Íslendingaþættir Tímans - 01.06.1974, Síða 11

Sverrir Olafsson
Fæddur 30. ágúst 1808
Dáinn 16. marz 1074.
Hinn 22. marz fór fram frá Foss-
vogskirkju útför Sverris Ólafssonar,
llæðargar&i 22 hér i borg.
Sverrir ólafsson var fæddur 30.
ágúst 1898 i Tjarnarkoti i Njarðvikum.
Foreldrar hans voru ólafúr Nikulás-
son sjómaður, ættaður af Suðurnesj-
um, og Ingibjörg Benónýsdóttir frá
Ormskoti undir Eyjafjöllum Hinriks-
sonar. Kona Benónýs var Sigriður
Jónsdóttir bónda á Lækjarbakka i
Kirkjubæjarsókn og siðar (1839) að
Drangshlið undir Eyjafjöllum,
Sverrissonar. Meðal barna Benónýs
og Sigriðar i Ormskoti, auk Ingibjarg-
ar, voru Benóný, lengi kaupmaður i
Keykjavik og Friðrik i Gröf i Vest-
mannaeyjum, faðir Binna i Gröf
(Benónýs Friðrikssonar), sjógarpsins
alkunna, er lézt árið 1972.
Ólafur og Ingibjörg, foreldrar
Sverris, fluttust úr Njarðvikum með
fjögur börn sin til Hafnarfjarðar á
fyrsta tug aldarinnar. Þar var meira
um atvinnumöguleika á hinum stærri
fiskiskipum fyrir dugandi menn. Sú
varð lika raunin, ólafur fékk brátt
skiprúm og þótti þar vel skipað sem
hann var. Ellefta febrúar 1912 lét fiski-
skipið Geir úr höfn i Hafnarfirði með
27 manna áhöfn. Ólafur Nikulásson
var einn þeirra. Það skip kom aldrei
aftur, en þrettán urðu ekkjurnar og
sextiu börnin föðurlaus. Tveimur ár-
um siðar fluttist Sverrir til Rvikur,
unglingur að aldri, og hér átti hann
heima siðan i sextiu ár.
Fyrsta sumarið var hann kaupmað-
ur i Viðey hjá Páli Gislasyni kaup-
rnanni, er hal'ði búið þar á leigu, og var
jafnframt mjólkurpóstur til bæjarins.
Um haustið tók Páll hann i verzlun
sina, Kaupang, og var hann þar af-
greiðslumaður i fjögur ár. Þá réðst
hann til Alfreðs Rosenberg til fram-
reiðslustarfa. Var hann á sumrin á
Þingvöllum við veitingarekstur
Rosenbergs þar en annars i bænum, i
Biókjallaranum og siðar á Hótel Is-
land. Nokkru fyrir 1930 varð Sverrir
starfsmaður hjá Olg. Egill 'Skalla-
grimsson og vann þar siðan samfleytt
til 1960. Þó var hann við framreiðslu
hjá sinum gamia húsbónda við einstök
tækifæri svo sem á Þingvöllum 1930.
Er Sverrir hætti störfum hjá ölgerð-
inni, fékk hann vinnu á vegum Reykja-
vfkurborgar. Var hann tvö ár ganga-
vörður við Laugarnesskóla, en siðan
við Vogaskóla, og hætti þar störfum
1970.
Sverrir kvæntist 1942 Soffiu
Kristjánsdóttur, dóttur Kristjáns H.
Jónssonar ritstjóra á tsafirði og konu
hans Guðbjargar Bjarnadóttur frá
Vöglum Jónssonar (Reykjahliðarætt).
Börn þeirra eru tvö, Björg, gift Guð-
mundi llervinssyni húsasmiðameist-
ara og Björn vélstjóri kvæntur Sól-
veigu Indriðadóttur.
Nokkur siðustu árin var Sverrir
heilsuveill og hafði dvalizt m.a. þri-
vegis á Vifilsstöðum um skeið, en
hresstist jafnan á ný. Fyrir nokkrum
dögum fékk hann hægfara heilablæð-
ingu og var fluttur á sjúkrahús en
það varð ekki til langrar legu. Á fjórða
degi lézt hann af hjartabilun, en henn-
ar hafði hann kennt um skeið.
Kynni okkar Sverris voru ekki löng,
aðeins ein sex ár, eða frá þvi að börn
okkar stofnuðu til hjúskapar, en þau
kynni voru þess háttar, að mig langar
til að þakka þau er leiðir skilja.
Það hef ég sannfrétt að samvizku-
semi, heiðarleiki og trúmennska hafi
einkennt öll störf hans. Þetta kemur
\c! heim \ ið kynni min af honum, sem
hófust þó ekki fyrr en starfsdagur hans
var að kalla allur.
Það, sem mér fannst um Sverri við
fyrstu kynni, var, að hógværð og kur-
teisi og hlýleg hlédrægni i öllu viðmóti
einkenndu framkomu hans, og þetta
sannreyndi ég. Þetta voru honum
eðlislægir mannkostir. Þess vegna var
gott með honum að vera. Vegna þessa
þakka ég éinstaklega bjarta og við-
felldna kynningu og sakna þess, að hún
er numin á brott úr mynd dagsins.
Kona hans og börn hafa mikið misst,
en þau hafa lika margt að þakka og frá
þeim minningum, er þau eiga, stafar
birtu fram á veg ókominna daga.
Indriði Indriðason.
í
Kynni min af Sverri Ólafssyni hóf-
ust, er ég kom til Reykjavikur i fyrsta
sinn fimmtán ára gömul. Ég dvaldist
þá i nokkra daga á heimili hans og
konu hans, Soffiu móðursystur minn-
ar. Þau höfðu þá veriö gift i nokkur ár
og bjuggu ásamt tveimur ungum börn-
um sinum i litilli ibúð við Skólavörðu-
stig. Sverri hafði ég ekki séð fyrr, og
yar þvi ekki laust við að ég væri kviðin
og feimin, þegar ég kom á heimili
þeirra i fyrsta skipti. Feimni min
hvarf þó á augabragöi um leið og
Sverrir tók i höndina á mér hlýlegur
og brosandi og bauð mig velkomna. Ég
fann að óþarfi var að vera feimin við
þennan yfirlætislausa og ljúfa mann,
og ég held, að strax við þessi fyrstu
kynni hafi mér orðið ljóst hvilikur á-
gætismaður hann var. Seinna kynntist
ég enn betur mannkostum hans, er ég
bjó einn vetur á heimili þeirra hjóna,
en þá voru þau flutt i eigin ibúð, sem
þau höfðu komið sér upp af miklum
dugnaði. Minnist ég margra ánægju-
legra stunda frá hinu hlýlega heimili
þeirra fyrr og siðar. Oft var gest-
kvæmt hjá þeim. tbúðin var að visu
ekki stór á nútimamælikvarða, en það
kom ekki að sök, þvi gestrisnin var
mikil og þau hjónin samhent i þvi sem
öðru. Höfum við ættingjar Soffiu utan
af landi ekki hvað sizt notið þess, þeg-
ar við dvöldumst i Reykjavik um
lengri eða skemmri tima.
Sverrir var hæglátur maður og hlé-
drægur og framkoma hans einkenndist
islendingaþættir
11