Tíminn Sunnudagsblað - 15.02.1970, Page 18

Magnús Benjamínsson úrsmlð,
Jón Halldórsson trésmíðameist-
ara Pétur Ingimundarson
slökkviliðsstjóra, Matthías Þórð-
arson, þjóðminjavörð, Þorstein
Gislason ritstjóra, Jón Sigur-
jónsson prentara og konu hans
Sínu Ingimundardóttur. Enn-
fremur tel ég vist, að nokkrir úr
s'iórn Eimskipafélags íslands
Þ.afi verið þar meðal veizlugesta,
og vafalaust Guðm. Hannesson
prófessor, Bjarni frá Vogi, Bjarni
frá Galtafelli og Halldór Sigurðs-
son úrsmiður.
Flestir, eða allir, sem voru í
þessum veizlufagnaði, munu nú
hafa safnazt til feðra sinna.
Vinir Stefáns höfðu hafið
samskot til kaupa á hvalbeins-
stól Stefáns, handa Þjóðminja-
safninu, en Stefán lét stólinn
ekki falan. Þáði þó, sem gjöf frá
vinum sinum, þá fjárhæð sem
safnazt hafði. En litlu síðar
færði hann Þjóðminjasafnlnu
stólinn sem gjöf frá sér.
Af tilefni sextugsafmælisins,
sendi Fnjóskur (sr. Elnar Frið-
gelrsson á Borg) Stefánl eftir-
farandi kvæði:
Sagt er mjer, að sextiu ára
sjertu orðinn, Stefán minn.
Þó er engan elligára
enn að sjá á frlðrl klnn.
Jeg man, er fyr þú
fórst með sögur
og fjörið vall sem hornalögur,
en kýmnin ljek um
kamplnn þlnn.
Glatt nú þjóðarþökkin brennur,
þrykt með gulli nafn þltt er;
filabelnlð. trje og tennur
talar alt til sæmdar þjer.
En tlgnarmesta tel jeg merklð,
að teikning, handbragð,
ástaverkið
sama snlldarsniðlð ber.
Nafn þitt er með grlpum geymt,
gefnum víða um lönd.
Aldrei, aldrel er þelm gleymt,
sem elga slika hönd.
Læt ég hér staðar numið með
minnlngar um Stefán Elríksson
listskurðarmelstara.
Jón Þórðarson.
Heimildir: Ættir Austfirð-
inga. Mlnnlsbók St. Eiriksson-
ar. Sunnanfari. Morgunblaðið,
Iðnsaga fslands, Óðinn, Elm-
reíðln.
Það mun hafa verið fullráðið
strax um mina fermingu, að ég
færi til útskurðamáms hjá
Stefánl Eirikssynl, en þótti þó
ekki nægjanlega þroskaður til
sliks náms fyrr en 17 ára. Mestu
hvatamenn foreldra mlnna tll
þess náms míns voru þeir Páll
H. Gislason, sem þá var aðal
hjálparmaður Stefáns Guð-
mundssonar verzlunarstjóra við
verzltm á Djúpavogi, og svo hið
frábæra höfðingsmenni GIsll
Þorvarðarson í Papey, sem strax
réttl mér drjúga peningafúlgu
til hjálpar við námið, þvl að
kaup fengu menn ekkert við slikt
nám 1 þá daga, sem og trauðlega
var von, þar sem um óvissar
tekjur var að ræða. Georg lækn-
lr á Fáskrúðsfirði hafðl séð
tálgusmíðar mínar austur þar
og pantaði skurðjárnasamstseðu
frá Danmörku og sendl mér að
gjöf, án þess að við hefðum
kynnzt.
Vorið 1905 var ég svo sendur
suður. Fóru þeir faðir mlnn og
Páll Gíslason á bátkænu með
mlg um borð I eitthvert strand-
ferðaskip. sem þá var á suður-
leið og hef ég annarsstaðar skýrt
frá þvl ferðaiagi.
Á Reykjavíkurhöfn kom sjálf-
ur meistarinn, Stefán Eiriksson,
róandi á rokskrelðri bátkænu og
hafði hann fenglð ástvin sinn,
Jón Halldórsson (Jón i Kóinu),
með sér, aðallega til skemmtun-
ar. Við Stefán höfðum vltanlega
aldrei sézt, en hann þekktl mig
undir eins, sennllega af lýsing-
unni. Þreif í barm minn og
hvessti á mig augun all snar-
mannlega og hrópaði ekkert letl-
lega: „Þú munt vera Rikarður
Jónsson. Ég heiti Stefán Eiríks-
son. Komdu bara strax onl bát-
inn. Við skulum taka dótið þitt."
Og hér með var ég orðinn inn-
lyksa hjá Stefánl. Og hér úti á
Reykjavíkurhöfn hófst einnig
vinátta, sem reyndist óbrotgjörn
alla ævi, og þarna elgnaðist ég
einnig elnn hinn ágætasta kenn-
ara, og skemmtilegri vinnufélagi
mun ekkl auðfundinn. Prófessor
Guðmundur Hannesson og
Stefán Eiríksson voru mikllr vin-
114
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ