Íslendingaþættir Tímans - 14.01.1970, Qupperneq 8

MINNING
Sigrún B. Kristjánsdóttir
Réttarholti við Sogaveg.
F. 2. desember 1896
D. 31. júlí 1969
’ Myndin hún ber, að þú
brosir til mín
og blíðleg augun þín skína.
Fagnandi skyldi ég flytja til þín
og fá aftur Sigrúnu mína.
Þú gafst mér það, Sigrún, er
gleður mig nú:
svo góðar og heilbrigðar dœtur.
Og fimmtán að tölu er fylk-
ingin sú,
' er fest höfðu allar hér rætur.
Þó flutt sé nú ein þeirra'á
fegurri svið
og frá sínum börnum og maka,
þá veit ég, að hún muni
leggja þér lið,
svo lítið þið hingað til baka.
i Laugardal. Þar fæddust yngstu
börnin, Einar var næst yngstur,
Guðmundur er yngri. Systkinin
voru alls 14, tiu systur og fjórir
bræður, sum þeirra dóu í æsku.
Ennþá lifa fjórar systranna, Lauf-
ey, Ingunn og Guðfinna eru bú-
sett í Reykjavík, en Guðrún í Vest
urheimi. Bræðurnir eru þrír, Eirik
ur og Guðmundur eiga heima I
-Reykjavík en Eyjólfur í Lækjar-
hvammi í Laugardal. Grímur í
Gröf missti konu sína 1931, og
hætti þá búskap. Bræðurnir Eyj-
ólfur og Einar tóku þá við jörð-
inni. Fljótlega reistu þau Eyjólfur
og kona hans, Áslaug Eyjólfsdótt
ir, á jörðinni nýbýlið Lækjar-
hvamm, en Einar bjó alla tíð í
: gamlá bænum. Grímur faðir þeirra
j dó 1938. Bræðurnir Eyjólfur og
í Einar bjuggu í sambýli hátt á
í, fjórða áratug. Þeir bræður voru
mjög samrýmdir, fasttengdir bú-
* jörð sinni og einlægir og dugmikl-
i ir bændur.
Einar kvæntist ekki og var oft
i einn, systur hans hlupu undir
'■ S
Ég veit, að þið lifið og lítið til vor
frá ljósheimi fjarlœgra stranda,
og þangað mig langar að liggi
mín spor,
þá leystur frá sérhverjum vanda.
Nú finn ég bezt, Sigrún, þá
fegurð og dyggð,
sem fylgdi þér allar þær stundir,
er gengum við saman í gleði
og hryggð.
Ei gleymast þeir ástvinafundir.
Nú fel ég þig Guði á fram-
tíðarbraut,
og flyt til þín seinna1 — að
ég vona,
og dveljum þar saman í sól-
bjartri laut
— ég sakna þín, ástríka kona.
E.E.
bagga með honum við og við eink
um á sumrin, en þá hafði Einar
ætíð einn til tvo drengi um slátt-
inn. Drengjum leið vel hjá Einari,
vinnan gekk vel og létt var yfir
þeim félögum, milli Einars og þess-
ara drengja mynduðust vináttu- og
tryggðabönd.
Efnar var öfull bóndi, raektaði
mikið og rak gott bú, um og yfir
300 fjár og 10—12 kýr. Á vetrum
vann Einar einn að hirðingu bú-
fjárins. í rauninni lagði hann of
mikið á sig, en Einar var alla tíð
sérlega heilsugóður og mjög lag-
inn verkmaður enda vannst honum
vel svo sem auðsætt er á þvi,
sem hann afkastaði. Einar hafði
yndi af hestum, hann var laginn
reiðmaður, sat hest manna bezt og
hélt þannig í tauma, að hestar
fóru vel undir honum. Einar vildi
alltaf eiga hest sér til unaðar í
frístundum, en þær átti hann allt-
of fáar. Einar var fornbýll og
fyrnti alltaf meira eða minna hey.
Þannig var það núna, hann var
meðal þeirra fáu bænda, sem ekki
t
Sorgin mitt særir hjarta.
Sé ég þó vegu bjarta
hennar sem hér er kvödd.
Ættingjum eins og vinum
einnig gestunum hinurn
hugstæð var hennar rödd.
Æskunnar bjarta blóma
bar hún með reisn og sóma
lífsglöð og létt í sál.
Gestrisin gegnum árin,
græddi mörg tregasárin
höndin og hlýlegt mál.
Dætumar fimmtán fundu
faðminn og glaðar undu
hennar við hjartans yl,
væri um vanda að ræða
vék úr þankanum mœða
hennar að hlaupa til.
þurftu að kvíða þessum vetri þó
að illa heyjaðist s.l. sumar.
í viðskiptum var hann
traustur og orð hans og loforð
brugðust ekki. Einar var stilltur
maður, kurteis og hlédrægur, hlýr
og notalegur í viðræðu, og vildi
aldrei halla réttu máli, hann lagði
ekki í vana sinn að gagnrýna menrt
eða hallmæla öðrum, þó var hann
einarður ef því var að skipta.
Lík Einars var flutt til Reykja-
víkur til krufningar, þar sem
dauða hans bar að höndum á þann
hátt, sem fyrr var lýst.
Minningarathöfn fór fram í Foss
vogskapellu. Ungir vinir Einars
báru kistu hans út úr kirkjunni.
Líkið var flutt austur og jarðsett
á Laugarvatni. Sveitungar Einars
báru kistuna að gröfinni, séra Ing-
ólfur Ástmarsson jarðsetti.
AÚir sem Einar þekktu minnast
hans með einlægri hlýju sem far-
sæls manns og góðs drengs.
Vandamenn og vinir blessa
minningu hans.
Bjarni Bjamason.
ÍSLENDINGAÞÆTTIR