Íslendingaþættir Tímans - 01.06.1974, Síða 15

Jón Lýðsson
verkstjóri
Ekki kveikja menn heldur ljós og setja
það undir mæliker, heldur á ljósa-
stikuna og þá lýsir það öilum, sem eru
á húsinu — (Matteus 5-15)
Hinn 14. mai s.l. lézt Jón Lýðsson,
verkstjóri á sjúkrahúsi eftir lang-
varandi veikindi og legu, ýmist á
sjúkrahúsum eða á heimili sinu
Grettisgötu 73.
Jön var fæddur að Hjallanesi i Land-
sveit þann 12. mai 1890, og var þvi
réttra 84 ára er hann lézt.
Jón var sonur merkishjónanna Lýðs
Árnasonar og Sigriðar Sigurðardóttur,
sem bjuggu að Hjallanesi, Jón var
þriðja elzt barn þeirra hjóna, en þau
komu upp stórum og myndarlegum
barnahópi, alls 12 börnum, 10 sonum
og 2 dætrum.
Ætt Jóns rek ég ekki, en get þess,
að rætur hennar eru sterkar, svo og
ættareinkenni, en Jón mun hafa borið
nafn hins þekkta eldklerks Jóns Stein-
grimssonar.
Jón gekk að eiga eftirlifandi konu
sina Guðrúnu Gisladóttur þann 15.
október 1921, mikillri ágætis konu, sem
verið hefur hans stoð og stytta i yfir 50
ár. Aðuren Jón gekk að eiga Guðrúnu
eignaðist hann eina dóttur, en þeim
Guðrúnu varð fimm barna auðið, öll
eru börnin gift og er barnabarnahóp-
urinn orðinn stór og samheldni þeirra
((D Asgrímur
Asgrimurlngikvæntist hinn 8. októ-
ber 1961 eftirlifandi konu sinni, Astu
Magnúsdóttur frá Hólmatungu i
Jökulsárhlið og áttu þau fjóra syni
unga.
Ógleymanlegt var að koma á heimili
þeirra hjóna og njóta þeirrar glaðværu
hlýju og frábæru gestrisni, er þar rikti.
Fyrir þær stundir vil ég mega þakka,
þótt aldrei skiljist betur en á slikum
stundum, hversu mannleg orð eru
fátækleg og vanmáttug.
Með fráfalli Ásgrims Inga hefur
Borgarfjörður misst ötulan son og góð-
an dreng i fornri og fullri merkingu.
Sigurður Óskar Pálsson.
Islendingaþættir
allra og nærgætni við Jón og Guðrúnu
á timum veikinda er lofsverð.
Foreldrar Jóns, Lýður og Sigriður
voru ekki auðug talin á landsvisu, en
þau áttu þann auð, sem mölur og ryð
fær ekki grandað og barnalán þeirra
var mikið, þótt nú séu stór skörð
komin i þennan stóra og myndarlega
hóp, þvi eftir lifa nú tvær systur og
tveir bræður.
Ég man hve stoltur ég var af þessum
föðursystkinum minum, á unga aldri,
og það stolt hefur ekki minnkað, þótt
aldurinn færlýst yfir mig og oft verður
mer hugsað til þeirra og annarra, sem
hófu lifsstarf sitt á svipuðum tima og
þau.
Engin kynslóð mun hafa lifað svo
breytilega tima, og það er hún er
lagði hornstein og byggði grunnmúra
þeirrar velmegunar, sem við búum við
i dag. Hún hefur staðið af sér tvær
heimsstyrjaldi, breytt hreysum i
hallir, kotum i stórhýsi, þolað kreppur
og góðæri, en haldið þó jafnvægi sinu
og sálarró.
Þessir vormenn Islands báru fram
til sigurs frelsi og framtak og hafa arf-
leitt okkur að þvi, hvernig sem til tekst
með varðveizlu þessa arfs.
Þegar Jón og systkini hans i Hjalla-
nesi, óxu úrgrasi leituðu þau sér vinnu
utan heimilis og gerðu þau það með
ýmsum hætti, en hvaða störf sem þau
völdu sér, gerðust þó dugandi og vel
metin, vegna dugnaðar og trú-
mennsku.
Jón neitinn stundaði lengi vel sjó-
mennsku á togurum i Kanada og viðar
en lengst vann hann sem verkstjóri
við Grjótnám Reykjavikurhafnar.
Ég held, að Jóni hafi fallið vel
gliman við grásteinsklöppina, klöppin
var sterk og traust eins og hann sjálf-
ur og hann naut þess að geta sprengt
hana og klofið i haganleg björg, sem
féllu vel i hleðslu hafnarmann-
virkjanna, en þessi glima endaði þó
þannig, að hann féll fyrir þeim
sjúkdómi.sem leiddi hann til dauða, en
dauðastrið varð langt og erfitt, þvi aö
lifsorka Jóns var meö eindæmum og
mörgum atrennum dauðans hrinti
hann frá sér, áöur en yfir lauk.
t þessum veikindum Jóns var kona
hanshonum hin styrka stoð, enda þótt
hún væri ekki heil heilsu sjálf, en
Guðrún er gædd einstökum dugnaði,
og hún annaðist eiginmann og heimili
af þeirri alúð og glaðlyndi, sem ein-
kennt hafa hana alla tið.
En þau hjón voru ekki ein og yfir-
gefin, þvi að börn þeirra, tengdabörn
og barnabörn slógu verndarhring um
þau, aðstoðuðu og glöddu á þessum
erfiðu timum.
A þessum óvenju góðu vordögum,
þegar sól nálgast hápunkt og gróöur
jarðarinnar teygir sig i átt til sólar,
eru jarðneskar leifar þinar huldar
moldu, en andi þinn gengur á vit feðra
þinna, til að fagna með þeim sumri og
hefja göngu á nýjum leiðum, þá
kvarflar hugur minn til unglingsára
minna og þeirra kynna, sem ég hafði
af þér.
Ég minnist þeirra tima, þegar ég
ungur maður fluttist til Reykjavikur
og varð heimagangur á heimili þinu
um margra ára skeið, naut þar um-
hyggju og alúðar, eins og ég væri eitt
barna ykkar hjóna.
En hjá ykkur var ávallt opið hús
fyrir þá, sem að garði bar — og þeir
voru margir einkum aðkomufólk úr
sveitunum austan Hellisheiðar, oft var
þröngt þótt húsakynni væru góð, en
gestrisni og hjartarúm skorti aldrei.
Jón var einhver sá traustasti maður
sem ég hefi kynnzt, ekki orðmargur né
afskiptasamur, en hjálpsamur, ráð-
hollur og vinafastur.
Hann var sterkur maður andlega og
likamlega, svo hann minnti á bjargið,
sem ekki bifast þótt holskeflur gangi
yfir. Störf sin öli rækti hann á
hljóðlátan hátt, en af dugnaði og elju
meðan heilsan entist.
Við andlát þitt, frændi, hverfur
maður, sem ég virti mikils og sakna,
en ég hryggist ekki, þvi þreyttum
manni og sjúkum er hvildin góð. Þér
auðnaðist langt lif og skilaðir góðu
dagsverki, ég er þess fullviss að þessi
lífsganga þin er leið til annarrar og
betri tilveru.
Ég færi þakkir fyrir allt, sem þú
varst mér og þér, Guðrún, vil ég flytja
samúðarkveðjur vegna missis eigin
manns, sem svo lengi hefir verið föru-
nautur þinn i gleði og sorg daganna.
Megi minningin ylja þér og gleðstu
yfir þvi, að hann er nú laus við allar
þjáningar.
Megi góður guð styrkja þig, ásamt
börnum þinum og fjölskyldum þeirra.
Bergstcinn Sigurðsson
frá Hjallanesi.
1S