Heimilistíminn - 25.09.1975, Blaðsíða 24

hún var í svo asnalegum skóm. Af hverju
ert þú ekki i svoleiðis skóm?
— Ég vil vera i skóm sem maður getur
skriðið inn i kofa i, sagði Lena. — En held-
urðu ekki, að pabbi þinn biði eftir okkur?
— Þú verður að skoða fjársjóðina mi'na
fyrst, sagði Tommy alvarlegur. — Hún
þessi rauðhærða vildi ekki sjá þá. Hún
sagði, að dauðir fuglarog óhreinir steinar
væri ógeðslegt. Finnst þér það?
— Mér finnst það spennandi, sagði
Lena.
Svo Andrés hefur reynt áður, hugsaði
hún. Sú rauðhærða féll bersýnilega ekki i
kramið. Ef til vill henta ég betur til starfs-
ins. Af þvi mér geðjast vel að Tommy.
Hann er indæll litill gaur. En hvað með
þig, Andrés?
Hún dáðist að dauða fuglinum, sem
reyndist vera fjaðrabúnt og gullsteinarnir
voru brot af messingplötu. Hún skoðaði
kústskaftið og járnbrautarlestina ásamt
einu hjóli af leikfangabíl.
En gleði hennar var horfin. Af þvf hún
var ástfangin af Andrési, hafði hún haldið
að hún þekkti hann. En eitthvað kom
ekki heim og saman. Auðvitað gat sú
rauðhærða verið hver sem var, reyndi
hún að segja sjálfri sér. Ef til vill einhver
frá barnaverndarnefndinni, þar sem
Andrés var einn með Tommy.
En hvers vegna hafði hann sagt, að
Tommy væri einmana og viðkvæmur og
vinalaus? Atti hún að vorkenna honum?
Kannski þeim báðum? Það var mikið að
hún tæki við starfinu sem barnfóstra og
stjúpmóðir — ef til vill lika, sem eigin-
kona i stað hinnar?
Ef Tommy var Andrési allt, hvers
vegna gat hann þá ekki einu sinni leikið
við hann öðru hverju?
Tommy geðjaðist ekki að þvi, hvað hún
var þögul. — Hún þessi rauðhærða hét
Berit, sagði hann. — Það var gott, að
pabbi giftist henni ekki, finnst þér það
ekki lika? Getur þú ekki gifst honum i
staðinn? Þá getum við leikið okkur
saman. Kanntu að baka bollur?
— Já, ég get það, sagði hún. Hún vildi
ekki spyrja meira um Berit. — það var
eitthvað svo kjánalegt. í staðinn sagði
hún: — Það er best að við förum núna,
Tommy. Annars heldur pabbi þinn, að við
höfum strokið.
— Ég strauk einu sinni, sagði Tommy
og sagði söguna á leiðinni til baka. Allan
timann, hélt hann dauðahaldi i hönd henn-
ar.
— Þarna komið þið þá, sagði Andrés. —
Ég var að velta fyrir mér, hvað heföi orð-
ið af ykkur. Það litur út fyrir að ykkur
komi ágætlega sman. Það var ánægju-
glampi i grábláu augunum og Lenu
geðjaðist ekki beint að þvi. Vegin og fund-
in hentug, hugsaði hún.
Tommy hvarf upp á loft til að sækja
teikniblokkina sina. Lena dáðist að
teikningunum hansogsiðan sendi Andrés
hann út að leika sér.
Þau sátu þegjandi um stund, hvort upp-
24
tekið af eigin hugsunum. Svo spurði
Andrés:
— Jæja, hvað finnst þér um hann?
— Mér finnst hann ósköp venjulegur
strákur, svaraði hún.
— Þú skilur kannski, hvers vegna ég
vildi, að þið hittust?
Skyndilega fann hún til biturðar. En
hvaðallt hefði verið öðruvisi ef hann hefði
beðið hennar fyrst, án þess að Tommy
þyrfti aðsamþykkja hana. Nú var draum-
urinn búinn. Draumurinn um ástina....
— Ég held að ég skilji, sagði hún hægt.
— En ég veit ekki hverju ég á að svara.
Hann stóð upp og tók hana i fang áér.
— Ég elska þig, sagði hann, en orðin
hljómuðu ekki raunverulega. Það var eins
og hann ætti erfitt með að segja þau.
Hún lagði höfuðið að öxl hans. Hún
elskaði hann. Það sem hún vildi helst var
að giftast honum og hugsa um son hans
eins og sinn eigin. En aðeins með þvi skil-
yrði, að Andrés tæki hana vegna hennar
sjálfrar.
Andrés var mjög alvarlegur, en samt
trúði hún honum ekki. Ekki núna.. skyndi-
lega sló hugsun niður i huga hennar.
Hverju hafði hún svarað eitt sinn, þegar
hann spurði hana hvers hún óskaði sér af
framtiðinni? Jú, að henni væri alveg
sama um allan frama, að hana dreymdi
aðeins um mann og börn og að vera
venjuleg, gamaldags heimavinnandi
húsmóðir.
— Viltu okkur? Rödd hans braust inn i
hugsanir hennar.
— Já takk, svaraði hún lágt. — Ég vil
það mjög gjarnan.
Hann þrýsti henni að sér og kyssti hana
svo ákaflega að hana svimaði. Eitt andar-
tak lét hún undan, en gerði sig siðan harða
og ýtti honum frá sér.
— Ég þarf að tala dálitið við þig, sagði
hún og forðaðist að lita i augu honum. —
Vinnuna mina....
— Já. Hann leit undrandi á hana.
— Ég held að það yrði mér ekki nóg, að
vera heima, sagði hún og fyrirleit sjálfa
sig fyrir lygina.
— Ekki það? sagði Andrés eftir eilitla
þögn. —En þú hefur alltaf sagt að þú vild-
ir helst...
— Draumar greip hún snöggt fram i. —
Mann getur dreymt um svo margt, en
innst inni veit maður þó, að maður verður
að halda sér við raunveruleikann.
— Já, auðvitað ákveðurðu sjálf hvernig
þú hefur það, sagði hann rólega. — Þó ég
viðurkenni, að ég vonaði... og Tommy
þarfnast móður, sem er heima við....
— Ég hef engar áhyggjur af Tommy,
hann bjargar sér, svaraði hún næstum
kuldalega.
A sama andartaki heyrðist óp utan úr
garöinum. Andrés spratt upp og hljóp til
dyra með Lenu á hælunum. Tommy sat i
grasinu undir elpatréhu og benti skjálf-
andi á rifsberjarunnana.
— Það er ormur þarna, pabbi.—Voða-
legur ormur, risastór!
Andrés sneri sér að Lenu og það var
léttir i svip hans. — Ég var dauðhræddur,
sagði hann. — Héltað hann hefði meitt sig
eða þvi um likt.
— Það var ormur, sagði Tommý
þrjöskur. — Hann hefði getað bitið mig-
— Ég ábyrgist að það er ekki einn ein-
asti ormur hér, sagði Andrés lágt við
Lenu. — En Tommy er svo hugmyndarik-
ur...
Og viðkvæmur, bætti Lena við i hugan-
um og laut niður að drengnum. Hún
strauk hárið frá enni hans og hann horfði
fast á hana.
— Trúir þú mér heldur ekki? sagði
hann og það blikaði á tár i löngum augna-
hárunum. — Ég sver að það var ormur
þarna.
— Vist trúi ég þér, svaraði Lena >
huggunartón. — En ormurinn hefur lik-
lega orðið hræddari en þú.
— Hlauptu inn i eldhús og biddu Monu
að gefa þér appelsinusafa, sagði Andrés
pirraður. — Og vertu svo ekki með neina
vitleysu.
Tommy hlýddi, en sendi föður sfnum
þrjóskufullt augnaráð um leið og hann
gekk framhjá.
— Hvers vegna heldurðu að hann haf>
skrökvað þessu? sagði Lena. —Það getur
vel verið að hann hafi séð orm.
Hún settist i garðstól og hann tyllti sér
á arminn. — Við ætluðum að tala um okk-
ur tvö, sagði hann. — Ekki um orma.
Lena var ringluð og fór að vorkenna
Tommy. Hann þarfnaðist lika föður. Féll
hún yfirleitt inn i þetta samhengi’
Elskaði hún Andrés raunverulega? Var
hægt að elska mann, sem tók svona litiö
tillit til barnsins sins?
— Þú ert svo þögul, sagði Andrés.
•Hún stóð snöggt upp. — Ég held, að ég
henti ekki sem barnfóstra. — og það er
liklega þess vegna, sem þú vilt mig, sagð>
hún.
Hann greip fast um úlnliði hennar. -"
Hvemig talaðru? Ég vil kvænast þér þv>
ég elska þig, það hlýturðu að vita.
— Elskaðirðu Berit lika? datt upp *>r
Lenu. — Hvað hafa þær verið margar á
undan mér — sem Tommy hefur ekk>
samþykkt?
— Sestu, sagði Andrés ákveðinn. ""
Tommy hefur greinil. náð að segja þéf
sitt af hverju?
— Og hvað með það? sagði Lena og
reyndi að kæfa grátinn. — Hann hefur aö
minnsta kosti opnað augu min.
— Nú skulum við tala um þetta frá
byrjun, sagði Andrés. — Já, ég féf
nokkrum sinnum út með Berit og hún koH>
einu sinni heim með mér. En Tomrný
hefur greinilega gleymt að segja þér, a®
hún fór héðan út á flugvöll til að taka é
móti unnusta sinum.
— Tommy sagði.... byrjaði Lena og be>f
á vörina.
— Tommy hefur vafalaust sagt,
Berit hafi átt að verða mamma hans,
sagði Andrés. — En hvað sagði hann
meira?
Lena skammaðist sin. Hún hafði ver>ö