Tíminn Sunnudagsblað - 15.02.1970, Blaðsíða 2

A ýmsum nótum
Strengja- t>að «erist æ
.. oían í æ, að
°9 jarðstrengir
straym- höggvast 1 sund
r ur, þar sem
vinnuvélar eru
notaðar við
gröft
og aðra tilfæirslu á jarðvegi.
Þetta geta verið rafmagns-
strengir, símastrengir, lagnir
ails konar og hvað annað, sem
grafið er í jörðu niður. Ætíð
veldur þetta óþægindum, sem
stundum bitnar á heilum byggð
arlögum eða bæjarhlutum, og
þegar verst hittist á, getur jafn
vel stórfellt tjón vofað yfir.
Orsökin er langtiðast hirðu-
leysi og vangæzla. Teikningar
sýna, hvar slíkir strengir eru
í jörðu, og væri allrar varúðar
gætt, ætti ekki oft að koma til
þess, að þeir skaddist. Reynsl
an er þó allt önnur.
Við borg-
um öll
tjónið
Dýrt spaug sýn-
ist að rjúfa slíka
stirengi. Viðgerð-
arkostnaður er
ætíð mikill, og
þar að auki get
ur til þess kom
ið, að talsverðar skaðabætur
bætist þar á ofan. Menn skyldu
því ætla, að verktökum þætti
nokkuð við liggja, að óhöpp af
þessu tagi hentu ekki starfs
menn þeirra, og veittu þeim
talsvert aðhald. Vera má, að
þeir geri það, en dæmi sanna
að minnsta kosti, að ekki kem
ur það að því gagni sem skyldi.
En skakkaföll verktaka vegna
mistakanna munu jafnaðarlega
minni en líklegt kann að sýn
ast í fljótu bragði. Oftast mun
það vera almenmingur, sem að
síðustu borgar tjónið, þótt eft
ir krókaleiðum sé.
Tryggingar eru brýn nauðsyn
og veita mörgum öryggi, þegar
óhöpp steðja að. En þess eru
dæmi, að tþær geti líka haft ó-
heppileg áhrif. Ég ætla, að oft
ast komi það á tryggingarfélög
að borga bætuæ, þegar stór
virkar vinnuvélar valda tjóni
á eignum. Með því er ekki sagt,
að menn láti sig einu gilda, þótt
þeir geri usla með slíkum vinnu
vélum. Eigi að síður hefur þetta
í för með sér, að alþýða manna
í landinu verður, þegar öll
kurl koma til grafar, að borga
misfellurnar. Tíð atvik af þessu
tagi draga á eftir sér há ið-
gjöld, af háum iðgjöldum hlýzt
að hverja vinnustund verður að
greiða hærra verði en annars
myndi, og hátt verð á vélavinnu
eykur kostnað við alls konar
framkvæmdir. Og undir honum
verðum við öll að standa. Yrði
það ekki til bóta, að Þeir, sem
framkvæmdir hafa með hönd
um, væru sjálfir látnir sæta
verulegum viðurlögum, þegar
jarðstrengir rofna af völdum
vinnuvéla, hvað sem öllum
tryggingum iíður? Það er satt
að segja orðinn óþolandi fjandi
hvað þessi strengjarof eru tíð.
Við eigum ÍEnginn getur
, . • lengur með
hvergi |afn sanni sagt> að
góðs að norræn sam-
. vinna sé Iitið
vænTa annað en falleg
ar skálaræður
á tylidögum.
Hún er ánægjuleg staðreynd, er
þegar hefur birzt í mörgu, og
væntanlega er það langt til
einróma álit íslendinga, að eng
ar þjóðir sé eðlilegra né æski-
iegra að eiga við nána sam-
vinnu en Norðurlandaþjóðirnar.
Engar þjóðir eru ofckur skyld
ari og líkari 1 hugsun og hátt-
um, af engum þjóðum eigum
við að vænta jafnmikls skiln-
ings og góðvildar, þegar á reyn
ir, og engar þjóðir hafa fóstrað
farsælli menningu né stýrt mál
um sínum hamingjusamlegar
en þær á síðari tímum. Þar er
góður félagsskapur, er þær eru.
Hin síðustu misseri hafa þær
líka í mörgu sýnt, að þær viþa
leggja okkur á lið, þó að upp
6 okkur hafi á hinn bóginn oft
staðið á síðustu ár að þekkjast
hinn norræna félagsskap eins
og eðllegt hefði verið, tl dæm
is í málflutningi og atkvæða-
greiðsium á alþjóðaþingum.
Hitt er annað mái, að allmörg
um fannst nóg um öll þau um-
svif, er voru í kringum fund
Norðurlandaráðs, er starfsemi
þjóðleikhússins var stöðvuð á
miðju leikári og hingað hrúg
uðust eigi færri en 127 blaða
menn og fréttaritarar. Minna
hefði sýnzt mega gagn gera á
þessari öld tækni, hagræðingar
og hagkvæmni.
Verðugir í þeim umsvif-
* um, sem fylgdu
°9 OVerO- hinum mikla,
ugir norræna fundi,
hafa að mestu
leyti kafnað
umræður, er
ella hefðu orðið um síðustu
úthlutun listamannastyrkja. Eft
ir sem áður vefcur það furðu
og hneykslun, hvaða fólk hefur
verið sett þar utan garðs. Mörg
um verður á að spyrja, hvort
María Markan, Þorsteinn Ö.
Stephensen og Róbert Arnfinns
son hefðu verið óverðugri viður
kenningar en sumt það fólk,
sem getur að líta á nafniistun-
um.
T 1 M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ