Heimilistíminn - 31.10.1974, Síða 37

um síðasta dansinn. Þá hafði hann ýtt henni aðeins
frá sér, einmitt um leið og Louise og maður hennar
dðnsuðu fram hjá og upp frá því virtist hann eitt-
iivað svo f jarrænn. En hún mátti ekki vera að því að
hugsa um það þá, því rétt á eftir voru blöðrurnar
losaðar niður úr loftinu og svifu niður yfir fólkið á
cjólf inu.
Það var hljótt í aftursætinu. Ray svaf, eða lét
;;em hann geri það og Luke sat og starði út um
cjluggann. Bráðum færi að birta. Janet hallaði
höfðinu aftur á bak, hún var þreytt. Neil leitannað
;slagið til hennar, hann hélt að hún svæfi líka. Svo
1‘ór hann sjálfur að geispa og Luke mótmælti.
— Ekki þetta, drengur minn, ráðlagði hann — Það
eru mörg tré meðfram þessum vegi og ef þú sofn-
ar....viltu ekki að ég aki svolítið?
— Nei, takk ég er ekki þreyttur. Hann mundi
hvernig Luke hafði lotið niður að Janet meðan þau
dönsuðu og nú steig hann fastar á bensíngjöfina.
iHann var þó líklega fær um að aka sínum eigin bil
Iheim, Luke skyldi ekki fá að skipta um sæti við
hann. Svo brosti hann lítið eitt. Hvað mundi Luke
hugsa, ef hann gæti lesið hugsanir hans? Hann leit
aftur á Janet, hún leit til hans um leið og geispaði.
— Þetta er víst að verða smitandi, sagði rödd úr
aftursætinu. — Hvað eigum við langt eftir?
— Bara þrjár mílur.
Janet hristi höfuðið. Tuttugu mílur fram og til
íbaka bara til að komast á dansleik. Einn
imannanna, sem hún talaði við þar, hafði meira að
segja flogið alla leið frá Queensland, meira en 20
imílur hvora leið í sama tilgangi. Kannske vendist
!hún þessu meðtímanum, en ennþá var tilhugsunin
undarleg.
Það var farið að birta í austri, þegar þau komu
heim að Burriettia. Ray teygði úr sér og geispaði og
stakk upp á að þau fengju sér tebolla, áður en þau
færu að sofa. Neil kveikti upp í eldavélinni og setti
vatn yfir og meðan þau biðu eftir að það syði, fór
Janet inn til sín, fór úr fína kjólnum og í morgun-
kjól, en lét demantana vera um hálsinn, Svo settust
þau við eldhúsborðið, með te og ristað brauð og
ræddu um dansleikinn. Neil sagði frá hugmynd
sinni um að halda veizlu á afmæli Rays í næsta
mánuði, Hugmyndinni var fagnað og Ray brosti
undirfurðulega. Hann var að vona að geta opin-
berað trúlofun sína við sama tækifæri og þegar
hann væri kvæntur Antoinette, sem hann var full-
viss um að gera, ætlaði hann að koma öðruvísi f ram
við hana en Neil við sína konu.
Þau létu uppvaskiið eiga sig og buðu hvort öðru
góða nótt geispandi, en breyttu því hlægjandi í
góðan dag og fóru síðan hvert í sitt herbergi. Janet
lagði demantana varlega í hylkið og stakk því undir
koddann. Ekki vegna þess að hún óttaðist að neinn
kæmi inn og stæli því. heldur vonaði hún, að hana
dreymdi það. Hún steinsof naði um leið og hún lagði
höfuðið á koddann og vaknaði tveimur tímum
seinna við óskaplegan hávaða.
Andartak gerði hún sér ekki grein fyrir hvaða
hljóð þetta var, en það dó út og kom síðan aftur.
Hún heyrði Neil blóta innilega í herberginu við
hliðina og síðan var herbergishurð Rays skellt Hún
klifraði syf juð út úr rúminu, fór aftur í morgun-
kjólinn og hraðaði sér út. Hún leit upp, er út var
komiðog fór að skellihlægja. Lítil f lugvél var á ferð
“í rétt fyrir ofan húsþakið. Hún gat greint andlit f lug-
mannsins og þekkti aftur manninn f rá Queensland
sem hún hafði hitt á dansleiknum.
— Ef ég næði til hans....þrumaði Ray — Ég var
rétt sofnaður.En svo hló hann líka og þau stóðu
og veif uðu meðan f lugvélin tók beygju og kom síðan
enn á ný yfir húsið. Flugmaðurinn, sem greinilega
var ánægður með að hafa vakið þau, veifaði glað-
lega og tók síðan stef nuna upp á við og burt.
— Almáttugur, sagði Janet hlægjandi. — Þið
Ástralir eruð svei mér skrítnir.
— Það tekur því ekki að leggja sig aftur, sagði
Neil. Það var þegar orðið heitt af sólinni. Janet leit
heim að húsinu og byrjaði þá að hlægja aftur, þvi i
dyrunum stóð Bluey, skelfingin uppmáluð.
— Hvað í ósköpunum var þetta, frú Janet? sagði
hann hræddur.
— Bara maður sem við hittum á dansleiknum og
vildi bjóða okkur góðan daginn.
— Ég sem hélt, að eitthvað alvarlegt væri á seyði.
Það var eins og hann hefði orðið f yrir vonbrigðum.
— Ég f lýtti mér, þvi ég hélt, að eitthvað væri að og
hann ætlaði að reyna að lenda.
— Te, sagði Neil í skipunartón og Bluey hraðaði
sér inn og tautaði á leiðinni eitthvað um, að hann
tæki bara við svona skipunum frá frú Janet, Hin
settustá brún verandarinnar og skellihlógu að öllu
saman.
— Ég gleymi aldrei nóttinni eftir fyrsta dans-
leikinn minn á Comobella, sagði Janet loks.
— Ekki ég heldur, Neil hysjaði upp um sig nátt-
buxurnar og hallaði sér upp að súlu. — Hvað eigum
við að gera í dag?
Bróðir hans varð hálf vandræðalegur á svipinn. —
Ég ætla að hitta Antoinette, svo ég er upptekinn.
Janet brosti bara. — Ég var að hugsa um að at-
huga garðinn eitthvað. Nú er moldin blaut eftir
rigninguna svo það ætti að vera auðvelt að ná ill-
gresinu bui*t. Hún sneri sér að Neil — Gætir þú ekki
hjálpað mér?
Hann minntist ákvörðunar sinnar um að gera
meira fyrir hana og kinkaði kolli. Hann langaði ekki
beint til að taka til við málninguna aftur og varð
f enginn, að hún haf ði ekki stungið upp á því,
Bluey kom haltrandi með bakka og bolla, síðan te
og ristað brauð og í annað sinn á þremur tímum
sátu þau yf ir því og ræddu um dansleikinn.
Þegar hún hafði klætt sig, byrjaði hún í
garðinum, Neil var ekki sjáanlegur og þegar hann
kom, var hún búin að taka til garðklippur og stinga
handa honum og sagði að hans verk ætti að vera að
skera niður eitthvað af villta vínviðnum. Hann
langaði alls ekkert til þess og sagðist ekki skilja'
hvers vegna þess þyrfti. Janet benti á málninga-
föturnar, sem enn stóðu á veröndinni og sagði, að
ekki væri hægt að gera neitt við húsið að utan f yrr
en búið væri að fjarlægja vínviðinn.
Framhald
37