Íslendingaþættir Tímans - 21.09.1972, Síða 1

ÍSLENDINGAÞATTIR
15. tbl. — 5. árg. — Fimmtudagur — 21. sept. — Nr. 80 TIMANS
Guðríður Káradóttir
f. 30. 9. 1895
d. 22. 8. 1972.
1 næst-siðasta blaði tslendingaþátta
birtist minningargrein um Guðmund
S. Guðmundsson, bifreiðastjóra, og
var konu hans, Guðriðar Káradóttur
frá Lambhaga — sem þá var á lifi —
þar að sjálfsögðu að nokkru getið. Nú,
mánuði seinna er Guðriður einnig dáin
og grafin. Útfarardagar: Jónsmessa
og höfuðdagur. Varð henni þvi að
þeirri siðustu ósk sinni, að aðskilnaöur
þeirra hjóna yrði ekki langur, eins og
aldrei var heldur i lifanda lifi. Hún lézt
22. ágúst siðastliðinn.
Guðriður fæddist að Eiði i Mosfells-
sveit 30. september 1895, dóttir hjón-
anna Steinsu Pálinu Þórðardóttur,
bónda i Hrútsholti i Hnappadalssýslu,
Sveinbjörnssonar á Hvitárvöllum, og
Kára Loftssonar, en hann var þing-
eyskrar ættar og fluttist ungur hingað
suður. Fæddur 8. október 1868 á Jarls-
stöðum i Bárðardal.
Eftir nokkurra ára búskap á Lága-
felli og eitt eða tvö ár á Eiði fluttist
Kári að Lambhaga, þar sem hann bjó
lengi, um 20 ár. Og þar ólst Guðriður
upp ásamt systrum sinum, einni eldri
og tveim yngri. Hún vandist þvi
snemma öllum algengum sveitastörf-
um. eins og þau voru á þeirri tið og
einhvern veginn varð það svo, að aðal-
unglingaverkin mæddu mest á henni,
enda snemma óvilin og liðtæk i bezta
lagi. að hverju sem hún gekk. —•
Þannig leið æskan. —
Vorið 1917 urðu þáttaskil i lifi Guð-
riðar. þvi að þá giftist hún Guðmundi
S. Guðmundssyni frá Urriðakoti og
hófu þau sjálfstæðan búskap i Lamb-
haga. Þaðan lá svo leiðin til Reykja-
vikur. þar sem manndómsárin liðu við
góða aðbúð og rúm kjör.
En þrátt fyrir góðar aðstæður og
áfallalaust æviskeið var eins og hún
gæti aldrei samlagazt borgarlifinu til
fulls. Það vantaði einhverja lifsfyll-
ingu, sem þar var ekki að fá, en hillti
undir i næsta umhverfi. Astæðan var
einfaldlega sú, að eins og sagt var um
Guðmund. mann hennar, að sveitalifið
átti jafnan hug hans hálfan — mátti, og
jafnvel með enn meiri rétti, segja það
sama um Guðriði. Tengslin við sveit-
ina og æskuslóðir slitnuðu aldrei og
þangað leitaði hugur hennar til hinztu
stundar. Það var þvi vel viðeigandi, að
siðasti sálmurinn, sem sunginn var við
útför hennar, var „Blessuð sértu sveit-
in min”.
Guðriður var þekkt að hispursleysi