Íslendingaþættir Tímans - 27.07.1968, Blaðsíða 11

Vigdás ólst upp hjá foreldrum
sínum í stórum hópi systkina, var
heimili þeirra fyrst í Hvamrni og
síðar í Stafholti. Hún hóf ném í
Kennaraskólanum haustið 1911 og
lauk kennaraprófi 1914 og var
heimiliskennari næstu árin. Vorið
1919 giftist Vigdís Jóni Blöndal,
iækni í Stafholtsey, og gékk í móð
urstað fimm sonum hans frá
.fyrra hjónabandi. Níu mánuðum
eftir brúðkaup þeirra hjóna
drukknaði Jón læknir í Hvítá.
Veitti Vigdís þá heimili þeirra for-
sjá, fyrst í Stafholtsey, síðar í
Reykjavík, þar sem yngri bræð-
urnir voru við nám Af þeim
bræðrum iifa þeir einir Páll bóndi
í Stafholtsey og Björn í Laugar-
holti, Hinum þremur, sem mest
voru á veigum Vigdísar, átti hún
á bak að sjá. Sigurður lézt fyrst,
ungur að a'dri, þá Þorvaldur lækn
ir og tónskáld, rúmlega þrítugur,
og Jón, hagfræðingur, einnig í
blóma lífsins.
Fyrstu árin í Reykjavík hafði
Vigdís einkaskóla, síðan kenndi
hún í Austurbæjarskólanum til
ársins 1935. Fór orð af því, hve
vel henni 'étu kennslustörfin. Um
þetta leyti tók Vigdís bróðurdótt-
ur sína, Nönnu Björnsdóttur, sem
þá var barn að aldri, í fóstur, og
var Nanna hjá henni alla stund,
þar til hún stofnaði eigið heimiii.
Nanna er gift Hjálmari Ólafssyni,
bæjarstjóra. Síðar tók Vigdís
dreng á fyrsta ári í fóstur, Hróðm-
ar Vigpi Benediktsson og ólst
hann upp hjá henni allt til full-
orðinSára. Hróðmar Vignir er
kvæntur Guðrúnu Magnúsdótt-
ur. Fósturbörnum sínum reyndist
Vigdís á alla lund svo sem bezt
mátti verða
Haustið 1935 var stofnuð heima
vist fyrir veikluð börn í Laugar-
nesskóla, og veitti Vigdís henni
forstöðu frá upphafi og allt til
þess, er hún lét af störfum fyrir
aldurs sakir, eða í 27 ár. Má því
segja, að Vigdís ynni meginhluta
ævistarfs síns á þeim stað.
Heimavistin var frá upphafi
mikið athvarf margra barna, sem
þess þurffu við, og er ekki með
ýkjur farið, þótt sagt sé, að Vig-
dís yrði þjóðkunn af störfum sín-
um þar. Vigdís sá skörulega fyr-
ir líkamlegum þörfum barnanna
og uppeldisþættinum var einnig
sinnt af áiúð. Aðstandendum varð
brátt ljóst, að börnin voru í góð-
um höndum, enda átti umhyggja
MINNING
María Valdimarsdóttir
Marfa Valdimarsdióttir á HaU-
dórsstöðum í Bárðardal lézt
3. apríl s.l. 27 ára að aldri. Hún
var dóttir hjónanna Kristlaugar
Tryggvadóttur og Valdimars Ás-
mundssonar bónda á Halidórsstöð-
um.
Halldórsstaðir í Bárðardal er víð
áttumikil jörð og fögur, gjöfui og
gróðurrík. Þar eru grónir sléttir
veilir hið neðra, en kjarr og birki-
skógar í fjallahlíðum. Skrautblóm
dafna þar í skjólríkum hvömm-
um og brebkuhjölium og lyngið —
það „blánar af berjum hvert ár.“
Á þessari jörð hafa þau búið í full-
an þriðjung aldar Kristlaug og
Valdimar, og auk húsmóðurstaría
stundaði Kristlaug ljósmóðurstörf
Framhald á bls. 21.
Vigdísar sér vart takmörk. Hún
sat marga nóttina yfir veiku barni
eftir langan annadag. Minnist ég
þess ekki, að hafa séð betra eða
göfugra s^arf unnið í annan tíma.
Sama gilti um störf Vigdísar á
Silungapohi, en þar veitti hún
stóru barnaheimili forstöðu í mörg
surnur. Vigdísi var einkar lagið
að stjórna, og hafði hún hinar
beztu forsagnir um hvaðeina, sem
gera þurfti á stóru h'eimili. Gilti
þar einu, hvort í hlut áttu börn
eða fullorðnir. Fór orð af skör-
ungsskap hennar og stjórnsemi.
En á heimili Vigdísar var hlýr
agi, og hún átti hug hvers manns,
sem hjá henni dvaldist.
Þótt heimavistin væri sjálfstæð
stofnun, var hún einlægt í nán-
um tengslum við skólann, og tók
Vigdís alla tíð þátt í félagslífi
kennara. Vorum við daglegir gest-
ir á heimili hennar og eigum
margra góðra stunda að minnast,
því að Vigdís var skemmtileg
kona, vel greind og fróð, og um
hana lék ævinlega hressandi blær
hreinskilni og djörfungar.
Þá megum við margir minnast
góðvildar hennar og hjálpsemi, ef
við þurftum einhvers við, því að
hún vildi hvers manns vandræði
leysa.
Vigdís hélt tryggð við Laugar-
nesskólann alla tíð, kom til okk-
n
ar á hátíðum og tyllidögum, með-
an heilsan leyfði, og prófdómari
var hún í skólanum allt fram á
síðasta vor.
Tómas sbáld segir í frægu
kvæði, að sorgin gleymi engum,
og mátti Vigdís sanna þau orð
mörgum tremur. Þó þykir mér
Vigdís hafa verið gæfukona. Hún
hélt reisn sinni og þreki á hverju
sem gekk, og hún var alla ævi
veitandi góðra htuta. Að vísu var
heilsa hennar, sem löngum hafði
verið veil, mjög brugðið síðustu
missirin. Naut hún þá ástúðar fóst
urdóttur sinnar, Nönnu, og fjöl-
skyldu hennar, en hjá þeim dvald
ist hugur hennar löngum. Svo var
einnig um fósturson hennar og
konu hans. Tvær frændkonur Vig-
dísar, þær Elsa Sigriður Jónsdótt-
ir og Ásta Björnsdóttir, sýndu
henni einstaba uimhyggju og hlýju,
svo var og um Magnús E. Árna-
son kennara. Hefðu þau ekki get-
að reynzt henni betur, þótt um
móður þeirra hefði verið að ræða.
Vigdís Blöndal er skilin að sýn
við vini sína þessa heims, horfin
þeim í Ijóma hásumars þessa
bjarta, svala lands, en mynd henn
ar mun geymast í löngu minni,
og hún mun jafnan koma þeim
í hug, begar þeir heyra góðrar
kotut getið.
Gunnar Guðmundsson.
ÍSLENDINGAÞÆTTIR