Tíminn Sunnudagsblað - 07.03.1971, Síða 12

yrfíu af þeim plokkaðar sem flest-
ar krónur.
— Ég fæddist, segir Gunnar, í
Gilhaga í Hrutafirði 19. febrúar
1890. Sá bær stendur innst í sveit-
inni, vestan Hrútafjarðarár, nokk-
urn spöl upp frá ánni. Hafði Gil-
hagi í upphafi byggat með þeim
hætti, að Bæjarhreppur í Stranda-
sýslu lét reisa þar nýbýli handa
fátækum manni, sem Davíð hét,
um 1860. Bjó Div;ð þar i þrettán
ár, en þá var hagur hans nokkuð
tekinn að rýmkast, svo að haun
gat fært sig um set Síðar flúttist
hann að Fornahvammi og þaðan
til Vesturheims. Dóttir Davíðs varð
eftir í Fornahvammi. þegar faðir
hennar fluttist vestur um haf. Bjó
hún þar lengi síðan. ásamt syni
fyrstur manna, mátti sjá þar tré-
skurð yfir dyrum.
— Voru foreldrar þínir næstu
búendur í Gilhaga á eftir Davíð?
— Nei. Foreldrar mínir, Þórður
Sigurðsson og Sigríður Jónsdóttir,
komu þangað árið 1878 og
bjuggu þar til 1881, e-n
fluttust þá í Miðhús og voru þar
næstu tvö árin. Árið 1883 fluttust
þau aftur í Gilhaga og bjuggu þar
til ársins 1891, þegar ég var árs-
gamall. Mig langar að segja þé-r
dálítið af föður mínum. Honum
vor-u margir hluti-r vel gef-nir, þótt
ek-ki væri braut hans rósum stráð,
frekar en annarra fátækra búenda
um hans daga.
Foreldrar mínir eignuðust ell-
ef-u börn, e-n aðeins sex
synir kom-ust upp. Hin dóu
„Það er hér um bíl eins og menn
skammist sín fyrir kenndir eins
og þjéðrækni og ættjarðarásf'
Þcir, sem oft áttu leið yfir Holta-
viirðuheiði á fyrstu árum bílaaldar
og áratugnum þar á undan, munu
flestir minnast hjónanna í Grænu-
tnýrartungu, Gunnars Þórðarsonar
og Ingveldar Björnsdóttur. ,Var
þar lengi gestagangur mikill, eins
og algengt er um bæi, sem liggja
um þjóðbraut þvera, ekki sízt ef
heiðar og fjallvegir eru í nánd,
svo mönnum þyki nauðsyn að doka
við og binda skóþvengi sína, áður
en lagt er á brattann. Það orð hef-
ur og legið á, að þeim Grænumýr-
artunguhjónum hafi verið það of-
ar í hug, hvernig þau gætu sem
bezt leyst vanda ferðamanna, held-
ur en hitt, með hverjum ráðum
‘i3*
sínum Davíð, sem -margir kannast
við.
Mér hefur oft orðiö hugsað til
þess, þegar talað er um Davíð i
Fornahvammi — þann er nútíðar-
menn hafa þekkt — hve na-uðafá-
ir muni vita deili á afa hans og
naf-na, sem hóf si-g yfir fátækt
sína og erfiðleika, o-g stóð myndar-
lega í götu lan-ga hrið á þessum
landskunna gististað, Fom-a-
hvammi í Norðurárdal, þótt sjálf-
ur bæri hann þar ekki beinin.
Davíð eldri í Fornahvammi var
líka hinn mesti atgervis- og mynd-
arm-að-ur, hagur og verkiaginn.
Þegar foreldrar mí-nir kom-u að
Gilhaga, þar sem ha-nn hafði búið
í æsk-u, og korn-ung öll,
nema stúlka, sem dó úr barna-
veiki fjögu-rra ára, og harmaði
-móðir mín hana mjög, enda þarf
ekki orðum að því að eyða, hve
yndisleg börn eru á því reki, sé-u
þau á anm-að borð sæmilega úr
garði gerð frá náttúrunnar hendi.
Ég er yngstu-r minna systkina,
o-g hið eina þeirra, sem e-kki ólst
upp við mjólk-u-rleysi að vetrin-um.
Foreldrar mínir áttu nef-nilega
enga kú á meðan þa-u bju-ggu í
Gilhaga, endia má segja, að tún
væri þar ekkert. Fjárstofninn var
lika lítill. Liklega oftast þetta fjör-
tíu til sextíu kindur. Allur mjólk-
urmatur heimilisins var því bund-
f I M I N N
SUNNUUAGSBLAÐ