Tíminn Sunnudagsblað - 01.11.1970, Síða 21

Hames stuttí
Afríkumanna, sem unnu á búi föð-
ur hans, hollenzks trúboða, er
borizt hafði til Suður-Afríku. Á
unglingsaldri hafði hann verið
sendur til frænku sinnar í borg-
inni, svo að hann gæti gengið í
skóla með hvítum jafnöldrum sín-
um. Hann talaði ýms Afríkumál,
og seinna gekk hann í Flokkinn,
þar sem honum var kennt, að
Svertingjar væru siðlaus undir-
málslýður, og hann, hinn hvíti
maður, væri sjálfkjörinn herra
þessa svarta fólks. Hann var nám-
fús, og það veitti honum þá arð-
gæfu verðleika, sem opnuðu hon-
um leið að þessu embætti.
..Nú, mósalí — hvar er barns-
faðirinn?" spurði hann umsvifa-
laust.
„Ég veit það ekki, baa<s“.
„Hvar hittuzt þið?“
„í blökkumannahverfinu, baas“.
Hún mundi glöggt þetta kvöld,
þegar hann tók hana, þar sem hún
hallaði sér upp að járnplötunum
í kofaveggnum heima hjá henni.
.Hún hafði aldrei þorað að segja
frá því.
„Hvenær hittuzt þið?‘
„Fyrir um það bil átta mánuð-
um'.
„Heimili og atvinna?1
Þögn. Hún byrjaði að stama, en
þagnaði svo á ný. Svo andvarp-
aði hún. og það hrundu tár niður
Mnnarnar.
„Hvar á mannskrattinn heima?“
spurði hann með hollenzkum
hreim.
„Ég veit það ekki, baas — hann
sagði mér það e<kki. Hann sagðist
bara ætla að koma aftur. En hann
kom ekki oft, og þegar ég sagði
honum, að ég væri vanfær, hætti
hann alveg að koma“.
„Bíðum nú við, mósalí“, sagði
hann hvasst. „Ég er ekki hér til
þess að láta leika með mig. Þú
vilt ekki segja það, sem ég vil
viita, og þá átt þú ekki neitt er-
indi hingað“.
„Baas, ég bið — og. . .“ stam-
®ði hún í örvæntingu. „Látið
•tjórnina yðar hjálpa mér að eiga
barnið“.
„Hver á það?“ Hann glennti
upp augun. „Hver er faðir að
þessu barni?“
Þessari spurningu hafði Sara
lengi kviðið. Hún hafði alltaf ótt-
azt þá stund, er hún yrði spurð
um faðerni barnsins.
Hún vissi ekki sitt rjúkandi ráð.
En nú var barið að dyrum og inn
Hannes stutti var einn hinna
frægari flakkara síðari hluta 19.
aldar. Hann var kraftamaður,
frár á fæti, sívalur og saman-
rekinn. Mest var hann á ferð
um Vesturland. Hann orti og
lét sikrifa upp eftir sér skáld-
skapinn.
Á Hlíðartúni í Miðdölum féll
skriða á bæinn og fórst þar
flest heimilisfólkið. Sagt var,
að þar hefði verið peninga-
kistill mikill geymdur, en hann
fannst aldrei í rústunum. Þá
orti Hannes:
Gróðaskarpur geð með stirt
goggar í fituristilinn.
Hver mun garpur hafa hirt
á Hlíðartúni kistilinn?
Einar skáld á Harrastöðum
heyrði þessa vísu og orti:
Hannes missti nróður sinn,
hags við listann kennda,
hans því kistilshugmyndin
hljóp á ristilsenda.
kom hávaxinn, myndarlegur mað-
ur með fangið fullt af skýrslum
og eyðublöðum. Hárið var jarpt
og au'gun brún, og það lá við, að
hann væri móður. Hann ætlaði að
spyrja feita manninn einhvers. en
svo varð honum litið á Söru. Hún
sá, að honum fipaðist, er augu
þeirra mættust. Feiti maðurinn
leit hirðuleysislega á þau til skipt-
ist og játaði spurningu komu-
manns. Svo spurði hann um leið
og maðurinn gerði sig liklegan til
þess að fara:
„Hvernig líkar þér, Janni, um-
skiptin að komast hingað úr
skitnum og fýlunni hjá glæpa-
hyskinu í blökkumannahverf-
inu?“
»Ég er því auðvitað feginn“,
svaraði hann.
Um leið og hann hallaði aftur
hurðinni heyrði hann, að feiti mað
urinn spurði Söru enn einu sinni,
hver væri faðir barnsins. sem hún
gekk með.
„Það er leiðinlegt við ykkur,
Við brúðkaup orti Hannes:
Brúðkaupsdagur DagS kom þá,
dúði fagur skrúði.
Snúðhlaupshagur hjakkar á
hrúðurmaga Þrúði.
í vondu veðri orti Hannes:
Held ég varla haugfært sé,
hroðaleg er tíðin.
Þá botnaði húsfreyja:
Taktu þér dall og húktu í hlé,
Hannes karlinn skjálfandi
Um séra Jakob Guðmundsson
á Sauðafelli orti Hannes:
Séra Jakob herra hresst
hefur Sauðafellið
Gerir akra blómgan bezt,
býtir rauða pelli.
Við lát séra Jakobs orti
hann:
Jakob prestur bjóst á beð
bana festur slagi
Hníga mestur manna réð.
málmalestir frægi
þessar blökkustelpur, að þið getið
ekki hamið í vkkur lostann" bætti
hann við „Þið eigið krakka eins
og þið væruð kanínur og svo
komið þið hlaupandi hingað og
heimtið styrk“
Janni nam staðar fyrir utan og
lézt vera að fletta sikýrslunum.
„Ríkisstjórnin eys í vkkur pen-
ingum. sem hún ætti að nota til
einhvers skárra Herinn vantar
alltaf vopn. svo að hann geti var-
ið landið fyrir þessum rauðn vin-
um ykkar, Maú-maú-hyskinu til
dæmis, sem segist ætla að koll-
varpa okkur. Er ekki illtaf straum
urinn frá ykkur til Kina og Rúss-
lands til þess að læra skæruhern-
að, og svo ætla þessir piltar að
koma heim iftur og drepa okk-
ur? Og ofai í kaupið kemur þú
hingað og heiTitar peninga. af því
að þú ætlar jð koma i heiminn
enn einum svörtum borpara. sem
situr einhverr tíma um að drepa
okkur. Þið rffivndið ykkur ef til
vill, að þið i? tið hrakið okkur úr
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
861