Íslendingaþættir Tímans - 06.03.1976, Side 10

Valborg Steingrímsdóttir
Það var meðal annars vegna þessa
sérstæða hæfileika hans að hann gat
aldrei orðið leiðinlegur kennari.
Ég minnist margra stunda með
Sveini, er við ræddum um hin marg-
vislegustu málefni — örlög mannkyns-
ins og hver íramvindan yrði. Við
ræddum oft um heimsvandamálin.
betta var lika á timum ægilegasta
hildarleiks, sem háður hefur verið i
mannheimi. Á dögum seinni heims-
styrjaldarinnar. Gaman þótti okkur er
við hittumst að bera saman hvernig
ágiskanir okkar komu heim við veru-
leikann. Þegar ég nú að leiðarlokum
hugsa til þessahorfna kunningja kem-
ur mér i hug visan hans Hjartar Krist-
mundssonar, sem mér þykir svo falleg
og sönn:
Árin tifa, öldin rennur,
ellin rifar seglin, hljóð.
Fennir yfir orðasennur
eftir lifir minning góð.
Sveinn fór ekki varhluta af erfiðleik-
um i lifinu, frekar en svo m argir er svo
háum aldri ná. Strax i æsku mættu
honum erfiðleikar. Hann mistti for-
eldra sina i frumbernsku og var alinn
upphjávandalausum.Hann sagði mér
stundum brot úr sögu æskuáranna. Og
einu sinni sagöi hann að einni frásögn-
inni lokinni. ,,Já, það er nú kannski
ekki að undra þótt einhverjir hraun-
kallar séu á skaðgerðinni.” Hann
Sveinn átti oft i miklum erfiðleikum.
En aldreisýndi hann betur en i slikum
hretviðrum ,hvilik hetja hann var. bað
á vei við hann sem skáldið segir:
Bognar aldrei, brotnar i bylnum stóra
seinast.
Siðustu árin, eftir að Sveinn missti
konu sína veitti Soffia Jóhannesdóttir
heimili hans forstöðu. Hann lét oft i
ljósi við mig mikla ánægju yfir að hafa
fengið slika ágætismanneskju til að sjá
um heimiliö. ,,Ég fæ aldrei fullþakkað
henni Soffiu”, sagði hann eitt sinn við
mig. Og vist er það að Soffia á mikla
þökk skilið fyrir frábæra umönnun um
þennan lifsþreytta, gamla mann.
Nú er striöinu lokið. Langíerða-
maðurinn hefur lokið göngu sinni. Ég
óska honum fararheilla yfir i ókunna
landið og þakka honum samfylgdina.
Börnum hans og öðrum nákomnum
votta ég samúð mina.
Agúst Vigfússon.
f
Með Irálalli Sveins Halldórssonar
skólastjóra er horfinn af sjónarsviðinu
einn mesti og heilsteyptasti persónu-
leiki,sem ég hef kynnzt á lifsleiðinni. I
fari hans og íramkomu var engin hálf-
velgja til, hann gat verið harður og ó-
Siglufirði
Fædd I. febrúar 1914.
Páin 10. nóvember 1973.
Einn i dag, annar á morgun er lifsins
saga.og tjáir ekki um að fást. En þegar
dauðann ber svo skjótt að sem hér var,
er maður óviðbúinn og tekur þvi nokk-
urn tima að átta sig á þvi, sem gerzt
hefur.
Það má sannarlega segja að i okkar
væginn, en alltaf hreinn og falslaus,
sáttfús og friðsamur að eðlisfari.
Sveinn Halldórsson skilaði þjóð sinni
miklu ævistarfi. Svo miklar voru ann-
irnar á hans æskuárum að ekki vannst
timi til þess að kenna honum skrift og
reikning fyrr en hann var orðinn 12
ára. Hann vann þaðþó brátt upp með
þeim dugnaði og eljusemi sem hann
lagði i öll sin störf.
Aðallifsstarf hans var barnakennsla
og skólastjórn, en jafnframt kennsl-
unni stundaði jann jaínan fjölmörg
aukastörf. Þegar hann hætti kennslu
um sextugsaldur gerðist hann bæjar-
gjaldkeri hjá Kópavogskaupstað og
siðar gjaldkeri og starfsmaður
Strætisvagna Kópavogs. Þar lágu leið-
ir okkar saman og vorum við nánir
samstarfsmenn i allmörg ár og minnt-
umst við báðir þeirra ára sem mjög á-
nægjulegs kafla i okkar starfsævi.
Gleði hans var sönn og einlæg þegar
reksturinn gekk vel, og umhyggja
hans fyrir hag fyrirtækisins hefði ekki
verið meiri þó hann heiði átt þaö einn.
Þegar Sveinn llalldórsson hætti
störíum hjá Kópavogskaupstað fyrir
nokkrum mánuðum tók hann til við
sina fyrri iðn, batt inn bækur, og naut
ég þar enn góðvilja hansog starfsorku.
Fyrir öll þessi störf, vinsemd hans
og samstarí færi ég Sveini Halldórs-
syni innilegar þakkir og mun ætið
meta það, og reyna að á vaxta, sem ég
hef af honum lært.
Ættmennum hans og vinum sendi ég
beztu samúðarkveðjur. Ætið er manni
söknuöur efst i huga á slikum skilnað-
arstundum, en ekki er ástæða til að
telja harmalölur.
Þegar ég nú hugsa til Sveins kemur
mér i hug þreyttur verkamaður, sem
gengur til hvildar að loknu miklu
dagsverki. Flestir þekkja hvað hvildin
er sæt við slikar aöstæður. Við vonum
að svo sé nú um Svein Halldórsspn.
ól alur .lónsson.
fjölskyldu hafi verið skammt stórra
högga i milli. Fyrir tæpum tveimur ár-
um dó bróðir Valborgar, Baldur, fyrir
tima fram. og nú kveður hún.
Valborg var fædd á Þverá i öxnadal.
Hún var dóttir hjónanna Guðnýjar Jó-
hannsdóttur og Steingrims Stefáns-
sonar, búnandi hjóna þar. Steingrimur
var bróðir Bernharðs Stefánssonar
alþingismanns.
Rúmlega eins og hálfs árs að aldri
missti Valborg föður sinn, aðeins
þrjátiu ára gamlan. Að rúmu ári liðnu
fluttist Guðný móðir hennar frá Þverá
til Sauðárkróks, þar sem Valborg ólst
upp hjá henni til 18 ára aldurs en þá
fluttist Valborg til Siglufjarðar og bjó
þar allt til dauðadags.
Á Siglufirði kynntist hún eftirlifandi
manni sinum, Kristni Guðmundssyni
útvarpsvirkja og kvikmyndasýningar-
manni.
Heimilið og uppeldi barnanna var
alltaf hennar aðalvettvangur, sem er
þvi miður ekki alltaf metinn sem
skyldi, en er þó starfið stóra, þegar
það er vel af hendi leyst.
Þau Valborg og Kristinn eignuðust
þrjú börn. Þau eru: Steingrimur,
kvæntur Guðnýju Friðriksdóttur, þau
eru búsett á Siglufirði, og eiga þrjú
börn, Jóhanna gift Birgi Gestssyni raf-
virkja, þau eru búsett i Reykjavik og
eiga eina dóttur, og Hulda Guðbjörg
gift Stefáni Gislasyni bónda á Dyrhól-
um i Mýrdal, þau eiga þrjár dætur.
öll eru börnin hin myndarlegustu að
allri gerð og gott fólk. Það er vissulega
íslendingaþættir
10