Íslendingaþættir Tímans - 21.09.1972, Side 6

Vilhjálmur Eyþórsson
Minningar um iátinn vin
Oft les maður það i minningargrein-
um um meðbræöur, að það hafi ekki
orðið neinn héraðsbrestur, þegar þeir
hafi kvatt þennan heim.
Ef til vill er att við að viðkomandi
hafi ekki verið i sviðsljósinu eða með
öðrum orðum eitt af ,,stóru númer-
unum” i þessari veröld. En er ekki
maðurinn, sem með lifi sinu hefur ver-
ið öðrum fyrirmynd, einmitt stórt
númer, þó að hann hafi lifað lifi sinu
utan við skarkala lifsins?
Vilhjálmur fæddist 25. júni 1912 i
Vestmannaeyjum, sonur hjónanna Ey
þórs Þórarinssonar og Hildar
Vilhjálmsdóttur. Hann var þvi, eins og
ég uppalinn i fjörunni. Við, sem fæddir
erum i sjávarþorpum þessa lands, og
erum búnir að lifa fram yfir miðjan
aldur höfðum yfirleitt fjöruna sem
orku, vakandi i önn félagslifs og við
arininn heima, i heiðursstöðu hús-
freyjunnar á heimili, sem var byggð-
inni umhverfis til sóma. „Þar er allur
sem unir”. Þó að Dagmar dyldi löng-
um tilfinningar sinar, þær er vörðuðu
hana sjálfa, leyndi sér ekki hvar
hjarta hennar átti helgust vé. Kæmu á
borðið við hvilu hennar blóm úr garð-
inum hennar heima — og það var oft,
geislaði úr augum hennar ný gleöi og
það var eins og henni ykist þróttur.
Dagurinn, sem bar henni svo fagra
kveðju að heiman átti sér annan og
bjartari blæ en hinir. Slikt segir sina
sögu. Daga og nætur dvaldist Dagmar
heima, þar sem var allt það, er hún
unni heitast. Hugur hennar var bund-
inn lifinu á Ströndinni og á Nesinu við
sævarbarminn, þar sem heimili
hennar stóð —fagurt heimili og hlýtt,
það segir sig sjálft, þegar menning og
hæfileikar þeirra hjóna, Dagmar og
Angantýs eru hafðir i huga. Við arin-
inn i Selvik fengi það gróið sem gott
var. Slikar voru eigindir huga og
handa. Og i börnum sinum, Þóru og
Arnþóri og barnabörnum átti Dagmar
þá auðlegð, sem bar henni til hinztu
stundar bjartastan geisla. Hún lifir
6
leikvöll, þar var alltaf nóg að gera.
Ægir er hættulegur leikfélagi og getur
verið bæði ljúfur og kátur, en skipt um
skap og orðið úfinn og reiður. Enginn
vafi er á þvi, að slikur leikvöllur hefur
haft áhrif á mótun barnssálar.
Það sem að minum dómi einkenndi
Vilhjálm var glaðværð, trúmennska i
starfi og einstök tryggð og vinátta.
Ekki veröur Vilhjálms svo minnzt,
að konu hans verði ekki getið. Árið
1936 gekk hann að eiga eftirlifandi
konu sina Guðrúnu Þorgeirsdóttur,
dóttur þeirra sómahjóna Jódisar
Ámundadóttur og Þorgeirs Guðjóns-
sonar, en þau bjuggu lengi i húsi þvi að
öldugötu 25, er Þorgeir faðir hennar
byggði, án annarra tekna en daglauna
sinna auk þess að sjá fyrir sex manna
fjölskyldu, þó að hann hafi sennilega
aldrei verið talinn einn af stóru
númerum þjóðarinnar. Eitt dæmi um
áfram i þeim og i hugum samferða-
fólksins. Minning hennar andar ilmi
sem blóm á vori.
Kirkjan i Stærra-Arskógi, sóknar-
kirkjan hennar Dagmar, sem hún unni
svo mjög og hafði unnið svo vel og fall-
ega fyrir, angaði öll og ljómaði þegar
henni var flutt þar kveðjan hinzta.
Ljósin, sem skinu, blómin sem brostu,
en voru þó likt og lauguð dögg og tárin,
sem hnigu af augum vina, voru lof um
lif hennar— þökk byggðarinnnar fyrir
að hafa átt þessa góðu dóttur, átt hana
i önn starfsins, i söng og sól, á ástúð og
gleði, i fórn og sorg — frá árdegi til
aftanstundar. Og ,,þótt nú sé harmur i
hörpuómi og húmað um miðjan dag”.
— Þá verður beðið og trúað á bjartan
dag — ,,á birting eftir sólarlag”. 1
þeirri birtingu mætast vinir aftur á
nýjum vegum og hönd hamingjunnar
strýkur um strengina á hörpu lifsins.
Mætti sú vissa verða styrkur og
harmabót þeim öllum, sem unna þér,
Dagmar, og finna nú hjörtu sin titra i
tómi tregans. Minning þin vakir og
vermir — og eins þökkin til Guös, fyrir
þá gjöf, sem hann gaf okkur i þér.
Jórunn ólafsdóttir
frá Sörlastöðum.
að við vitum ósköp litið hvar afreks-
mennirnir leynast.
Guðrún hefur á undanförnum mán-
uðum sýnt hver hetja hún er. Hún vissi
allan timann að hverju stefndi með
hennar ágæta mann, svo að álagið hef-
ur án efa verið ennþá meira. En minn-
umst þess, að Drottinn leggur likn með
þraut og að þegar neyöin er stærst, þá
er hjálpin næst.
Aö endingu vil ég votta þessum látna
vini minum virðingu mina, þakka fyrir
þær ánægjustundir sem við hjónin átt-
um með honum og hans ágætu konu,
og vist er um það, að eitthvað brestur,
þegar séð er á bak gömlum vini-
Ennfremur vil ég votta Guðrúnu og
dætrum þeirra svo og ölíum ástvinum
Vilhjálms dýpstu samúð okkar hjón-
anna. með ósk um að vináttan haldist
meðan við lifum öll.
Valgeir Guölaugsson.
isiendingaþættir