Tíminn Sunnudagsblað - 07.03.1971, Síða 21

Skvett úr klaufum
V, ' • • '
HOFSAMLEGT ORÐAFAR
„Það er sjálfsagt meira og
minna af þessu hér í gangi,
sagði saksóknari, en þegar
alveg kastar tólfunum, reynum
við að ’umska “
(Tíminn, 28 feorúar/
Það er oft farsælt að flvta
sér hægt. Og varlegra að kveða
ekki of fast að. Mér fannst ét
finna til, sagði eitt ljoðskáltíið
Og svo var það kann.vki bara
eintómur misskilningur.
MJÓ EIGINKONA
„ . . . hafði olíukóngurinn
verið að kaupa þessa pípu til
að gefa konu sinni. Hún ætlaði
að hætta við sígaretturnar og
fara yfir í pípuna“.
(Alþýðublaðið, 26. febrúar.)
Nett er frúin, ef satt er, og
varla, að maður trúi þessu því
að ekki er þess getið, að pípan
sé svo ýkjavíð. Skyldi aonars
ekki vera eitthvað hárugt við
þetta? Hér áður fyrr voru til
karlar, sem ginntu fjandann í
flugulíki niður í legg og ráku
svo í tappa. Og það væri líka
saga til næsta bæjar, ef það er
eitthvað þessu líkt, sem olíu-
kóngurinn er að leika.
ÚR SLÁTURHÚSINU
„Bannar bandaríska þingið
innrás í Norður-Víetnam?“
(Fyrirsögn í Vísi 26. febr.)
Þá þykir rnanni fara að týra
á skarinu, ef sláturhússtjóran-
um verður hreint út bannað að
hleypa vexti í fyrirtækið.
VITNESKJAN
„ „Sækið vitneskjuna í bækur“,
er slagorð nýrrar áróðursher-
ferðar danska bóksalasambands
ins“.
(Alþýðublaðið, 26. febrúar.)
Er nú ekki fullkomnari
fræðslu að fá, ef farið er á life
show hjá Dönum, þótt bækur
þeirra séu kannski góðar. Sjón
er sögu rifcari. Að minnsta kosti
þarf talsvert ímyndunarafl til
þess, að bök geri sama gagn.
KROSSINN Á LOFT
„Eftir lestur á grein Páls
Jónssonar á Laugum í Vísi á
þriðjudáginn, þá er ég ekki leng
ur í vafa, hvað gera skal í Lax-
ármálinu. Sendið sálfræðingalið
norður í grænum hvelli . . .
Hvers vegna hjálpar Rauði
krossinn ekki í svona tilfell-
um?“
(Vísir, 26. febrúar).
Það er nú orðið svo langt sið
an menn drifu sig af stað í
krossferðir, að tími er til kom
inn að hleypa þeim af stað á
ný — í grænum hvelli. En ef
sálfræðiriddararnir fara á und
an, þyrfti endilega að dubba
upp barnakrossferð á eftir.
Pram Kristsmenn, krossmemnl
ÓHEPPNI?
„Hefur leikið í sjö ár með
aðalliði Forest, en vcrið mjög
óheppinn. Fótbrotnaði í janúar
1969 — náði sér að fullu og
lék landsleik fyrir England í
byrjun árs 1970. Meiddist illa
stuttu síðar . . . heilbrigður á
ný í byrjun þessa keppnistíma-
bils, en meiddist enn á ný —
hefur nú náð sér.“
(Tíminn, 26. febrúar)
Lán er nú þetta í óláni að
minnsta kosti.
ið væri af sumum talið helzt til
veraldlegt, að hann gæti sem bezt
skrifað í það um hvert það mál,
sem sér væri hugleikið. Að vísu
hefði merkur vinur hans einhver
dregið í efa, að hann gæti gert
áburðarhirðingu, sem hann bar
mjög fyrir brjósti, sem annað, er
varðaði búskap, að umræðuefni á
síðum þess. „Og því ekki það“,
svaraði biskupinn — til þess að
láta mig ekki, bætti hamn við, er
hann sagði írá þessu. Og til þess
tn,ú að sanna þetta, birti hamn þetta
í Kirkjublaðinu:
„Fátit hefur verið mér hugar-
haldnara en ræktunin á þessum
Ijótu fúamýrum hér umhverfis. Og
nú sá ég í gerð óvenjulega stóra
ræktun. Allmargir menn og hest-
ar 1 vinnu. Skiptir dagsláttum, sem
yfir verður lagt í vor. Og svo varð
mér þessi sjón að stórangri. Eins
og ekkert væri lært og ekkert
munað! Við höfum, flestir jarð-
ræktarmennirnir hér í Reykjavík,
um hálfan mannsaldúr eða meir,
unnið svo lélegt verk með því að
slétta jörðina hrá-blaut-kalda og
súra: Óbætta og óbreytta af völd-
um sólar og lofts, er allt vinnst
sjálfkrafa með nokkurra ára bið-
lund, ef vatninu er fyrst veitt
burtu. Og sérstaklega höfum við
fleygt burt gullinu, sem upp af
grær — flevgt því burt í jarðveg-
inn óbættan. (Og þarna komst að
áburð'arnýtiingim)“.
G? hann bætti við, biskupinn:
„('g svo ætti blað, sem kennir
sig við kirkju Krists. ekki mega
vinna að því af sínum veika mætti
að grafa og ræsa í þjóðfélagsafcr-
inum til þess að ná burtu nokkru
af súrnum og kuldanum, og lofa
blessaðri himinsólinni síðan að
bæta, breyta og bylta. Og kalli
það svo hverjir, sem vilja,
annarlegt, veraldíegt og hversdags
Iegt“.
leiðrétting
Þau mistök urðu í siðasta blaði,
að birt var mynd af Lárusi H.
Bjarnasyni, þir sem vera átti
Björn M. Ólsen.
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
213