Íslendingaþættir Tímans - 11.08.1971, Blaðsíða 24

OKunnum par
er illt að rata.
Leikur voru LáruK
leiðir þessar.
Óhöpp á sænum
hann aldrei hentu,
heila alla
til hafna flutti.
Hraust var sú hönd,
er hélt um völinn,
aldvalds-máttur
hann ætíð studdi.
Aldrei var Lárus
um þig talað
annað en gott
því góður varstu
Hógvær, stilltur
og hreinluniaður,
traustur og tryggur
með tállaust hjarta.
Ættjörð þinni
og æskuslóðum
unnir þú heitt
til æviloka.
Hólmurinn fagri
nú hnípinn stendur,
harmur þar ríkir
í hjörtum manna.
Börn þín og brúði,
bles9i drottinn,
styrk þeim gefi
í ströngum hörmum.
Leiði hann þau
á lífsins vegum
allt til þeirra
endadægra.
Löng þó ei urðu
okkar kynni,
öll með ágætum
ætíð voru.
Mannkosti þína
ég meta kunni,
dreneskap þinn
og dáðir stórar.
Vammlausi vinur
ég veit þú lifir,
hulinn þó sértu
sjónum vorum.
Öðrum Baldri
um eilífs-sæinn
siglir þú nú
móti sólarljóma.
Pragl Jónsson
f> -á Hoftúnum.
t
HALLDÚRA ODDSDÚTTIR
Laugardaginn 10. júlí s.l. and-
aðist að heimili sínu, Hjallanesi í
Landmannahreppi, Halldóra Odds-
dóttir fyrrum húsfreyja. Hún
fæddist í Lunansholti í sömu sveit,
29. janúar 1891. Foreldrar
hennar voru merkishjónin Oddur
Jónsson og Ingiríður Árnadóttir. í
ættartölu Odds Jónssonar í Lun-
ansholti, rekur Vilhjálmur Ólafs-
son frá Hvammi, ætt Odds alla leið
til Auðar djúpúðgu, og er þar
margt merkra manna á þeirri leið.
Halldóra ólst upp hjá foreldrum
sínum í Lunansholti. Ekki mun
hún hafa notið mikillar menntun-
ar. Það var ekki siður á þeim ár-
um. Hins vegar mun Halldóra hafa
haft áhuga og góðar gáfur og
komst þar ótrúlega langt í sjálfs-
námi bæði til munns og handa.
Þá má til dæmis nefna það, að hún
var mikil hannyrðakona og á orgel
spilaði hún. Hélt hún því við og
tók í það fram til hins síðasta.
Árið 1923 giftist hún Páli Jóns-
syni frá Holtsmúla. Páll var Skaft-
fellingur í báðar ættir. í föður-
ætt frá Gísla á Geirlandi, en móð-
urættin frá Alexander í Skál. Páll
var mætur maður og prúðmenni
hið mesta.
Fljótlega munu þau hafa flutzt
að Hjallanesi og bjuggu þar allan
sinn búskap. 6 börn eignuðust þau,
3 dætur og 3 syni. Oddrúnu gifta
Sigurði Ágústssyni, flugvirkja,
Elsu Dórótheu, gifta Magnúsi Kjart
anssyni bónda í Hjallanesi, Ing-
ólf, trésmíðameistara kvæntan Jón
Inu Salnýju Stefánsdóttun, Her-
mann, hefilsstjóra á Hellu, Fjólu,
gifta Kristni Jónssyni, raflagna-
meistara og Odd Ármann, flugvél-
stjóra, kvæntan Gróu Engilberts-
dóttur. Auk þess ólu þau upp dótt-
urson sinn, Pálmar Kristinsson,
kennara, kvæntan Hallfríði Frí-
mannsdóttur, sem hún dáði sízt
minna heldur en sín eigin börn.
Eflaust munu þau hjón hafa
þurft að leggja hart að sér og
vinna mikið, eins og fleiri á þeim
árum. Þá voru ©kki komnar vél-
ar til að létta störfin eins og nú.
Halldóra var mikill verkmaður og
mun henni hafa verið jafntamt að
taka orfið sem hrífuna.
Þegar ég fluttist að Hjallanesi
í nábýli við þetta ágæta fólk, voru
börn þeirra að mestu uppkomin.
Gat þá Halldóra farið að gefa sig
meira að sínum hugðarefnum,
nefnilega hannyrðum og sást þá
margt fallegt stykkið í höndum
hennar, og var hún hraðvirk við
það eins og annað sem hún lagði
hönd á.
Mann sinn missti Halldóra árið
1951 og hætti þá búskap stuttu síð-
ar, en dvaldist áfram hjá dóttur
sinni Elsu og manni hennar, Magn-
úsi Kjartanssyni og undi hag sín-
um vel. Börnum sínum var hún
góð móðir og unni þeim heitt,
enda voru börn hennar öll vel gef-
in og myndarfólk og vildu allt fyr-
Sr hana gera, enda þótt mest
reyndi á Elsu, dóttur hennar, sem
hún dvaldist hjá, að annast hana
síðustu æviárin. Enda veit ég, að
það var hennar heitasta ósk að fá
24
ÍSLENDINGAÞÆTTIR