Heimilistíminn - 17.10.1974, Side 36

— Það litla sem ég sé, virðist ágætt, svaraði hann
treglega. Svo leit hann upp í loftið.
— En þú getur ekki málað allt loftið. Hann reyndi
að ímynda sér hana standandi uppi á tröppunni úti
á miðju gólfinu.
— Ég get reynt. Hún dýfði penslinum aftur í föt-
una og beindi allri athygli sinni að málningunni.
Neil stóð andartak og horfði á hana. Hún virtist
minni en nokkru sinni, þarna uppi undir loftinu.
— Þú ræður ekki við þetta, sagði hann hugsandi.
— Komdu niður, áður en þú dettur.
— En ég get ekki hætt núna, mótmælti hún. — Ég
er byrjuðog þá verðég að Ijúka við það.
— Við Ray getum lokið við það. Hann var búinn að
sleppa orðunum, áður en hann áttaði sig. — Þetta er
ekki kvenmannsverk.
— En..Hún þagnaði þegar hann kom að tröppunni.
Hann teygði sig, tók málningarf ötuna og setti hana
niður á gólfið og rétti síðan fram hendurnar.
— Komdu niður, þegar ég segi þér, skipaði hann.
— Þú er ekki nógu stór til að mála loft. Er það nú
uppátæki. Hvað liggur svona á?
— Mig langar til að það verði huggulegt hérna,
stofan sjálf er falleg og málning gerir kraftaverk.
Hún lét undan og rétti honum pensilinn. — Má ég
mála veggina?
— Veggina já, en alls ekki loftið. Komdu niður
segi ég. Þessi trappa er ekki einu sinni stöðug á
gólf inu.
— Ég fann ekkert annað, svaraði hún og lagði
hendur sínar í hans og varð þá skyndilega Ijóst, að
þetta var í fyrsta sinn, sem hann hafði snert hana,
síðan þau komu til Burnettia. Hún brosti til hans, en
hann lyfti henni niður eins og hverjum öðrum
kartöf lupoka. Svo leit hann aftur rannsakandi upp i
loftið.
— Liturinn er fallegur. Róandi, grænn litur.
Hvernig eiga veggirnir að vera?
— Mjúkur, Ijósgrár litur á veggina. Og svo sá ég
alveg dásamlegt gardínuefni í bænum. Vínrautt.
Heldurðu, að þessir litir eigi ekki vel saman?
— Þeir ættu að gera það. Hann leit niður á gólf ið.
— Vafðir þú teppið saman? Lágri röddu viður-
kenndi hún það og hann andvarpaði. — Ó, Janet.
Hvers vegna beiðstu ekki þangað til við komum?
— Þið voruð hvergi nærri og ég er sterkari en þú
heldur, svaraði hún kotroskin. — Þó ég sé lítil og
grönn, þarf ég ekki að vera ósjálfbjarga.
— Nei, kannski ekki. En þú lætur vera að gera
svona hluti framvegis. Skilurðu það?
— Já, Neil. Hún leit niður til að hann sæi ekki
kímnina í augum hennar.
Ray blótaði lágt, þegar hann fékk skipun um að
siðdegið ætti að nota til að mála dagstof una. Hann
var reglulega súr á svipinn, þegar hann bar inn
búkkana, sem Neil sendi hann eftir. Þegar búið var
að leggja breiða planka yfir, var ágætt að standa
þarna. Ekki leið á löngu þar til mestur hluti loftsins
breytti um lit og stofan virtist þegar hreinni og
bjartari. Janet var stórhrifin. Hún var alltaf að
færa bræðrunum te og aðstoða þá eins og hún gat.
Hún þóttist ekki sjá, að Ray var í vondu skapi og
heyrði ekki að Neil sagðist vera kominn með hálsríg
til lífstíðar. Bluey haltraði inn og dæmdi árangur-
inn með stuttum og gagnorðum setningum, svo að
meira að segja Ray brosti. Eftir kvöldmatinn hélt
hann óbeðinn áf ram að mála og þegar loftið var bú-
ið og hann var að hreinsa pensilinn, sá Janet að
hann leit öðru hverju stoltur á verk sitt.
Það rigndi enn morguninn eftir og Janet gladdist
þegjandi. Hún var viss um, að ef verið hefði gott
veður, hefðu bræðurnir horfið með þá afsökun, að
vinnan biði. Eftir matinn bað hún Bluey að þvo upp
og taka til te og svo fór hún inn að mála líka. Ray
var þegar kominn og um leið og hann sagði, að Neil
væri á leiðinni, tók hann fötu upp af gólf inu.
— Er þetta liturinn á veggina? spurði hann róleg-
ur og henni varð Ijóst, að hann var sáttur við f ram-
kvæmdirnar en hugsaði sér þó ekki að biðja afsök-
unar á önugheitunum daginn áður.
Hún velti vöngum yfir málningunni í fötunni,
þegar hann fór að hræra í henni. — Þetta er dekkra
en á litaspjaldinu, sagði hún.
— Það lýsist þegar búið er að hræra í því og enn
meira þegar það þornar. Ætlar þú að mála líka?
— Auðvitað svaraði hún ákveðin.
— Þá verðurðu að biða, þangað til ég er búinn með
efri hlutann, þá málar þú þann neðri.
Henni leizt bezt að gera eins og henni var sagt og
gekk að glugganum og leit út yfir garðinn. — Það
vex allt í rigningunni, sagði hún hálf vegis við sjálfa
sig og fékk eitthvert uml til svars. Eftir nokkrar
mínútur hélt hún áfram: — Þegar ég kom hingað,
velti ég því fyrir mér, hvernig ég ætti að fá timann
til að líða. Alltvar svoóliktþví sem ég var vön og ég
var viss um að verða einmana. En nú...hún leit upp
til hans, ákveðin í að reyna að sigrast á andúð hans,
hann yrði að gera sér grein fyrir, að hún var kona
bróður hans. — Nú hef ég einfaldlega ekki tíma til
að gera allt, sem ég vildi koma í verk. Mér datt ekki
í hug, að nágrannarnir væru svona gestrisnir og
vingjarnlegir og þess vegna get ég ekki neitað
heimboðunum. Mig langar að sauma nýjar gardín-
ur og áklæði á húsgögnin hérna inni. Mig langar að
setja niður ný blóm í garðinn, nú er moldin orðin
nógu mjúk til að ég geti stungið upp. Það er svo
margt sem mig langar að gera til að húsið verði
heimilislegt og þægilegt.
Nú hafði hún sagt vitleysu. Ray hætti andartak að
mála, leit kuldalega á hana og sagði ákveðinni
röddu: — Það hefur alltaf verið hemilislegt hérna,
hvað sem þægilegheitunum líður.
I sama bili kom Neil inn og Alfreð með honum.
Hann viðurkenndi að hafa eitt sinn verið málari.
Hún var ánægð yf ir nærveru hans, því meðan hann
var þarna, var ekki hægt að seg ja neitt persónulegt.
Ray var aftur orðinn þvermóðskufullur á svipinn
og hún andvarpaði meðan hún beið þess að Alfreð
lyki við að mynda sér skoðun á loftinu. Ef f rú Ston-
ham hafði ekkert á móti því, sagði hann loks, þá
hafði litaval hennar tekizt vel. Hann kvaðst vera
f ús til að vinna innanhúss til tilbreytingar, ef hann
hjálpaði henni eitthvað með því.
Hann greip pensilinn með ákafa og það sem eftir