Íslendingaþættir Tímans - 21.09.1972, Page 15

Bjarni Þórarinn Valdimarsson
listmálari
Fæddur 8. nóvember 1913.
Dáinn 2. júli 1972.
Penslana hann lék með og litina af
snilli.
Vinur minn, Bjarni,fæddist i Sælundi
á Bildudal. Lifði hann hér mestan part
ævi sinnar og dó á þeim sama stað og
hann fyrst leit dagsins ljós, rétt rúm-
lega fimmtiu og átta og hálfs árs gam-
all. Hann var elztur niu systkina sinna.
Foreldrar hans voru Jónfriður
Bjarnadóttir og Valdimar Bjarnason,
sem bæði eru látin. Einn bróðir hans
dó á öðru ári, Leó Svavar, fæddur 16/4
1931, dáinn 12/12 1931. Hin systkinin
komust öll til fullorðinsára, og eru þau
sem hér segir, Ingólfur Kristinn,
Óskar Theódór, Gunnar Knútur, Guð-
björg Fanney, Svava Lilja, Jenný
Lind, Elsa Ester.
Bjarni var sannur listamaður, en fór
oft og tiðum sinar eigin leiðir en ekki
troðnar slóðir eins og allur fjöldinn,
enda var hann mjög sérstæður per-
sónuleiki.
frammistöðu prestshjónanna. 1 þessu
sambandi — af því það liggur svo
nærri — get ég ekki stillt mig um að
geta þess, hversu afburða skemmti-
legir ferðafélagar þau hjón voru, en i
umræddri ferð nutum við samferðar
þeirra óvenju lengi i senn. Höfum við
aldrei lifað frjórri né hressilegri
skemmtistundir.
Þau hjónin, Hanna og séra Sigurður,
bjuggu i Holti i yfir 20 ár og juku enn á
frægö hins fræga garðs. bau voru
hvort öðru ákaflega mikils virði, svo
ólik sem þau þó voru á ýmsan veg.
Hver hún var honum, er bezt að kalla
að lokum séra Sigurð sjálfan til vitnis
um, en sá vitnisburður kemur bezt og
eftirminnilegast fram I einu fegursta
ástarkvæði sem ort hefir verið á is-
lenzka tungu. Það var upphafskvæði
ljóðabókar séra Sigurðar, sem út kom
árið 1953, og heitir „TIL HÖNNU”.
Þar segir hann m.a.:
,,Og blik þinna hvarma
er i ætt við þann eld,
sem innan frá nýjast
og hvorki á sér fölskva
né feigðarkveld,
en funar þá hlýjast,
er kuldi og sorg
höggva klakaspor
i kalinn og særðan hug.
Þá tendra mér augun þin vonir og vo
og vekja mér nýjan dug.
En himinsins svið
eru há og við
og hvolfin fögur og stór.
Og hún fyllir þau lifi
hin ljómandi sól
og löndin öll, hvar sem hún fór.
Þinn heimur er þrengri,
þinn heiður jafn,
húsfreyja litils ranns,
þvi þú ert sólin
i húsi og hjarta
eins hamingjumanns.”
Um sambúð þeirra hjóna, Hönnu og
séra Sigurðar, vil ég til viðbótar segja
það eitt, að hún var óvenju lifandi og
skilningsrík i tilbrigðum ólikra að-
stæðna. Þau voru, eins og áður er sagt,
um margt ólik, og árekstrar áttu sér
stundum stað, en ástvinátta, vitsmun-
ir þeirra beggja og sönn menning
leystu sérhvern vanda og skinu yfir
öllum óveðursskýjum „ofar dagsins
I eöli og athöfn var sál hans við-
kvæm og næm á margt það, sem lista-
menn finna og skynja betur en annað
fólk.
Bjarni fór til Akureyrar árið 1942 til
náms hjá Hauki Stefánssyni listmál-
ara, sem var Vestur-tslendingur, og
var hann þar um fimm ára bil. Bjarni
málaði af innblæstri og hjartans list og
hirti oft og tiðum ekki um peningalegt
gildi lista sinna, sem tala munu sinu
máli seinna meir hjá þeim, sem eiga
málverk eftir hann.
Bjarni var jarðsunginn frá Bildu-
dalskirkju þann 14. júli siðastliðinn af
séra Þórarni Þór. — Athöfnin var lát-
laus og virðuleg. Kirkjukórinn söng
undir stjórn Jóns Ólafs Sigurðssonar.
Jón Kr. Ólafsson söng tvö einsöngslög,
Ég krýp og faðma, lag Boctinaski, og
„Nú legg ég augun aftur.
Kæri vinur. Far þú i friði. Friður
guðs þig blessi.
Jón Kr. ólafsson.
Bfldudal.
eldi”. „Sameiginleg sigling þeirra lá
ekki alltaf um lygnan sæ, en lifsfleyi
sinu sigldu þau heilu i höfn með glæsi-
brag „undir stjörnum og sól.”
Hanna min'. Að allgóðum lenzkum
sið dirfist ég að ávarpa þig að lokum.
öll höfum viö — eins og æskuvinir séra
Sigurðar —
„fengið hlut vorn af skúrum og skini,
vorn skammt af gleði og sorg.”
Ekki skiptir það þó öllu máli, heldur
hitt: hversu við er brugðizt. Þú gekkst
þinn veg keik alla leið til enda og
stráðir rósum gáska og göfgi á veg
samferðafólksins. Já, margs er að
minnast...
,,... en við þá skæru elda,
sem æskunni brenna,
sem aldrei skal klökk eða veil,
vér leysum festar
og leggjum i álinn þenna;
hinn lengsta og siðasta. — Mætumst
heil’. ”
Baldvin Þ. Kristjánsson.
islendingaþættir
15