Tíminn Sunnudagsblað - 19.04.1970, Side 3

í náttúrunni er sífelld barátta, og sá, sem lakar er bú-
inn til sóknar eSa varnar, lýtur I lægra haldi. En ekkl
er aflið einhlítt. Mörg dýr kunna þá list að gera sig
stærri og ægilegri en þau eru til þess að hræða óvininn.
Froskarnir örva ekkl munnvatnskirtla okkar, en snákum,
veslum og krákum finnst bragðið bara gott. Steðjl að
hætta, láta þeir hausinn siga, reisa sig upp á afturfæturna
og belgja sig út. Þeir eru að gera sig ægilega, og oft
dugar þetta.
ígulfiskurinn er líkastur peru, þar
sem hann iónar. Verði hann hrædd-
ur eða festist hann á öngli, breytist
hann á fimmtán sekúndum. Skyndi-
lega er skrokkurinn alþakinn hvöss-
um broddum, sem standa út.
Við tálknin er pokl, sem hann getur
þanið út á svipstundu. Hann flýtur
upp, unz hann er kominn f vatns-
skorpuna, og þar lætur hann sig
reka og er svo óárennilegur, að eng-
inn bekkist við hann.
Mauriguil getur ekkl þanið sig út.
En á honum eru sextán þúsund
broddar, sem sltja á rót i hreyfan-
legum vöðvum. Þegar hann dregur
vöðvana saman, rísa broddarnir sex-
tán þúsund.
Beltisdýr hefur þann hátt á að vefja
sig saman. Höfuð og hali falla f
skarð f hornskildinum, sem hlífir
því, og rándýrum tekst ekkl að
festa tennur á kvikindinu, þegar
það hefur hniprað sig saman.
Eðla ein bftur f haiann á sér og
hringar sig saman. Skrokkurinn er
þakinn göddum, nema kviðurinn,
og með þessum hætti tekst hennl að
veita viðkvæmasta hluta iikamans
nauðsynlega vernd.
Ein broddgaltartegund lætur sér
ekki nægja broddana. Hún getur
grafið sig niður svo hratt, þar sem
jarðvegur er laus, að engu er likara
en dýrið sökkvi bókstaflega niður f
jörðina.
1
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
291