Tíminn Sunnudagsblað - 19.04.1970, Qupperneq 12

Ólafur heitir maður, Dýrmunds
son, og til aldurs kominn. Hann
er norðlenzkxar ættar, en hefur
nú alliengi dvalizt í Reykjavík eins
og fleiri, er sanxt eiga aliar rætur
sínar í öðrum landshlutum. Þetta
er hraustur nxaður og ern. og þótt
Lann sé nú kominn á níræðis-
slslur, er ekki nerna rúmt ár síðan
bann hætti að ganga til vinnu
hvern virkan dag. Skyldi hita-
veiínfólkið. börn bifxæiðaaldarinn-
ar. verða jafnendingargott og þess-
i'- hrawfseigii menn, sem ólust upp
í l' k nifiándii aldar?
Vatnsdal fram undir fermingu. í
Hvanxmi bjó Benedikt Blöndal, son
ur Björns Blöndals sýslumanns.
Benedikt var þá orðinn gamall
maður og blindur. Ég var mikið
í sendiferðum fyrir hann á sumrv
in. Það þótti mér skemmtilegt
starf, einkum fyrir þær sakir, að
ég fékk góða hesta til reiðar og
þóttist því maður með mönnum,
þegar ég var á þeim ferðalögnm.
Þó var ég ekki alveg laus við
myrkfælni, þegar dimma tók á
kvöidin. Ég varð að taka vel eftir
öllu, sem fyrir auigun bar á þess-
1 heiðagöngur. Það þótti strákum
í þá daga mikið ævintýri, og ég
held, að flestum strákum hafi
íundizt þeir miklu meiri menn,
þegar þeir voru búnir að fara í
göngur. Þessar fyrstu göngur mín-
ar voru tíðindalausar. Seinna fór
ég oft í göngur, og það gat stund-
uffl farið af þeim ævintýraljóm-
inn, þegar stórhríðar og fárviðri
voru.
Veturinn,. sem ég varð fjórtán
ára, var mér komið fyrir á Undir-
felli í Vatnsdal hjá séra Hjörleifi
Einarssyni, föður Einars Kvarans,
til þess að búa mig undir ferming-
una, og það var eina skólavistin
mín, svo að þar er e'kki af miklu
að státa. Þarna voru aðrir strákar,
sem verið var að búa undir ferm-
ingu, og séra Hjörleifur lét okkur
taka þátt í messum með sér. Við
vorum meðhjálparar og forsöngv-
„Það varð enginn ríkur á
húsmennsku, drengur minn“
— Hvar sleizt þú barnsskónum,
Ófafur?
— Ég fæddist i Litladalsikoti í
Lvtinigrstaðaihreppi í Skagafirði
áijf 1889 Fo:eldrar mínir voru þau
igní’ Hallgrímsdóttir og Dýr-
n'undur Ólafsson. Faðir minn dó,
þegar ég var fjögurra ára gamall,
og er mér mjög í minni, þegar
hann fór í síðasta skipti að heim-
an. og ég man enn hið síðasta,
sem hann sagði við mig. Og eins
er mér mjög minnis'Stæð vísa, sem
móðir mín orti þá:
Þú ert horfinn, því er mér
þungt um hjartarætur.
Augað mænir eftir þér
alla leið og grætur.
Hún var 'áþætur hagyrðingur,
móðir min. Hún fluttist svo vest-
u>r í Húnavatnssýslu, þegar ég var
sex ára, og þar var ég á tveimur
bæjum, Másstöðum og Hvammi í
um ferðalögum, til þess að geta
sagt garnla manninum sem gleggst
frá öllu. Þetta vandi mig á að taka
ávallt vel eftir öllu, sem gerðist í
kringum mig, og hef ég búið að þvi
alla mína ævi.
— Hann hefur viljað fylgjast
með, gamli maðurinn, þótt blind
ur væri?
— Já, ekki vantaði það nú.
Annað starf hafði ég í Hvanxmi,
sem mér þótti ekki eins skemmti-
legt, og það var að lesa fyrir
gamla manninn, þegar póstur kom,
sem var á mánaðarfresti i þá daga.
Ég varð að lesa fyrir hann öll
blöðin, sem gefin voru út, og sat
þá stundum inni dögum saman og
leiddist heldur betur. Stundum
þegar ég var að lesa pólitískar
greinar, sem oft voru nokkuð stór
yrtar, þá barði hann i gólfið með
stafnum sínum, ef honum likuðu
greinarnar ekki vel.
Fjórtán ára gamail fó.r ég fyrst
ara.r, en heldur vorum við oupp-
litsdjarfir meðan á þessu stóð og
þeirrj stundu fegnastir, þegar við
sluppum frá þessu. Á Undirfelli sá
sá ég fyrst leikið á sviði á skemmti-
samkomu þar. Þar voru .-æðuhöld
og bræðurnir Björn og Benedikt
Sigfússynir frá Kornsá lásu upp
kvæði.
— Hvað tók svo við eftif ferm-
iniguna?
— Þá fór ég til móður minnar,
sem þá var íarin að búa i Gottorp,
ásamt hálfbróður mínum, Ásgeiri
Jónssyni, kunnum manni. Hjá
þeim var ég oftast, unz ég kvænt-
ist. Þó var ég um hríð í vinnu
mennsku á Eyjólfsstöðum í Vatns-
dal. Þetta var árið 1906 og ég sex-
tán ára. Veturinn var harður, og
það voraði seint. Um miðjan maí
var ég sendur yfir i Svínadal að
sækja hest, og þá var hnédjúpur
snjór yfi.r öllu. Snemma í júní var
stórhríð, og hvergi sást í dókkan
300
TlMINN - SUNNUDAGSBLAÐ