Íslendingaþættir Tímans - 18.05.1974, Blaðsíða 16

Björg María Elísabet
Jónsdóttir
Björg Maria Elisabet Jónsdóttir, eins
og hún hét fullu nafni, var jarðsungin
frá Neskirkju hér i borg, þriðjudaginn
22. janúar s.l., en hún andaðist i
Landakotsspitala sunnudaginn 13.
janúar.
Elisabet, en undir þvi nafni þekktu
hana langflestir af öllum þeim mikla
fjölda vina og kunningja, er hún
eignaðist á sinni löngu og starfsömu
ævi, var fædd að Fögrueyri við
Fáskrúðsfjörð hinn 26. des. (annan
dag jóla) árið 1891. Hún var þvi nýlega
orðin 82ja ára, er hún lézt.
Foreldrar Elisabetar voru merkis-
hjónin Þórunn Bjarnadóttir, fædd að
Núpi á Berufjarðarströnd, og Jón
Bjarnason, ættaður frá Dölum i
Fáskrúðsfirði.
Móðir Þórunnar var Máifriður Jóns-
dóttir frá Núpshjáleigu, systir Jóns
hreppstjóra i Borgargarði við Djúpa-
vog, Ásdisar i Stakkagerði i Vest-
mannaeyjum, ömmu Ásdisar Johnsen
og Elisabetar, sem kölluð var Lisibet,
föðurömmu Rikarðs Jónssonar, hins
alkunna myndhöggvara og listamanns
á svo mörgum sviöum, og þeirra
systkina.
Foreldrar Jóns Bjarnasonar voru
hjónin Elisabet Þórólfsdóttir og Bjarni
Jónsson, er þá bjuggu i Dölum. Bjarni
faðir Jpns var bróðir Þorbjargar konu
séra Ólafs Indriðasonar, prests að
Kolfreyjustað, en þau voru foreldrar
Jóns Ólafssonar ritstjóra, sem var
mjög þekktur maður á sinum tima.
Meðal barna Jóns Ólafssonar var
Sigriður kona Ágústs H. Bjarnason, en
eitt barna þeirra er Hákon, núverandi
skóggræktarstjóri.
Til Reykjavikur fluttist Elisabet
með foreldrum sinum, þremur
systrum sinum og fleira skyldfólki
árið 1903, og hefir hún átt hér heimili
siðan. Strax eftir fermingu fór hún að
vinna við hússtörf hjá góðu fólki hér i
bænum, siðast um allangt skeið hjá frú
Ingibjörgu og Þorláki Ó. Johnson, og
annaðist hún hann siðustu árin er hann
liföi.
Hinn 3. marz 1913 lluttist hún svo til
unnusta sins, Meyvants Sigurðssonar.
Þau giftu sig svo þann 15. mai 1915, og
höfðu þvi verið samvistum i rúm 60 ár.
Meyvant er mjög þekktur maður hér i
borg, og einnig viða um landið. Hann
er i hópi þeirra manna, er fyrstir lærðu
hérlendis að aka bifreið. Þá atvinnu
hefir hann stundað um fjölda ára, og
eigin vörubifreiðastöð rak hann i mörg
ár. Einnig starfaði hann sem verk-
stjóri i allmörg ár.
Þau Elisabet og Meyvant eignuðust
niu börn. Elzta barn þeirra var sonur,
er hét Sigurbjörn, (Diddi). Hann var
verzlunarmaður að atvinnu, enda
hafði hann hlotið menntun til þess.
Sigurbjörn fórst með flugvélinni Glit-
faxa, hinn 31. jan. 1951. Lét hann eftir
sig konu, Unni Guðnadóttur, og þrjár
dætur.
önnur börn þeirra hjóna Þórunn,
gift Halldóri Þórhallssyni bifreiða-
stjóra. Valdis, gift Kristni Kristvarös-
syni kaupmanni, Sverrir
bifreiðastjóri, kvæntur Jónu Ágústs-
dóttur, Þórólfur bifreiðastjóri,
kvæntur Guðrúnu Eyjólfsdóttur,
Sigriður, gift Birni Steindórssyni,
verziunarmanni, Rikaröur sjómaður,
ókvæntur. Elisabet, heitbundin
Jóhanni Árnasyni bifvélavirkja, og
Meyvant bifreiöastjóri, kvæntur
Huldu Harðardóttir.
Afkomendur þeirra Elisabetar og
Meyvants eru nú 73 talsins. Árið 1934
fluttust þau hjónin að Eiöi, og hafa
búið þar siðan. Elisabet var mikil frið-
leikskona, og er slikt ávallt mjög
ánægjulegt, en hitt er þó miklu meira
um vert, hve vel gerð og góð kona hún
var. Ástúð hennar og umhyggja,
hjálpsemi og fórnfýsi virtust engum
takmörkum háðar. Gilti það jafnt hver
sem i hlut átti, „menn eða málleys-
ingjar” eins og það er stundum orðað.
Ég sem þessar fáu linur læt hér frá
mér fara, hefi alveg sérstaklega mikla
ástæðu til þess að þakka Elisabetu,
eiginmanni hennar, börnum þeirra og
barnabörnum, fyrir framúrskarandi
góða og einlæga vináttu og hjálpsemi,
sem ég hefi notið i rikum mæli um
mörg undanfarin ár.
Þvi héfir oft verið haldið fram, að
eitt það bezta, sem þetta lif getur gefið
hverjum manni, sé aö fá tækifæri til
þess að umgangast, kynnast og vera
samtiða góðu fólki. Þetta hefir verið
rökstutt með þvi ,,að þar sem góðir
menn fara, séu Guðs vegir.” Þá má
einnig minnast þess ,, að þar sem er
hjartarúm. þaner einnig húsrúm.”
Þetta hvort tveggja tel ég að Elisa-
bet hafi sannað svo greinilega i
umgengni sinni viö allan þann mikla
fjölda fólks, er hún kynntist i lifi sinu,
að betur muni það varl gert verða. Til
dæmis má minnast þess, að er maður
hennar gengdi húsvaröarstöðu á
,,Nýja-Garði” leituöu Ibúar þar oft til
hennar um ýmiss konar aöstoð, sem
hún veitti þeim ævinlega sem sjálf-
sagðan hlut. Aldrei mun hún hafa
óskað greiöslu fyrir, en ávallt greitt
fyrir þeim, svo sem væru þeir allir
hennar eigin börn, ævinlega með glöðu
geði og brosi á vör. Sterk og fölskva-
laus vinátta skapaðist þvi milli hennar
Frh. á bls. 15
16
islendingaþættir