Tíminn Sunnudagsblað - 07.03.1971, Page 13

Ingveldur Björnsdóttir og Gunnar Þórðarson á gullbrúðkaupsdegi sínum.
inn örfáum kvíaám. Það þarf ekki
mikið hugmyndaflug til þess að
láta sér skiljast, að ekki hafi mik-
ið mátt út af bera með' heilsufar
ungbarna, þegar svona var í pott-
inn búið.
Frá Gilhaga fluttust foreldrar
mínir að Valdasteinsstöðum, en
þar höfðu þau aðeins húsmennsku-
ábúð. Þó var þar miklu betra að
vera en á heiðarbýlinu. Það er ör-
skammt þaðan á Borðeyri, og þar
var oft hægt að fá nobkra vinnu,
einkum vor og haust. Þarna áttum
við heima í þrjú ár. Þá gerðust
atburðir, sem urðu þess valdandi,
að leiðir okkar lágu í Grænumýr-
artungu. Og nú er bezt að ég segi
þér dálitla sögu.
Svo var mál með vexti, að fað-
ir minn og Árni Einarsson í
Grænumýrartungu voru miklir vin-
ir. Nú bar það til að vetrarlagi, að
Árni kom til okkar á Teið úr kaup-
stað. Ódrukkinn var hann með
öllu, en hafði þó brennivínsfleyg
lítinn í brjóstvasa sínum, eins og
algengt var um bændur á þeim
tíma. Þegar Árni for frá okkur,
gekk faðir minn a ieið með hjn-
um, og teymdi Árni hest sinn sem
var ungur og óreyndur. Var Árni
þá alltaf við og við að hafa orð
á því, að sér fyndist eins og vatn
læki niður eftir brjóstinu á scr.
Gættu þeir nú að, hvort nokkuð
væri að með tappann í fleygnum,
en svo var ekki. Nú skilja þeir, og
sneri pabbi heim á leið, en Árni
sté á bak hesti sínum og hélt
áfrarn ferð sinni heim.
Daginn ef-tir varð heimafólk hans
þess víst, að heim hafði hann ek-ki
komið. Undraðist það þá um hann
og var þe-gar hafi-n skipuleg leit.
Fljótlega fundust þeir báðir, Árni
og hestur hans, drukknaðir í síki
skammt frá Mehim. Hafði hes-tur-
inn, sem var ungur og óreyndur,
eins og áður segir, og auk þess
ókunnugur á þessum slóðum, farið
öriítið skakkt, og það entist þeim
báðum til aldurtila.
Nú voru ekki aðrir eftir í
GTænumýrartungu en ekkjan og
sonur þeirra hjónanna. En þau
undu þar ekki eftir þetta. Konan
fluttist til dóttur sinnar, sem gift
var og bjó í Gilhaga, en sonurinn
gerðist vinnumaður, eins og þá var
títt, og lenti síðar til Reykjavíkur
og átti þar heima til dauðadags.
Nú var Grænumýrartunga laus,
og fal’aðist þá faðir minn eftir ábúð
inni og fékk hana. Voru nú for-
eldrar mínir loks komnir á þann
stað, sem þau þurftu ekki frá að
hrek-jast, fyr-r en að þeim vista-
s-kiptum kom, sem við öll eigum
í vændum, fyrr eða síðar. Ekki
vantaði þó, að faðir minn væri að
spurður, hvort honum væri ekki
illa við að fly-tjast á jörð, þar
sem húsbóndinn hafði farizt vo-
veifl-ega skömmu áðu-r í blórna lífs-
ins — hvort honum dytti ekki í
hug, að eftir ky-nni að vera hugur
hins burtfarna, þannig að ekki væri
alveg „hreint“ á bænum. Faðir
minn svaraði því jafn-an til, að svo
góðir vinir hefðu þeir verið í lif-
anda lífi, hann og Árni í Grænu-
mýrartungu, að sízt myndi það
verða sér að baga, þótt hug-ur
Ánna væri sér nálægur. Enda
væru hugsanir góðra manna aldrei
neinum til ills, hvort sem þeir
væru lífs eða liðnir. Það reyndis-t
lík-a svo, að bæði föður mín-um og
fólki hans vegnaði vel í Grænu-
mýrart-ungu, og han-n þurf-ti ald-rei
að sjá eftir því að hafa flutzt
þangað.
— Ha-nn hefur auðvi-tað strax
hafizt handa með um-bætur á jörð
inni?
— Hann vann alltaf mikið að
j-arðrækt og húsabótum. Var það
á orði haft, hve alltaf var snyrti-
leg-a um garða gen-gið h-já honum,
enda var hann hinn mesti hirðu-
maður um alla hl-uti. Og svo var
hann veðurglög-gur, að ges-tir sótt-
ust eftir því að láta hann se-gj-a sér
veðurútli-t, áður en þeir lögðu á
Holta-vörðuheiði. Þa-ð var e-kki he-l-d-
ur dæmalaust, að nágranmar h-ans
segðu á sumrin: „Nú er Þórður bú-
inn að breiða. Nú þori ég að
breiða“.
Þau foreldrar mínir voru mjö-g
samhent um góða umgeng-ni og
alla hluti, sem að búskapmum o-g
uppeldi ok-kar barnanna laut svo
sem að láta okkur lesa bæ-nir og
vers kvölds og morgna, og tel ég
mér hafa verið það gott veganesti.
En pabbi átti ekki Grænumýrar-
tungu. Hún var aðeins hjáleiga frá
Melum. Þess má gjarna minnast, að
Jón bóndi á Melum, sem enn var
á Tífi á búsk-aparárum föður míns,
v-ar svo hrifinn af því, hve vel
pabbi sat býli sitt, að hann gaf
honum eftir þriðjung landskuldar
an-nað hvert ár. Voru það þrír
gemlinga-r, sem gjalda skyldi í
landsfculd ár hvert, en pabbi þurfti
ekki að greiða nema tvo annað ár-
ið og þrjá hit-t. Þetta sýndi mikla
tillitssemi og frjálslyndi, ei-nkum
þegar þess er gætt, frá hvaða tím-a
Jón á Melum var. Hann var sonur
Jóns kammerráðs, og sjáTf-u-r orð-
inn aldrað-ur, þegar þetta var, og
hættu-r búsk-ap, þótt enm ætti hann
jarðir sínar.
Þáð varð ekki heldu-r annað séð
en blessun fylgdi bú-skap föður
míns í Grænumýrartun-gu oig vel
væri til hans hugsað af fl-estum,
sem til þekktu. Eyjólfur Ijóstollur,
sem stundum kom til okkar á
flakkd sínu, launaði fyrir sig með
stö-ku ei-nni, sem að vísu er ekki
mikill skáldskapur, en sýnir þó
vel hu-garþel hans til heimilis for-
eldra minna.
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
205