Íslendingaþættir Tímans - 11.08.1971, Qupperneq 31

ÁTTRÆÐUR:
JÓN ÞORVARÐSSON
ÁttræSisafmæli eiga 3ja ágúst
tvíburabræ'ðurnir Ingvar Múrara
meistari nú að Hrafnistu og Jón,
fyrrverandi bóndi, Þorvarðssyn-
ir.
Fæddust þeir í Mið-Meðalholt-
um í Gaulverjabæjarhreppi í Flóa.
Foreldrar þeirra voru hjónin Vig-
dís Magnúsdóttir og Þorvarður Jóns
son búendur þar. Voru bræðumir
svo líkir að móðir þeirra sagðist
hafa þurft að merkja þá til að
þekkja þá í sundur.
Þegar Jón var 9 vikna gamall
fór hann í fóstur til móðurafa
síns, Magnúsar bónda að Laugar-
vatni og ólst þar upp, og svo eftir
að Böðvar Magnússon tók við búi
þar, var hann þar áfram. Hann
gekk, eins og títt var þá, að allri
algengri vinnu til sjós og sveita,
en mest vann hann í vegavinnu og
varð brátt verkstjóri.
14. janúar 1919 gekk hann að
eiga unnustu sína Vigdísi Helga-
dóttur, en vorið áður hófu þau
búskap í hellimum á Laugarvatns-
völlum eða í Reyðarmúla, eins og
þau kölluðu býli sitt þar. Frásögnin
um dvöl Jóns og Vigdísar þar og
kjark þeirra og dugnað er lands-
kunn.
Þau hjónin eignuðust 7 böm,
sem öll eru á lífi, 4 dætur og 3
synir, allt manndóms- og myndar-
fólk.
Jón er prýðilega greindur, skrif-
ar fallega rithönd, spilar á orgel
og gerir margt, sem ekki er venju-
legt svona hjá öllum þorra manna,
Ekki mun þó skólaganga mikil en
hann er víðlesinn og fróður vel og
sjálfmenntun hefir honum orðið
notadrjúg. Ungmennafélagshreyf
ingin um ræktun lands og lýðs,
um að rækta það bezta í manns-
sálinni, tók hug unga fólksins á
unglingsárum Jóns. Unga fólkið á
Laugarvatni var þar með af lífi og
sál. Jón hefur alla tíð verið ung-
mennafélagi að hugsjón.
Sem verkstjóri í vegavinnu þótti
Jón ágætur. Eitt sinn er Geir heit-
inn vegamálastjóri var á ferð tók
hann eftir hve vel og haglega veg-
kantar voru gerðir hjá Jóni. Fékk
hann Jón þá til þess að fara til
annara verkstjóra, sem voru við
vegalagnir annars staðar og kenna
þeim aðferð sína.
Þegar ég fluttist frá Nesjavöll-
um að Mið-Meðalholtum vorið
1930 bjó Jón þar ásamt foreldrum
sínum og flutti hann og fjölskylda
hans að Ragnheiðarstöðum og
bjuggu þar nökkur ár, en foreldr-
ar hans út á Stokkseyri. Gömlu
hjónin voru til húsa hjá mér 6
vikur um vorið áður en þau fluttu.
Þorvarður var glaður og fróður
og sagði skammtilega frá. Börn-
in hændust mikið að honum og
kölluðu hann afa, hann var barn-
góður og hlýr. Vigdís hörku-
greind, ráðholl og notaleg. Hún
varð 103 ára gömul og eftir að
hún varð 100 ára skrifaði hún
skemmtileg bréf og vann fallega
handavinnu.
Jón fluttist til Reykjavíkur vor-
ið 1958. Fékk hann þar fljótlega
störf, sem hann naut sín við, en
það var skógrækt. Hann hefur
unnið bæði hjá Hermanni Jónas-
syni fyrrum ráðherra, sem er
þekktur fyrir skógræktarstörf sín,
og hjá Skógrækt ríkisins, en þar
er hann með ungu fólki, sem hann
hefur mætur á og því þykir vænt
um hann og metur hann. Sjálfur
á hann sumarbústað skammt frá
Hólmi og þar ver hann öllum frí-
stundum sínum við ræktun. Er
þar mjög fallegur lundur, sem að
öllu er hans verk. Mun hann
dvelja þar á afmælisdaginn.
Vigdís kona Jóns vinnur fyrir
aldraða fólkið í borginni, hjálpar
því og greiðir fyrir því á allan
hátt. Skálninigsrík og hlý. Þau una
hag sínnm vel. Stundum skrepp
ég upp á Kárastíg 11, helm til
þeirra, og er þá oft glatt á hjalla
og rifjaðar upp skemmtilegar
gamlar minningar úr sveitinni.
Við erum létt í lund er við kveðj-
umst og finnst már þetta hress-
andi heilsubótarganga sem ég heiti
að endurtaka sem fyrst.
Nú er Jón áttræður og kona
hans á áttræðisaldri. Ég hef sagt
Jónd að hann yrði ekki yngri en
móðir hans, ég trúi þessu sjálf en
Jón hlær að mér. En hvort sem
hann verður 100 ára eða ekki,
óska ég honum og konu hans að
elliárin verði björt og hlý.
Gtsðlaug Narfadóttir.
ÓLAFUR . . .
Framhald af bls. 32.
nágrannar mínir allt fra bernsku-
árum mínum. Það leiðir því að lík-
um, að ég hef kynnzt þeim allnáið
og átt við þau margs konar sam-
skipti á undanförnum áratugum.
Nú þegar ég lít til baka og rifja
upp samskipti okkar, finnst mér
ég hafi alltaf verið þiggjandinn. Á
þessum tímamótum í ævi þeirra
Hlaðhamarshjóna, vil ég nota þetta
tækifæri til þess að færa þeim og
börnum þeirra mínar innilegustu
þakkir fyrir framúrskarandi gott
nágrenni allt fra fyrstu tíð. Einn-
ig er mér vel kunnugt um það,
hvað foreldrar mínir mátu þetta
heimili mikils og töldu sig eiga þar
vinum að mæta.
Mér finnst, að þau Ólafur og
Jóna geti á þessum tímamótum í
ævi þeirra beggja litið yfir farinn
veg með nokkru stolti. Ég hef að
framan drepið stuttlega á það
helzta, er þau hafa lagt hönd að,
og það hefur komið í ljós, að þau
hafa lagt alla sína orku í að fegra
og bæta heimili sitt, koma börnum
sínum til manns og sinna fram-
faramálum sveitar sinnar. Ef til
vill er starfi þeirra bezt lýst með
þessum ljóðlínum þjóðskáldsins:
Starfið er margt,
en eitt er bræðrabandið.
Boðorðið hvar sem að þér 1
fylking standið.
Hvernig, sem stríðið þá og
þá er blandið.
Það er að elska byggja og
treysta á landið.
Jón Kristjánsson.
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
31