Heimilistíminn - 13.11.1975, Síða 9

gan
Nágranni minn
ÉG HÉKK hálf út um gluggann. Loksins
kom ég auga á bréfberann efst i götunni.
Ég vissi að það liðu að minnsta kosti fimm
minútur þangað til hann kæmi að dyrun-
um, en ég spratt upp og hæjóp niður
tröppurnar niður i forstofuna. Svo stóð ég
við dyrnar og tautaði með sjálfri mér:
— Ó, láttu koma bréf i dag. Gerðu það,
láttu koma bréf frá honum....
Minúturnar siluðust áfram. Loks heyrði
ég i bréfberanum fyrir utan og gamal-
kunnugt flaut hans. Ég kreppti hnefana
svo fast að neglurnar grófust inn i lófana.
Tvö umslög og eitt póstkort — reikningur
til ungfrú Hagen, gömlu konunnar á jarð-
hæðinni, bréf til unga mannsins, sem bjó i
ibúðinni fyrir ofan mig og kortið var til
einnar stelpunum á annarri. Ekkert til
min.
Tárin sviðu bak við auganlokin. Mest af
öllu langaði mig til að hlaupa á eftir póst-
inum og spyrja, hvort hann væri viss um,
að það væri ekkert bréfi til min. Ef til vill
hafði hann ekki leitað almennilega í tösk-
unni?
En mér tókst að gera það ekki, Heil-
brigð skynsemi sagði mér að það væri
heimskulegt. Ég lagði póstinn til hinna á
borðið i ganginum og sneri mér við til að
fara upp til min aftur.
Svo hrökk ég við. Ungi maðurinn, sem
bjó fyrir ofan mig stóð i miðjum stigan-
um, svo kyrr, að ég hafði ekki tekið eftir
honum. Hannhorfði á migog það var und-
arlegur svipur i bláum augum hans,
— 0, hvað ég hrökk við, sagði ég
heimskulega og reyndi að láta sem ekkert
væri. — Það er vist bréf til þin, bætti ég
við.
— Ekkert til þin?
Ég hristi höfuðið.
— Ertu að biða eftir prófniðurstöðum,
eða leita þér að vinnu? spurði hann.
Ég starði skilningssljó á hann og velti
fyrir mér, hvort hann væri ekki alveg klár
i kollinum. '
— Nei, liklega ekki, sagði hann og
brosti. — Ég var bara að reyna að komast
að þvi, hvers vegna þú biður svona ákaft
eftir bréfi. Ég sá þig þjóta niður stigann
áðan.
Ég hrukkaði ennið og svaraði ekki, en
hann hélt áfram eins og ekkert væri. —
Hann var alltaf
reiðubúinn að
hugga mig.
Og þó bréfið frá
Tómasi væri það
eina, sem ég
hugsaði um, voru
kvöldin með
Ola Pétri ekki
sem verst...
Ertu búin að senda fyrstu skáldsögu þina
til útgefanda? Áttu afmæli? Eða.
— Ég nenni ekki i spurningaleik, sagði
ég snúðugt og flýtti mér framhjá honum.
— Fyrirgefðu, sagði hann og það
hljómaði eins og hann meinti það. — Ég
ætlaði ekki að forvitnast. Hins vegar hef
ég verið að leita að ástæðu til að kynnast
þér, alveg siðan ég flutti hingað i húsið.
Hann brosti breitt og ég gat ekki annað
en brosað lika, þótt ég fyndi ennþá til inn-
vortis.
Hann tók bréfið sitt og las það. Svo
hristi hann höfuðið brosandi.
— Það er frá mömmu, sagði hann hlæj-
andi. — Ég er búinn að fá meira en tiu
bréf að heiman á þremur vikum. Hún
hefur áhyggjur af að ég fái ekki nóg að
borða og skipti ekki nógu oft um skyrtu,
fyrirutan það, að hún er sannfærð um að
églifi i synd, auðvitað. Hún er búin að lesa
yfir sig af blaðagreinum um ólifnaðinn i
borginni. Það er leitt,_en heyrðu! Þú
ert svei mér þá fyrsta stúlkan, sem ég hef
talað við, siðan ég flutti i bæinn.
Mest langaði mig til að hlaupa upp til
min og gráta svolitið, þaö mundi kannski
bæta úr. En hins vegar var notalegt að
hafa einhvern til að tala við. Hann virtist
bezti strákur og mig langaði ekki til að
s.Tra hann
Hann var einn af þeim, sem ekki er
hægt annað en geðjast vel að — ekki sér-
lega glæsilegur eða þannig, en langur og
mjór og stráksiegur.
— Hvað þýðirEið? spurði hann allt i
einu. —- Það stendur E. Bakke á skiltinu
þinu.
— Ellen Bakke, svaraði ég.
— óli Pétur Dal hér. Ertu búinað fá þér
morgunmat?
— Morgunverð? Nei, ég er ekki vön að
hafa það svo hátiðlegt.
— Þú skalt gæta þin að venja þig ekki á
neitt slæmt, eins og allt það sem mamma
er svo hrædd um. — Hún er alltaf að tala
um hvað það sé mikilvægt að byrja dag-
inn með sómasamlegri máltið. Ég á egg
og rúnnstykki og stóran klasa af vinberj-
um. Komdu með inn og borðaðu svolitið!
— Þakka þér fyrir, en....
— Gerðu það! Hann leit svo biðjandi á
mig, að ég hafði ekki hjarta i mér til að af-
þakka.
— Jæja þá. En ég hef ekki svo mikinn
tima. Þarf að vera komin i vinnuna
klukkán hálf niu.
— Hvað starfarðu?
— Ég er ritari hjá byggingafyrirtæki.
Þáö er ekki sérstaklega spennandi.
— Ég er lika á skrifstofu, en nýkominn
frá einu útibúanna úti á landi. Ég er ekki
ennþá búinn að fá stöðutáknið einkarit-
ara, en vona að það liði ekki á löngu. Ég
gæti hugsað mér ritara eins og þig, jafn-
vel þó ég eigi bágt með að imynda mér
sjálfan mig segja: — Viljið þér vera svo
elskulegar að taka niður bréf, ungfrú
Bakke....Afsakaðu, bætti hann fljótt við.
— Þetta var heimskulegt af mér. Nú ertu
orðin döpur á svipinn aftur. Ég vona, að
þetta bréf, sem þú biður eftir komi á
morgun.
— Það hef ég verið að segja við sjálfa
mig siðustu þrjár vikurnar, svaraði ég og
reyndi aðbrosa. — En eigum við ekki að
tala um eitthvað annað?
Óli Pétur var snilldarkokkur. Eggja-
hræran var létt og girnileg. Ég lagði á
borðið á meðan og komst skyndilega að
raun um að ég var svöng.
— Mamma þin þarf ekki að hafa á-
hyggjur af þér, þú gætir alltaf gerst
kokkur, ef annað brygðist, sagði ég.
— Mér finnst gaman að búa til mat, en