Íslendingaþættir Tímans - 26.09.1969, Blaðsíða 2

t
Ámi 'vinur minn VaiMeinarsson
er dáinn. Hann lézt á Borgarsjúkra-
húsi-niu fimimtud'aiginin 14. þ.m. eft-
ir stuitta en etiranga sjúkdómslegu.
— Það er ávalt jaifn erfitit að sætta
sig við komu diauðans, enda þótt
bann sé hið eina vissa, sem í vænd
uim er. Og þegar um er að ræða
miann eins og Árna VaMem&rsson,
mann, sem virtist hlaðinn lífsorku
og heiibrigði, þá er feoma dauð-
ans ótrnleg og óvenju erfið.
Árni Kristinn VaMemarsson var
Reykivííkingiur, fæddur 27. júni 1923
sonur hjónanna Guðliauigar Sigurð-
ardútitur og VaMemars Árnasonar,
sem lengi starfaði við frystihúsið
ísbjörninn. Ámi ól bernsku- og
unglingsár sín í foreMrahúsum í
Bankastræti, lærði prentiðn í ísa-
foMiarpirentsmáðju h.f. og lauk það
an námi árið 1945. Að því niámi
Mkinu sig'Mi hiann til Kaupmanna-
hafnar og stundaði þar framhalds-
nám í iðu sinni við Fagskolen
fkxr boghándv'ærk. Var hann þvi
betur búinn en almennt gerðist
unidir framhiaMsistönf hér heimia,
er hainn að þessu framhaMsnámi
illolknu hóf alftur störf hjá ísafoMar
prentsmiðju h.f. í þeirri prent-
smiðju starfaði hann síðan ósilitið
tii ársins 1962 og var þar verk-
stjóri um 16 'ára skeið, eða þar til
hann stofnaði eigin prentsmiðju,
sem hann síðan rak af myndarsfcap
og diugnaði til dauðadags,
Ámi fcvœntist eftiriifandi konu
sinni, Haliifríði Bjarnadóttur, hinn
10. nióvember 1945. Það var hið
storSta af mörgum gæfusporum í
Mlfi hans, 'því Halila er yndis'leg
kona og óvenjuleg mannkostamann
eskja. Hún er dóttir hjónanna
HeiLgu E. Andersen og Bjarna
Magnússomar sfcri fstof uma n n s í
Reykjaivfífc (bróður Guðbrands fyrr-
uim ritstjóra og forstjóra). Hjóna-
band þeirra Hölilu og Árna var ein
staMega farsælt og hamingjuríkt
eins og verðia hilaut um slllíkt mann-
feositafóffik. Böm þeirra eru þrjú:
ÞoaTg-eir Logi, siem er við prentnám
í Prentsmiðjunni H'ólar, HaraMur,
sem starfað hefiur í pnentsmiðju
föður síns og Imgilbjörg, sem er
við nám í hárgreiðslu. Öffil eru þau
systkin hin mannvænlegustu og
hafa hffiotið í arf ýmsa igóða eigin-
1-eifca foreMranna.
Ámi? viar aðeins 23 ára gamall
er hann varð vertaatij'óri í ísaiftoffidar-
prenitsmiðlju, sem þiá var áberandi
stærsta prentsmiðja landsins. Og
það var án efa e-ngin tiffiviijun, að
hann, svo -un-gur, var g-erður þar
að verkstjóra. M-annfcostamenn eins
og hanm -Liggja yfirieitt efcki á lausu
og eru hvarvetna eftirsóttir
til starfa. Smefckvfsi h-ans sem fag-
manns kom snemma í ijós. Óvenju-
le-g sny-rtimennska ham-s o-g Ijúf
fram'komia við hvern þann er hann
áitti skipti við, saimifara meðfæddri
og áskapaðri sanwizfcusemi og re-glu
serni, jafnt í einkaffiífi sem í starfi,
voru góðir eiginlei-kar og eftirsó'kn
arverðir í fari ungs verfestjóra.
en-da vann hann hugi alra er hon-
um kynntust, jaifmt samstarfsm-anna
sem við-sfciptavina pren-tsmiðjunn-
ar.
Það ge-tur reynzt ungum mönn
um erfitt að veljast til ábyrgðar-
starfa og miannaforráða snemma á
starfsal'dri. En ég held að þetta
hafi affidrei verið Árna erfið þraut,
því hann hafði einstafct lag á að
umgangast fóifc, jafnt í starfi sem
utan. Og það er vist, að hverjum
nema í prentfaginu, sem hjá hon
um iærði, 'hefur verið það hollur
sbóli að njóta ieiðsagnar hans oig
læra undir h-ans stj-órn. Þar lærð-
ist fleira en það, s-em á bækur er
sfcráð, eða -það sem eingöngu til-
heyrði prentfaginu. Þar lærðiist
ekki síð-ur -hógvær kurteisi við sam
starfsm-enn og viðskiptavini, varam
leg virðing fyrir starfinu og sterk
tfflitsseimi fyrir þörfum þess fyrir-
tækis sem við var starfað, au-k
gegnuimifærðrar snyrtim-ennsku,
sem Árna var svo í bffióð borin að
til fádæma má teffijast.
Árni var hreinn fag-u-rfceri í prent
listi-nni. Hann dáði vel unnið verk
og mamit þess að sjá það mótast og
verða til, enda sjál'fur hugfcvæmu-r
og -liistfen-g-ur prentiistarmaður.
Smáv-erfcaprentuin og öll fí-nlegri
prentvinna hreiniLega heilaði hann.
Það var því heldiur engin tilvilj-
u-n, að þegar hann hœtti sem yfir-
verfcstj'óri í í-safo'ld'arprentsmiðju,
varð það smáverkapremtismiðja sem
hamn sltofnaði. Eitt grannt strik,
ei-nn ffiíti-11 punfctur gat skipt sköp
um í bygigingu prentve-rks. Næmt
og listrænt auga Árn-a VaMemars-
sonar naut þess að glíma við slífc
veifcefni og finna beztu lausn á upp
setningu, prentun og frágangi.
Pnentlsmiðjan hans við Laiufásveg
ber þessum ffiistræna fínleik og
gegniuimifærðu snyrtiimiennsku hans
goitt vitni, efcki síðuir en fagurt
hieimli þeirra -hjóna að Lj-ósvalia-
götu 8. Efliaust hafa þessir
eiginleikar verið meðfiæd-dir, —
en þeir fengu Kka tóm til
að þróast og þroskast. Ég
hef oft átt leið í prentsmiðjur
um dagana og því átt þess kost
að fyffigjast með þeinri sfcemmti-
legu þróun, sem þar hefur átt sér
stað í breyttum húsakosti, um
gen-gni og ve-rktælkni ýmis konar.
Og ég þarf eikki að hugsa mig um,
efcki einu simmi, hvað þá tvisvar,
til að f-effila þann úrskurð, að hrein-
asta, bjartasta og snyrtilegasta
prentsmiðjan, sem ég hef fcomið í,
er prentsmiðj-an hans Árna Valde
marssonar. Þar er nánast ful-
komnun í umgengni aflffiri. Það kom
því af sjáffifu sér að þeir, sem einu
sinni fcomiu til Árna og fengu eitt
hivað prentað, þeir komu aftur,
aftur og aftur. Þeir þurftu efcki að
leita amn-að, þe-ir höfðu fundið sinn
pre-ntstað. Það ex því bæði óskiljan-
leigt og sárt, að sHkir m,enn s-kuli
hrifnir burf á bezta starfsal-dri og
einmitt þá, er erfiðu uppbyggingar
stanfi er að ljúika og allt að ve-rða
viðráðamlegt, við-sfciptin blómffieg o-g
synirnir teknir að feta í fótspor
föðurins. Hv-erju hefðu ekki fá ár
enn í starfi getað breytt, — fært
föðurn-um þá lífsnauitn að miðla son
unum af sinni mikiu reynslu og
þefckingu og þeim að njóta leið
sagnair hans og leiðbeininga, ræð-a
vdð hann punfcta og st-rik, uppsetn-
ingu o-g áf-exð.
Á-rni Val-demarsson var féiags-
iyndur maður o-g fram-kom-a hans
(M slík, að menn löðuðust ósjálf
rátt að h-onum o-g leituðu kynna
við hann. Vima- og kunningj-ahópur
hans er því stór. Menn eins og hann
verða gjarnan virfcir fóla-gar þa-r
sem þeir leggjia hönd á pffióginn og
þa-nnig var það ffiífca m(eS Ár-na-
Með-al fé-laga, se-m hann var í >>g
starfaði fy-rir, var Frím-úrarare-glan.
Mór er sérstafc-lega kunnugt um
einlægan áhmga Ihan-s á frimúrara-
starfi og máffie-fnum reg-lu-nnar. Veit
ég að h-ams er sárt safcnað úr þeim
hópi. S'ömuleiðis var mér kunnugt
um álhuga hans á má-lefnum Lions-
kffiúbbsiins Baffidurs, og miun-u þe|r
B-aOldursf'éffiaigar safcina hans mjög úr
sínu-m fámenna hiópi.
Peirsóinullega tel ég m-ér það niifc'
ið ihapp að hafa kynnat Árna Vald-e-
marssyni. Kynni ofckar hófust við
stötrtf í ísafold, en urðu þó fyrst
náin er við, báðir tiltöluffiega ný
fevænltir, stigum það heilla-spor að
festa fcaiup á sinm hvorri íbúðinm
1
ÍSLENDINGAÞÆTTIR