Tíminn Sunnudagsblað - 21.12.1969, Qupperneq 16

ferðasögum frá Islandi, enda er ég
metí öræfadellu.
— Segðu mér þá eins og eina
ferðasögu.
— Já. Það var haustið 1946, að
séra Jakob á Hofi þurfti að fara
til Reykjavíkur og, eins og Sigurð-
ur skáld frá Teigi segir í Maríu-
kvæði sínu, „einhvern veginn svo
æxlaðist", að ég réðist bílstjóri hjá
prófasti.
Við lögðum upp snemma dags,
það mun hafa verið laugardagiir-
inn 5. október. Þegar kom upp á
Burstarfellið, blasti heiðageim-
urinn við í morgunsól og nýsnævi.
Undir Þjóðfelli urðum við fast-
ir í skafli. En þótt við værum á
keðjulausum jeppanum, tókst
okkur að brölta í gegn.
Riki Jóns í Möðrudal skartaði
sínu fegursta, og þegar Möðrudal-
ur var að baki, héldum við, að
leiðin yrði greið niður í Axarfjörð.
Hólssandurinn reyndist þó seinfær
og ekki náðum við til Akureyrar
fyrr en seint um kvöldið.
Við ætluðum að Ieggja snemma
upp frá Akureyri, en brottförin
mun hafa dregizt eitthvað fram á
tíunda tímann. Þegar við komurn
út á Moldhaugnahálsinn, sáum við
hvar vörubíll kom yfir Hörgár-
brúna og náði hann öxnadalsveg-
inum rétt í því, að við vorum að
koma að vegamótunum. Vörubíll
þessi var i fornfálegra lagi og var
honum ekið svo hægt, að ég vildi
sem allra fyrst komast fram úr
honum. Tók ég nú að þeyta hornið,
en þar sem á var vestanstormur
mikill, mun ekillinn á vörubílnum
ekki hafa heyrt til okkar. Einnig
sáum við brátt, að á palli vörubíls-
ins myndi vera líkkista, og sást á
horn íslandsfána uridan yfir-
breiðslu á kistunni. Ókum við nú
settlega í humátt á eftir vörubíln-
um, allt þar til hann stanzaði á
móts við Bakka. En sem við ók-
um fram með bílnum, segir pró-
fastur: „Nei, er þetta ekki Sigur-
jón Pétursson?“ Og reyndist það
orð að sönnu, því að við hlið bíl-
stjórans sat enginn annar en Sig-
urjón á Álafossi.
Síðan ókum við áfram og náð-
um til Reykjavíkur á næsta degi.
Þar fréttum við, að Brúarfoss hefði
tveim dögum -fyrr komið úr Dana-
veldi með bein listaskáldsins góða.
En þar sem hið opinbera í Reykja-
vík hafði í þann mund öðrum
hnöppum að hneppa, ákvað Sigur-
jón að færa Öxndælum beinin. En
hversu Eyfirðingar tóku mannlega
á móti Sigurjóni og beinunum, er
svo önnur saga.
— En viltu þá ekki segja mér
eitthvað um reynslu þína sem
embættismanns og lögfræðings?
— Æi, nei. Svo er fyrir að
þakka, að opinberir embættismenn
og sýslunarmenn eru bundnir
þagnarheiti. Það er líka nóg um
það, að alls konar fræðingar tali í
tíma og ótíma um sitt fag. Það er
til dæmis heldur hvimleitt að
lenda í gleðskap með læknum, lög
fræðingum og verkfræðingum, þar
sem hver tegund hópast saman og
ræðir um sitt fag eins og lífið og
fagið séu eitt og hið sama.
— Jú. Ég held ég kannist nú
svo sem við það. En þetta á nú
við um fleiri stéttir, til dæmis
kennara og bændur.
— Já-já. En það er nú samt ó-
líkt skemmtilegra að hlusta á
bændur tala um naut og hrúta en
að heyra sérfræðinga tala um sín
málefni.
— Segðu mér þá eitt: Ef þú
værir ungur núna. . . nei, fyrir-
gefðu, ég má víst ekki spyrja
svona asnalega. — Segjum beld-
ur: Ef þú stæðir á tvítugu núna
og hefðir verið að ljúka stúdents-
Framhald á 1030. síðu.
1024
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ