Heimilistíminn - 17.10.1974, Blaðsíða 6

Þannig á að
gera hlutina
ALDREI hef ég getað Imyndað mér, hvað
konan mín gerir allan daginn. Tvö eldri
börnin eru I skóla og það yngsta á dag-
heimili þrjá daga vikunnar fyrir hádegi.
HUsið er nýtlzkulegt og auðvelt að vinna i
þvi og þar eru öll þau hjálpartæki, sem
hægt er að fá nú til dags.
Samt sem áður segir konan min, að allt
fari úr skorðum, ef Jonni dettur og hruflar
á sér hné, eða slminn hringir oftar en einu
sinni. Afleiðingin er sú, aðég kem heim að
mikilli óreiðu á öllu. Þvi miður eigum við
enga vél, sem gefur börnum að borða og
gengur frá fötum — nokkuð sem börn gera
helzt ekki. En að koma heim og finna eft-
irlætisstólinn sinn fullan af fötum og börn-
in i boltaleik með brauðsneiðar, það er of
mikið af þvi góða. Ég segi ekki að ég fari
að þrasa, þvi ég elska konuna mína. En ég
get orðið óþolinmóður og sú setning, sem
slitur þolimæði minni mest, er: — Ég hef
ekki einu sinni mátt vera að þvi að vaska
upp!
Að minu áliti sýnir slikt, að nútima
húsmóðirin er hreinasti ónytjungur. Ég
skil ekki, hvers vegna konan min verður
svona öskuvond i hvert sinn, sem ég bendi
henni rólega á, hvað móðir min hafði að
gera á sinum tima og það án allra þessara
nýtizku hluta. Ég hef sagt henni frá
þvottadögunum, þegar ég var strákur,
um balann, sem við böðuðum okkur i, og
þvottarullunni.
En konan min fyllist bara fyrirlitningu
og bendir á bilinn, mótorsláttuvélina,
rakvélina og allt annað, sem faðir hennar
átti aldrei, en þó ég segi, að ekki kvarti
ég, dugar það ekkert.
Ég varð svo sannarlega glaður, þegar
Disa vinkona hennar fyrir austan fjall
bauð henni að koma og heimsækja sig
einn daginn af sérstöku tilefni. barna var
guilið tækifæri fyrir mig að sýna konunni,
hvernig gera ætti hlutina. Ég skyldi sjá
um heimilið þann daginn og kenna henni
það i eitt skiptið fyrir öll. Ég var móðgað-
ur yfir þvi að vita, að hún var viss um að
ég gæti það alls ekki. Dagana áður en hún
fór, leiðbeindi hún mér eins og ég væri að
fara i próf og daginn áður fór allt upp i loft
af þvi að nágrannakonan fór á sjúkrahús
degi áður en áætlað var til að eignast
barn, og konan min var búin að lofa að
sækja börnin hennar i skólann.
— Ég var búin að reikna með að fá bíl-
inn til að sækja þaú, hrópaði hún æst.
— Einmitt það, já, svaraði ég rólega. —
Nú er þetta mun einfaldara. Ég sæki þau.
Snemma um morguninn ók ég henni á
umferðarmiðstöðina og hlustaði alls ekki
á síðustu leiðbeiningarnar um hvernig ég
ættj að ráða fram úr þúsund vandamálum
dagsins, og ók heim til þess að koma
krökkunum i skólann.
Fötin þeirra lágu hrein og strokin á
stólnum, en það var svo sem ekki við þvi
að búast, að ailt væri með. Konan hafði
gleymt nærskyrtu handa Róbert. Ég tók
þvi rólega og þar sem ég gat alls ekki
fundið aðra skyrtu, klæddi ég strákinn i
eina af minum. Það sást ekkert innan
undir og systkinin fóru hin ánægðustu af
stað i skólann.
Jonni var ekki á dagheimilinu þennan
daginn, svo hann hjálpaði mér að vaska
upp eftir morgunmatinn. Ég varð ekki
hið minnsta vondur, þegar hann vaskaði
upp sykurkarið, sultuskálina, smjörkúp-
una og mjólkurkönnuna, þó i þvi væri
heilmikið af sykri, sultu, smjöri og mjólk.
Konan min hefði áreiðanlega orðið ösku-
vond, en ég skolaði þessu öllu saman
einfaldlega niður um niðurfallið á vaskin-
um.
Ég fann óhreina þvottinn á felustað
konunnar. Það var ekki ætlunin að koma
sér undan neinu af verkunum. Þegar ég
ræddi um þennan dag og skynsamleg verk
min I framtiðinni, skyldi hún svei mér
ekki geta sagt, að ég hefði heldur ekki
þurft að þvo þvott og strauja.
ÉG viöurkenni, að mér leið ekki rétt vel,
þegar ég tók þvottinn út úr vélinni. Ekki
minntist ég þess, að svona mörg stykki
Fyrir kom, að konan mín kvartaði yfir að
dagurinn væri ekki nógu langur. Ég skildi
það ekki — dagur húsmóður hlaut að vera
þægilegur. Svo fékk ég tækifæri og greip
það fegins hendi. Nú skyldi ég sýna henni,
hvernig ótti að fara að þessu.....
6