Íslendingaþættir Tímans - 23.03.1972, Blaðsíða 17

Einar Gunnar Einarsson
hæstaréttarlögmaður
Einar Gunnar lézt skyndilega og
óvænt aðfaranótt mánudagsins 7.
febrúar s.l., fyrstur okkar glöðu bekk-
jarsystkina, sem luku stúdentsprófi á
100 ára afmæli Menntaskólans i Reyk-
javik 17. júni 1946.
Hann fæddist i Reykjavik 10. júni
1926, sonur þeirra sæmdarhjónanna,
sem bæði eru nú látin, þeirra Einars B.
Kristjánssonar byggingarmeistara, en
móðir hans var Guðrún Guðlaugsdótt-
ir, systir Jónasar heitins Guðlaugsson-
ar skálds og Kristjáns Guðlaugssonar
hrl., formanns stjórnar Loftleiða h.f.,
en hún var mikil baráttukona i félags-
málum og jafnframt fyrirmyndar hús-
móðir. Var vegarnesti það, sem Einar
Gunnar hafði úr foreldrahúsum þvi
með ágætum.
Kynni okkar Einars Gunnars stóðu
næstum alla hina stuttu ævi hans, þvi
Ólafs, sögu bygginga, skipa, eyðibýla
eða ferðaleiðum, bændum og búaliði
eða brennisteinsnámi. Allt vissi
Ólafur. Hann hafði verið ekill Pike
Wards fiskkaupmanns og forngripa-
safnara^ orðið sjónarvottur að þvi er
Coot, fyrsta togara Islendinga,
hlekktist á og strandaði, verið við
siðasta prestverk i Krýsuvikurkirkju,
þúið samtimis Einari skáldi
Benediktssyni i Herdisarvik. Viða
fannst manni Ólafur hafa verið þar
sem eitthvað frásagnarvert gerðist.
Frásagnir ólafs voru samt alger-
lega lausar við mælgi eða karlagrobb.
Það sem hann sagði frá voru honum
svo eðlilegir hlutir, að enginn ástæða
var til að mikla þá eða rausa um þá.
Hann hafði hins vegar óblandna
ánægju af að minnast þessara horfnu
tima og atvika, sem hann sjálfur hafði
upplifað og það gladdi hann, ef einhver
vildi hlýða á frásagnir hans eða lesa
þætti hans á bók. — Þetta kom gleggst
i ljós einu sinni að haustlagi, er við
fórum saman suður i Herdisarvik, þar
sem Ólafur hafði búið um tiu ára skeið
og ég hygg að hafi verið honum kærari
en flestir staðir aðrir. Þar syðra þekkti
hann hverja þúfu, kunni sögu af hverju
örnefni og minntist samferðamanna
sinna þar syðra af miklum hlýhug og
virðingu. Er mér næst að ætla, að
að við vorum bekkjarbræður frá
byrjun barnaskóla, siðan i Mennta-i
skólanum i Reykjavik, þá i lögfræði-
deild háskólans og svo starfsbræður að
námi loknu þar.
Lifið i barnaskólanum leið létt við
leik og nám, eins og hjá ungum
drengjum en þegar i menntaskólann
kom jukust kröfurnar, nýir skóla-
félagar og vinir bættust við, sem vor-
um mikið saman og héldum hópinn
alla tið siðan. Stunduðum við námið,
eins og við þóttumst hafa tima til, en
notuðum fritimana við æskuglens og
gaman. Var þá oft komið saman á
heimili Einars Gunnars að Freyjugötu
37, af þvi að þar var gestrisni mikil og
margar vistarverur og ekki amast
neitt við okkur strákunum, en einnig
þreyttum við bridgespil og aðrar
dægrastyttingar á hpimilum hvers
annars.
ólafur hefði ekki frá Herdisarvik farið
svo fljótt sem raun varð á, ef ekki
hefðu atvik komið til.
Til merkis um grandvarleik Ólafs er
það, að þótt hann væri samtimamaður
Einars Benediktssonar i Herdisarvik
um eins árs skeið vildi hann ekki
skrifa minningar sinar um Einar þótt
hann segðist hafa verið margoft um
það beðinn. Þó bar engan skugga á
samskipti þeirra, en hann sagðist ekki
hafa þekkt Einar fyrr en hann var
orðinn farinn maður og heimurinn
honum að mestu horfinn, og hann
kvaðst ekki álit það rétt, að frásögnum
af Einari þannig homnum yrði haldið á
lofti. Slikt væri engum til sóma.
Ég heimsótti Ólaf siðast i önd-
verðum janúar sl. Þá virtist hann við
beztu heilsu eftir atvikum. Við sátum
lengi á tali og að lokum þakkaði hann
mér fyrir komuna og kvaðst alltaf
endurnærast við heimsóknir. ,,,,Ég lifi
lengi á þvi að þú komst”, sagði hann
og ég hét þvi að láta ekki liða á löngu
til ég kæmi næst. En það fór á aðra
leið. Okkar samfundir urð'u ekki fleiri.
Hann lézt 11. febrúar sl. Þar kvaddi sá
maður, sem mér þótt hvað ánægju-
legast að kynnast.
Þór Magnússon.
Yfir sumartimann unnum við alla
algenga vinnu, og sumir þá gjarnan
með Einari Gunnari i verkamanna-
vinnu við fyrirtæki föður hans,
Byggingarfélagið Stoð h.f., sem var
umsvifamikið á þeim árum. Einar
Gunnar vann þá aftur á móti við smið-
ar sem lærlingur i húsasmiði, jafn-
framt menntaskólanáminu, og lauk
prófi I þeirri grein. Var hann mjög
duglegur til vinnu, eins og hann átti
kyn til, dulur frekar en glaðvær vel I
sinum hópi.
Einar Gunnar lauk lögfræðiprófi
vorið 1952 með 1. einkunn. Varð hann
fyrst fulltrúi hjá Guðlaugi bróður sin-
um á málflutningsskrifstofu hans frá
1953, og siðan meðeigandi hans til 1960.
Stundaði hann svo um tima mál-
flutningsstörf á eigin vegum, og gerð-
ist siðan fulltrúi hjá sýslumanni og
bæjarfógeta á Isafirði fyrir um það bil
7 árum, og var það til dauðadags.
Hann varð héraðsdómslögmaður 1953
og hæstaréttarlögmaður 1966.
Meðan Einar Gunnar dvaldist á Isa-
firði teiknaði hann og byggði sér
sumarbústað I Dýrafirði, og naut hann
þess mjög að dveljast þar, þegar hann
gat, til þess að komast i tengsl við
nátturuna og úr skarkala bæjarlifsins.
Einar Gunnar hafði mikinn áhuga á
stjórnmálum og skipaði sér þar I raðir
hinna róttæku, og var stundum deilt
hart um þau mál i félagahópnum, þvi
að sitt sýndist hverjum, en aldrei urðu
þau til neinna vinslita.
Einar átti þvi láni að fagna að eign-
ast fjögur heilbrigð og falleg börn, en
hann var mjög barngóður. Þau eru
Kolbrún Una, Einar Gunnar, Ylfa og
Hjördis. Hafa þau nú orðið fyrir mikl-
um missi við fráfall föður sins, löngu
fyrir aldur fram, svo og eiginkona
hans Asdis Kvaran Þorvaldsdóttir,
systkini hans og aðrir vandamenn og
vinir.
Við vinir og skólabræður Einars
Gunnars i félagahópnum vottum þeim
öllum einlæga samúð okkar, um leið
og við kveðjum hann með söknuði með
þessum fátæklegu orðum.
Gisli G. tsleifsson
íslendingaþættir
17