Íslendingaþættir Tímans - 11.08.1971, Blaðsíða 7

uðum við svo báðir í Reykjavík.
jlíér bjuggum við í nágrenni. Ör-
gtutt á milli. Unnum við sömu
tofnun, Laugarnesskólann í mörg
r. Alltaf var samkomulag okkar
ott, enda var Halldór góður félagi,
áfaður, flkemmtilegur og hagorð-
ur vel. Eftir því sem árin liðu
Varð vinátta okkar nánari. „Ber er
hver á baki nema sér bróður eigl“,
kvað Grettir. Ég hef aldrei átt
tieinn bróður, en hafi nokkur mað-
ur komizt nærri því að fylla það
sfkarð, þá er það Halldór Sölvason.
Hann var maður traustur.
Við söknum oft sárt góðra fé-
laga, þegar þeir hverfa af sviðinu,
en missir trúnaðarvinar verður
aldrei bættur, því að slíkur maður
er á vissan hátt orðinn partur af
manni sjálfum.
Halldór var frábær starfsmaður.
Áhugi hans á öllu, sem honum var
trúað fyrir, dugnaður og samvizku-
semi, brugðust aldrei. Ekki kæmi
mér á óvart, þótt þeir yrðu æði-
margir, fyrrverandi nemendur
hans, sem hugsuðu til hans í dag
með hlýhug og söknuði.
Hann var gæfumaður um flest.
Kvæntur ágætri konu, Katrínu Sig
urðardóttur. Unni liann henni
mjög. Þau eignuðust fimm dætur,
allar prýðilega gefnar. Heimili
höfðu þau búið sér mjög gott.
Undi Ilalldór sér þar bezt. Fjár-
hagur hans var góður, einkum hin
síðari ár. Heilsuveill var hann að
vísu upp á síðkastið, en aldrei
þjáður til muna. Var sjúkdómur
hans með þeim hætti, að hann gat
búizt við skyndilegum endalokum.
Varð ég þess var, að hann vonaði
að þegar að því kæmi, þá tæki
fljótt af. Varð honum þar líka að
ósk sinni.
Flyt ég svo konu hans og allri
fjölskyldu þeirra rnínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Þá er þessari fimmtíu ára sam-
fylgd okkar lokið, Ilalldór. Þakka
ég þér hana alla hjartanlega. Þú
hefur lifað og starfað vel og æðru-
laus „gengið til hvíldar með gló-
fægðan skjöld, glaður og reifur
hið síðasta kvöld“. Vertu sæll,
gamli vinur.
Klemens Þórleifsson.
f
Síðsumars árið 1948 kom Hall-
dór Sölvason í Laugarnesskólann
og hóf þar kennslu. Við höfðum
áður sézt í svip á kennaraþing-
um, en kynni voru engln, utan af-
spurnar, sem ég hafði af störfum
hans austur { Fljótshlíð. Það er
ekkert launungarmál, að í skólan-
um er það ástundað eftir getu, að
fá sem bezta og hæfasta kennara
til starfa, enda er allur farnaður
skólans fyrst og fremst undir
þeim kominn.
Það orð hafði farið af Halldóri,
að við hann væru tengdar miklar
vonir, þegar við komu hans 1 skól
ann, og er skemmst af því að
segja, að þær vonir rættust svo
sem bezt mátti verða, enda eru
öll mín kynni af Halldóri á þá
.lund, að ég hygg, að enginn hafi
nokkru sinni orðið fyrir vonbrigð-
um með störf hans. Halldór var
einhver mikilhæfasti kennari, sem
ég hef kynnzt. Hjá honum fóru
saman góðar gáfur, einbeittur
vilji, einlæg hlýja og sá skörungs-
skapur og persónuleiki, sem kenn-
urum er nauðsynlegur, til þess að
góður árangur verði af störfum
þeirra. Gilti einu, þegar Halldór
átti í hlut, hvort litið var til þess
árangurs af námi, sem fram kem-
ur í einkunnum, eða þeirra upp-
eldisáhrifa, er nemendur njóta sér
til heilla hjá góðum kenn-
ara. Munu því margar hlýjar þakk
arkveðjur frá gömlum nemendum,
sem nú eru dreifðir víðs vegar um
landið, fylgja honum yfir landa-
mærin.
Seinni árin í Laugarnesskóla
vann Halldór auk kennslunnar í
lesstofu skólans, og mótaði
þar þá umgengisliætti og reglu-
semi, er við höfum síðan miðað
við, sem fyrirmynd og takmark.
Halldór var góður og skemmti-
legur starfsfélagi, ævinlega glaður
og reifur dag hvern, ágætlega liag-
mæltur og lét oft fjúka í kveðl-
ingum. Hann tó'k aila tíð þátt í fé-
lagsstörfum kennara af sínum ein-
læga áhuga, hvort sem um var að
ræða kennslumál eða störf í sels-
landi skólans uppi í Katlagili.
Halldór var fimmtugur, þegar
hann kom í Laugarnesskólann, og
þar var hann að störfum, þar til
hann var sjötugur og misseri bet-
ur. Hinn 8. maí, þegar aðeins var
eftir rúmur hálfur mánuður til
þess, að lokið væri að fullu 46
starfsárum við kennslustörf, veikt-
ist hann mikið og skyndilega. Mig
minnir, að liann hefði orð á því
þá, að sér þætti endasleppt að geta
ekki lokið að fullu síðasta skóla-
árinu. Næsta vetur var hann þó
enn í okkar hópl og vann 1 )es-
stofunni. Og alla stund hélt hann
tryggð við félagana hér og skól-
ann, tók þt.tt i félagsstörfum, kom
oft í skólanr. á hátíðum og tylli-
dögum og var ævinlega við skóla-
slit. Síðast kom hann til okkar,
þegar skólanum var slitið nú 28.
maí. Þá átti hann aðeins eftir þrjá
daga í þessum heimi. Við olckur
gerði hann ekki endasleppt. Við eig
um á bak að sjá góðum dreng,
félaga og vini, sem við söknum
með djúpri hryggð. Halldórs Sölva
sonar verður minnzt í Laugarnes-
skóla með þökk og virðingu, með-
an þar er nokkur maður, sem
hafði af honum kvnni. Blessuð sé
minning hans.
Eiginkonu Halldórs og öðrum
ástvinum votta ég einiæga samúð
í sorg þeirra.
Gunnar Guðmundsson.
t
„Eitt bros getur dimmu í
dagsljós breytt,
sem dropi breytir veig heillar
skálar.
Þel getur snúizt við atorð eitt.
Aðgát skal höfð í nærveru
sálar . . .“
Þennan fagra boðskap, sem
skáldið boðar okkur í þessari vísu,
virðist mér Halldór Sölvason. kenn
ari. tileinka sér í öllu sínu starfi.
Ég var svo iánsöm að fá að vera
nemandi hans í firnm vetur. Mikið
vatn er til sjávar runnið síðan það
var, en þessir vetui' eru grópaðir
í minninguna eins og skínandi
fagrar perlur á bandi. þar
sem hver dagur var fullur eftir-
væntingar og gleði. t litlu kennslu-
stofunni var unnið af svo miklum
áhuga og eldmóði. að það var ekki
hægt annað en hrífast með. Þar
var aldrei leiðinlegt eða staglsamt
nám, eða lítilsvirðandi orð um þá,
sem minna gátu, heldur lifandi
kennsla, þar sem leitazt var við að
laða það bezta fram og bæta á all-
an hátt. Það var ekki gert með að-
finnslum eða predikunum, heldur
í lifandi fyrirmynd.
Halldór var einlægur trúmaður
og báru kristinfræðitímar hans
þess glöggt vitni, svo og látlausar
bænastundir að morgni hvers
kennsludags. Þannig hóf hann
líka fyrstu „smverustundina með
væntanlegum nemendum sínurn,
er lia.in tók við skólastjórastarfi
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
7