Heimilistíminn - 17.10.1974, Blaðsíða 8

konu, datt mér þá fyrst i hug, hvað kon-
an min eiginlega hefði haldið. Mér var
sem ég heyrði hana spyrja: — Hvers
vegna svaraði fyrst ókunnur karlmaður
og svo ókunn kona og þú varst klæðalaus?
1 ljós kom, að konan var systir
nágrannakonunnar, sem var að eiga
barnið og hún ætlaði bara að fullvissa sig
um aö ég færi og sækti börnin i skólann.
Jonni, ég og pipulagningamaðurinn
fengum okkur morgunkaffi um hádegis-
bilið. Nú var ég kominn i timahrak og sló
þvi föstu að Jonni væri það þriflegur, að
hann þyrfti ekki á næringu að halda fyrr
en um kaffitima klukkan fjögur. Annars
var ég búinn að ákveða, að eftir hádegis-
matinn skyldi ég gera við gatið, sem
Jonni braut á skilrúmið inn i borðstofuna,
er hann var litill. Þá sæi konan, að hægt
er að hafa tima til annars en þess nauð-
synlegasta.
Ég blandaði kalkhræruna og þar sem ég
var hlynntur þeirri kenningu að með-
höndla börn eins og fullorðið fólk, hrærði
ég dálitið aukalega handa Jonna og lét
hann fara með það út I garðinn. Það var
erfitt að gera við gatið. I fyrsta lagi
datt blaut hræran alltaf niður á gólfteppið
Kannski hefði ég átt að leggja blöð undir.
En ég lét ekki undan og loks kom að þvi að
meira af hrærunni var i gatinu en á tepp-
inu. Þá heyrði ég ákafa rödd hrópa. —
Sjáöu pabbi!
Hárið á Jonna var alveg hvitt. Veslings
barniö. Ég athugaði þetta nánar. Það var
kalkhræra. Ég dreif hann inn á baðið, en
hræran var þegar orðin stif.
Ekki var um annað að ræða, en sækja
skærin og klippa hárið af. Nú vantar hann
bara munkakufl, hugsaði ég með mér,
þegar þvi var lokið. En svona nokkuð get-
ur alltaf gerzt og hárið vex fljótt á drengj-
um. Ég hélt áfram með gatið og var alveg
hissa, þegar Róbert og Jóna voru allt i
einu komin heim.
— Hvað fáum við að borða? spurðu þau
með eftirvæntingu.
Nú sá ég fyrir mér konuna mina gnista
tönnum og segja: — Má ég fá svolitinn
frið, eða — biðið aðeins. Til að sýna börn-
unum, að öðruvisi væri hægt að taka
þetta, sagði ég rólega: — Ég er upptekinn
eins og er, en það verður matur rétt straz.
Þá mundi ég eftir börnunum, sem ég
haföi lofað að sækja i skólann og spratt á
fætur. Auðvitað þurfti ég þá aö reka hnéð i
gatiö, sem ég var nýbúinn að gera svo vel
við.
Ég hrópaði til barnanna, að þetta tæki
bara nokkrar minútur og stökk út i bilinn
og náði til skólans á mettima. Það undraði
mig, að eintómar stúlkur komu út úr
skólanum. Ég hefði getað svarið að
nágranninn ætti tvo stráka. Kannski voru
þeir hinum megin.
Þarna biðu þúsundir af stúlkum og allar
voru þær eins. Loks þóttist ég þekkja and-
iit. Jú, það passaði, hún átti heima i næsta
húsi og hét Dfana. Óviðeigandi nafn á
svona spikfeitan krakka. Hin var minni
útgáfa og þær voru báðar undrandi, þegar
ég gekk til þeirra.
— Halló, sagði ég. — Ég er maðurinn i
húsinu við hliðina og á að keyra ykkur
heim i dag. Komið nú.
En þær horfðu bara á mig og þekktu
mig auðsjáanlega ekki þó þær heföu ótal
sinnum verið heima hjá mér.
Þær ákváðu loks að gegna og komu hik-
andi með mér að bflnum. Einmitt þegar
þær voru að setjast inn, var þrifið heljar-
tökum um handlegg minn.
— Hvert ætlið þér með börnin? Þarna
stóö valkyrja mikil og greinilega fokreið.
— Ég er að fara með þær heim, stamaði
ég. Neglur konunnar grófust inn i hand-
legginn á mér og það neistaði úr augun-
um.
— Jæja, já. Stúlkur, þekkið þið þennan
mann?
Þær hristu höfuöin og ég hló. — Þær
eiga heima i húsinu við hliðina á mér og
ég lofaði að sækja þær i dag. Ég lagöi
föðurlega hönd á koll þeirrar eldri. —
Þetta er Diana og þetta er... Maja.
— Púff! Konan sleppti takinu, hljóp að
börnunum og faðmaði þau að sér. — Þær
heita Guðrún og Kristin, hvæsti hún. —
Ég hef tekið niður biinúmerið yðar og skal
svei mér kæra yður. Banraræningi!
Bálreiöur gekk ég að bilnum og settist
inn. Var ég skyldugur til að muna hvað öll
börn hétu? Ég var bara kominn hálfa leið-
ina heima, þegar ég fór að vorkenna sjálf-
um mér. Ég saknaði konunnar minnar.
Þegar ég kom heim sá ég að bill ók
burtu frá næsta húsi og börnin nágrann
ans voru á leið inn. Ég ætlaði að fara að
skýra máliö, þegar Jóna kom hlaupandi
út.
— Pabbi, veiztu hvar mamma geymir
lykilinn af handjárnunum hans Róberts?
Ég vissi hvar gólftuskan var og dósa-
hnifurinn og meira að segja sjúkrakass-
inn, en hún hafði alveg gleymt að segja
mér hvar lykillinn af handjárnunum var.
Ég sagði Jónu það.
— Slæmt, sagði hún bara. — Róbert er
nefnilega fastur niðri i kyndiklefa. Hann
var að sjá, hvað pipulagningamaðurinn
var að gera og læsti handjárnunum utan
um rör þar.
Ég fór inn. Konan min hafði reiözt, þeg-
ar ég gaf Róbert þessi finu handjárn. —
Veiztu hvað getur gerzt? sagði hún. Nú
vissi ég það...
Leitin að lyklinum var árangurslaus.
Ég varð að segja Róbert að hann yrði að
blða þar til mamma kæmi heim. Hann tók
þvi vel, sérstaklega eftir að hann upp-
götvaöi, að hann gat borðað með hand-
járnum. En hann átti I svolitlum
vandræöum með sultuna.
— Mér finnst blússan min falleg, sagöi
Jóna meöan hún hjálpaði mér að vaska
upp. Ég haföi ekki tekið eftir aö hún var
komin i nýja, bleika blússu, svolitiö
flekkótta.
Eftir kaffi og nokkrar brauðsneiðar lét
ég fallast niður i hægindastól. Allt I einu
mundi ég eftir að konan hafði að minnsta
kosti þúsund sinnum sagt, að hún hefði
aldrei tima til að setjast niðurJNú skildi
ég það, en það sem ég undraðist var ekki
hvaðhún kvartaði mikið, heldur litið. Hún
á skilið að fá orðu, hugsaði ég. Allar
húsmæður eiga að fá orðu, bætti ég
rausnarlega við. Að visu hafði ég ekki efni
á þvi handa öllum, en konan min skyldi
svo sannarlega fá eitthvað frá mér.
Þessar þægilegu hugsanir rofnuðu við
dyrabjölluna.
— Opniö dyrnar, hrópaði ég, Mér datt
ekki I hug aö standa upp. En ég varð að
gera það, þvi tveir lögregluþjónar komu
inn.
— Er þetta yðar bill, sem stendur fyrir
utan?
— Já, svaraði ég og vissi upp á mig
skömmina. En auðvitað lagaðist þetta.
Þeir þurftu ekki annað en spyrja i næsta
húsi, hvort ég heföi ekki átt að sækja
börnin.-----Lit ég kannski út eins og
barnaræningi? spurði ég og i sama bili
rak Róbert upp öskur niöri I kjallara.
— Hvað var þetta? spurði annar Iög-
regluþjónninn og Jóna flýtti sér aö
útskýra: — Hann kemst ekki upp, hann er
handjárnaður niðri I kjallara.
Þeir litu hvor á annan og siðan á mig, en
i þvi nam bill staðar fyrir utan og konan
min steig út. Ég átti að sækja hana, en það
gleymdist. Jóna i bleikflekkóttu blússunni
fór til dyranna og Jonni, ennþá þakinn
hvitu kalklagi hoppaði á eftir henni. Niðri
i kjallaranum skrölti Róbert i handjárn-
unum og hrópaði: — Hver er þetta?
Lögreglan fylgdi mér til dyra og við fór-
um allir út til að taka á móti þessari
dásamlegu konu minni.
HI^GIÐ
— Sjáöu Svarta örn. Nú er hann aö
tala upp úr svefninum.
8