Íslendingaþættir Tímans - 14.02.1976, Blaðsíða 16

Rakel Þórðardóttir
Lorange
Fædd fi. október 1931 — dáin 22.
desember 1975.
Blóm og kransar i öllum regnbogans
litum. Hækkandi sól glampandi á
glugga.
Hvít kista.
Gat það verið að hún Rakel væri i
henni? Margt fólk samankomið i
kirkjunni i Fossvogi. Vinir og vanda-
menn til að sýna aðstandendum sam-
hug og einnig til að rifja upp gömul
kynni við hana sem i kistunni lá. Ég
renni Jiuganum um það bil 20 ár áftur i
timann.
Ég sá hana fyrst heima hjá henni
tengdamömmu minni. Svona leit hún
þá út konan hans Kjartans systursonar
bónda mins. Glæsileg, framkoman
frjáls og óþvinguð, sólbrún með hvitan
hatt, — ættuð vestan úr Ólafsvík. Siðan
áttum við langa samleið. &tvikin hög-
uðu þvi svo að þau urðu heimilisvinir
okkar.
Það voru margar glaðar stundir sem
viö áttum saman i Sigtúni 25. Við spil-
uðum stundum whist, oft reynum við
að hafa rangt við og þá var það hinna
að hafa athyglisgáfuna vakandi, og að
lokum var mikið hlegið þegar sá seki
var staðinn að verki.
Oft buðu þau okkur i biltúra i sveit-
ina á björtum sumardögum einnig ein
tvö eða þrjú sumur i nokkurra daga
sumarleyfisferðir. Þá var það ævin-
lega i Borgarljörðinn sem fariö var,
þar var svo hátt til lofts og vitt til
veggja. Við slógum upp tjaldi á ýms-
um stöðum, bæði i glampandi sólskini
og i rigningu, en i tjaldinu var ætið
glatt hvernig sem viðraði úti. Þ^Ra
var nefnilega áður en almenningur gat
veitt sér þann munaö að taka sér
sumarfri og helzt að eyða þvi á
suðrænum sólarströndum. Ýmsa
fegurstu staöi Borgarfjarðar sá ég
fyrst i fylgd með þeim, svo sem Húsa-
fell og Hraunfossa.
Seinna fór svo að hún settist að i
Kaupmannahöfn. Þar eignaðist hún
vini og kunningja og vann þar ýmis
störf sem voru henni hugleikin.
Fyrir um það bil þremur árum
heimsótti hún mig i siðasta sinn. Þá
kom hún heim til að fylgja uppeldis-
bróður sinum til grafar vestur i Ólafs-
vik, og dvaldi þáhjá mér eina viku. Þá
var margt rifjaö upp fra fyrri áram.
Rakel kunni skil á svo mörgu. Hún var
minnug á það sem hún las og átti mjög
gott með aö koma orðum að, hvort
heidur það voru hennareigin hugsanir
eða frásögn.
Rakel var viljasterk og áræðin. Kn
mannlifið er nú einu sinni svona, —
það er ekki nærri þvi öllum samfelld-
ur dans á rósum eða eins og íagur
draumur sem ekki má vakna frá. Og s
litli hluti af okkur sem snýr að hinum
stóra heim.i, gefur lika svo ófullkomna
mynd af lifi einstaklingsins, en
manneskjan sjálf er dæmd eftir þvi
hvernig henni tekst að leika hvort
heldur er litla eða stóra hlutverkið til
enda i ævintýrinu sem við köllum lif.
Einmana erum við svo fjarskalega
smá, þótt heimili okkar séu glæst i vel-
ferðarþjóðfélagi. Nokkrum nóttum
fyrir jól dreymdi mig hana, og næstu
daga var hún svo ofarlega i huga mér
að það var nærri þvi eins og ég skynj-
aði nálægð hennar. Og einn morguninn
þegar dagurinn var hvað stytztur og
myrkrið grúfði yfir og var nærri
áþreifanlegt, lagðistþað svofastað, er
ég var stödd niðri i bæ að kaupa jóla-
gjafirhanda börnum, barnabömum og
maka var eins og hvilsað væri að mér:
skyldi hún Rakel ekki koma heim til
gamla Fróns fyrir jólin? — ég myndi
bjóða hana velkomna i mitt hús. Og þó
eitthvað amaði að i bili myndi aftur
birta upp. Hún var svo ung.
Hún kom að visu heim, en ekki á
þann hátt sem ég hafði vonað. Hún
kom i hvitu kistunni sem stóð þarna
innan um öll blómin, gul, rauð, bleik,
hvit og blá. En einmitt svona hefði hún
sjálf viljað hafa þetta, þvi fegurðin var
hálft hennar lif. Og innan stundar
myndi fósturjörðin falla þétt að hvitu
kistunni, á sama hátt og hvi'tur snjór-
inn minntist svo fast við fölnaðan
svöröinn.
Ef til vill eiga leiðir okkar eftir að
liggja saman að nýju. Þá verður hún
gestgjafinn og visar veginn — og sýnir
mér máske nýjan Borgarfjörð.
Ég kveð þig kæra vinkona og sendi
mömmu þinni, syni, tengdadóttur og
litla ömmubarninu beztu árnaðarósk-
ir.
Anna Þóra Steinþórsdóltir.
islendingaþættir
16