Íslendingaþættir Tímans - 06.03.1976, Síða 15

Jón Ágúst Sigurðsson
póstaf greiðslumaður
Jón Agúst Sigurðsson var fæddur
23.8. 1896 að Stóru-Asgeirsá i Viðidal,
Vestur-Húnavatnssýslu. Foreldrar
hans voru hjónin Guðbjörg Simonar-
dóttir og Sigurður Jónsson. Voru þau
hjónin vel ættuð, og mestu myndar- og
sómamanneskjur.
Þegar maður kveður gamlan vin og
samstarfsmann hinstu kveðju, koma
fram i hugann margar minningar um
það sem gerst hefur, bæði i önn dags-
ins og á gleðistundum, þegar timi
vannst til aö rifja upp það liðna frá
bestuárum ævinnar, er lifið brosti við,
og þrekið virtist það mikið, að engin
þörf var að hlifa sér. Þá virðast sól-
skinsstundir tilverunnar fleiri og
bjartari en þegar á ævina liöur. Þó er
þetta misjafnt eins og annað með okk-
ur mennina, það er eins og sumir sjái
alltaf til sólar, en aðrir lifi i myrkri og
dapurleika vegna sjúkdóma og ann-
arrar ógæfu sem óhjákvæmilega virð-
ist stinga sér niður hvarvetna i mann-
anna lifi. En lifið sjálft er dásamlegt
þrátt fyrir allt, ef við kunnum að lifa
þvi á réttan hátt, bæði með tilliti til
okkar sjálfra, og ekki siður með tilliti
til ástvina okkar og meðbræðra. Þegar
ég með þessum fátæklegu orðum kveð
vin minn Jón Sigurðsson frá Asgeirsá,
þá koma mér þessi fyrrsögöu orð i
hug. Hann átti þennan lifs.rótt og lifs-
gleði, sem veitti honum sjálfum svo
mikinnstyrk,og gerði honum auöveld-
ara að umgangast aöra. Þaðer mikil
guðsblessun að fá i vöggugjöf þessa
eiginleika, og geta miðlað öðrum, en
láta skuggana og skúrirnar aldrei ná
yfirhöndinni, sem þó urðu á vegi hans
á langri ævi sem og hjá mörgum öðr-
um. Það er gaman að eiga minningar
um mann með slika eiginleika, og ég
veit að það taka margir undir það með
mér. Það er stundum sagt aö maður-
innmótistaf umhverfi þvi er hann lifir
i, og eflaust er mikill sannleikur fólg-
inn i þeim orðum. Jón ólst upp i fögru
héraði þár sem útsýni er mikið til allra
átta. Hann ólst upp hjá góðum foreldr-
um og i glaðværum systkinahóp, enda
var heimilið orðlagt þar I sveit sökum
gestrisni og góðs viðmóts viö gesti og
gangandi.
Jón fór ungur aö vinna öll algeng
sveitastörf, eins og titt var með ung-
■ slendingaþættir
linga á þeim árum, og kom sér þá bet-
ur að unglingarnir væru vel hraustir
likamlega og viljugir. T.d. fór hann i
göngur á Viöidalstunguheiöi árið sem
hann fermdist, og siðan á hverju
hausti meðan hann átti heima í sveit-
inní, og kunni hann margar sögur af
þeim ferðum, þvi oftlentu menn i mis-
jöfnum veörum og komu kaldir og
þreyttir heim eftir margra daga úti-
vist við slæmar aðstæður. En erfið-
leikarnir gleymdust fljótt er menn
höfðu jafnað sig. Það var einhver
ævintýrablær yfir göngum og réttum,
enda hlakkaði maður alltaf til þeirra,
sagði Jón mér oft. Hann hafði lika
mikið yndi af skepnum, og var talinn
mjög góður fjármaður.
Arið 1926 hættu foreldrar hans að
búa og fluttu til Reykjavikur. Jón varð
eftir i sveitinni og var vinnumaöur á
Stóru-Asgeirsá hjá Ólafi Jónssyni, og
hafðihann miklarmætur á honum sem
góðum starfsmanni. Áriö 1930 flutti
Jón suður og ræðst þá vinnumaður að
Nesi á Seltjarnarnesi, en 1940 gerist
hann starfsmaður póstþjónustunnar í
Reykjavik, fyrst sem bréfberi, en sið-
ar sem póstafgreiðslumaöur, og starf-
aði þar til sjötugsaldurs og var
mjög vel látinn i sinu starfi. En
ekki lagði Jón samt árar i bát,
þótt hann hætti vinnu við póstþjón-
ustuna, en fór að vinna hjá fyrir-
tæki sem hét Arinco. Vann hann þar
i nokkur ár, en varð fyrir þvi ó-
happi að lenda i bilslysi á leið til
vinnu sinnar, og slasaðist mikið, enda
má segja að hann bæri aldrei sitt barr
eftir það. Þá varð hann að hætta að
vinna, og var það þung raun fyrir svo
starfsaman mann. öllu þessu mótlæti
tók hann með sinni léttu lund, og gerði
alltaf litið úr lasleika sínum. Ef maöur
minntist á það við hann sagði hann
einatt: „Eg hef það gott, en þaö er
konan min sem þarf að stjana við
mig,” og hafði hann oft áhyggjur af
þvi, enda vanari að vinna öðrum og
hugsa minna um sjálfan sig.
Sagt er að góð eiginkona sé guðsgjöf,
og það fékk hann að reyna þeg-
ar hann gekk að eiga Gyðju Jónu
Friöriksdóttur, þvi svo vel reynd-
ist hún honum, og sérstaklega þeg-
ar hann þurfti þess mest með.
Hún bjó honum lika fallegt heim-
ili, og var gaman að koma til þeirra,
ekki sist vegna þess hvað þau voru
glöð og hamingjusöm, þrátt fyrír
heilsuleysi þeirra beggja. Jón dáði
konu sina mjög, og kunni vel að meta
hennar ástúð og umhyggju. „Þaö var
min mesta hamingja i lifinu er ég
eignaðist hana fyrir konu,” sagði hann
eitt sinn við mig.
Dætrum Gyðu sem hún átti frá fyrra
hjónabandi og börnum þeirra, var
hann sem besti faðir og afi, og var
gagnkvæm vinátta frá þeirra hendi.
Jón bjó með móöur sinni eftir að hún
varð ekkja. Var hún oröin háöldruð
þegar hún dó. Það var unun aö sjá þá
umhyggju sem hann bar fyrir henni.
Jón hélt alltaf mikilli tryggð við sin-
ar æskustöðvar, og fólkið sem þar býr,
og hafði gaman af að fá fréttir þaðan.
Stundum hringdi hann til min og
sagði: „Segðu mér nú einhverjar
fréttir að norðan.” Minningin um Jón
Sigurösson verður alltaf björt i hugum
okkar vina hans. Hann var aldrei fyrir
það að æðrast um neitt á lifsleiðinni,
og við munum heldur ekki gera það,
þvi eins og sagt er: „Ungur má en
gamall skai,” og öll veröum viö að
stiga skrefið yfir landamærin, og
halda áfram á öðru tilverustigi sem
okkur er hulið. En Kristur sagði: „Ég
lifi og þér munuö lifa,” og við skulum
trúa þvi. Að lokum vil ég votta eigin-
konu og öðrum aðstandendum mina
innilegustu samúð.
Dýrmundur óiafsson.
15