Heimilistíminn - 17.10.1974, Blaðsíða 14
önnur enn lengri.| Þá lagði
Jónsi af stað til baka, þá leið-
ina, sem hann taldi, að hann
hefði komið.
— Raggi! hrópaði hann —
Raggi! Hér er ég! Raggi. En
hann heyrði ekkert hljóð,
aðeins lágan þyt i trjánum og
stöku fugl blistraði. Annars
var grafarþögn. Jónsi gekk og
gekk, aðeins þangað og svo-
litið hingað, og eftir ýmsum
krókaleiðum. Hvar i ósköpun-
um var hann annars? Hann
kannaðist ekkert við umhverf-
ið. Sá hann þennan skurð
áðan? Sat hann á þessum
stubbi? Hann fór að verða
pinulitið hræddur. Var hann
raunverulega orðinn viltur?
Nú mundi hann lika, hvað
mamma hans hafði alltaf
sagt, pabbi reyndar líka, að
skógurinn væri svo stór, að
enginn vandi væri að fara inn i
hann, en verra að komast út
aftur.
— Raggi! hrópaði Jónsi og
gráturinn var kominn upp i
hálsinn á honum. — Raggi, ég
er hér! Raaaagggiiiii!
En enginn Raggi svaraði og
nú var það litla, sem Jónsi sá
af himninum að byrja að
dökkna. Jónsi lét fallast niður
trjábol sem lá á jörðinni og
néri tárvot augun, með tveim-
ur óhreinum hnefum. — Hæ!
kallaði hann með skjálfandi
röddu.— Er enginn, sem getur
fundið mig? Komið og finnið
mig! En skógurinn var þögull
og kyrr.
Nú var farið að kvölda og
Jónsi sat og grét öðru hverju.
Hugsa sér ef hann þyrfti að
vera hérna i skóginum alla
sina ævi. Þá svelti hann
áreiðanlega i hel. Hann var
hræddur og honum var kalt og
hann hugsaði til mömmu,
pabba og Lisu, sem sátu
heima i hlýju stofunni og borð-
uðu smurt brauð og drukku
kakó. Hann var óskaplega
svangur og nú fór hann enn
einu sinni að gráta. Það hvein
Pabbi, mamma, Lisa og margir nágrannar fóru út að leita að Jónsa.
14