti:
„Þaxna ert þú þá, heivítis fylli
byttan þín.“
Hinn anzaði engu.
Rétt í þessu getolk fjórtán ára
ungfreyja móti okkur. Hún var
meyja vænst og þroskuðust þeirra,
er voru á jöfnum aldri. Hún hafði
bomið aiíðandi langa ieið og heft
hestinn utan við tún og kom frá
að líta eftir redðskjótanum. Nú
var sólin sezt og skuggarnir
teygðuist frá tindium. Nýtt tungl
hafði toviknað daginn áður og var
nú næst jörðu. Ég sneri við og
gekk til Kóiosseum. Tveir ungir
harmiónikuileiikarar voru byrjaðir
að spila og Lagið „Þegar rökkvar
vdð finnumist sem forðum“ barst
út í síðsuimiarsikyrrðina.
RoSkin toona í peysufötum sat
é paili við hlið splaranna og vagg-
aði sér i tatot við hljóðifall tónanna.
Hún var mjög glaðleg, gerðarkona
í sjón og gekk á þessari stund í
endurnýjungu liðinna yndisstunda,
þrátt fyrir svipvindasama ævi.
BiómiLegar meyjar höfðu tyllt sér
á bðkk, sem toonurn var ætlaður
og biðu síns vitjunartíma, hýrar á
750
T 1 M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ