Heimilistíminn - 13.11.1975, Blaðsíða 23
Þá upphófust kveinstafir úr
öUuiii áttum og álfameyjarnar
þí’ifu Hans með sér i þoku-
öansinn. Ilann vissi ekki,
hvert hann barst, ekki fyrr en
hann stóð við vatnaliljutjörn-
hia. Þá blés hann i glóðina, svo
hún blossaöi upp aftur. Alfa-
nieyjarnar fiýðu og litlir þoku-
hnoðrar svifu upp yfir trén og
hurfu i morgunbjarmann.
Hópur stúlkna og pilta kom
gangandi. Þau neru augun og
Það var auðséð, að þau vissu
ekki hvort þau voru vakandi
eða sofandi.
Drengurinn Hans safnaði
saman grasi og kvistum og
hveikti i. Mikið bál blossaði
UPP og þarna kom Gréta! Hún
hafði villzt og skógardisin
hafði tekið i hönd bennar og
^tlað að ræna henni.
Siðan var farið að dansa af
S|eði umbverfis bálið. Einn
Pdtanna lék undir á fiðlu sina
°g annar greip um niittið á
stúlku og sveiflaði benni i
dansinn. Hans tók utan um
Grétu og þau dönsuðu.
En allt i kring sátu þúsundir
af brúnum bjöllum i grasinu
og fylgdust með.
— Við skulum fá svolitinn
eld hjá þeim, sagði ein þeirra,
einmitt, sú sem Hans hafði
bjargað af stignum.
— Já, nú skulum við fá
okkur svolitið ljós til að lýsa
með á hverja Jónsmessunótt,
svo skógardisin geti ekki náð
valdi á neinum framar.
Svo tóku þær hver sinn
neista úr bálinu og settust með
hann i grasið og horfðu á.
Það er siðan þá nótt, að fólk
kveikir bál á Jónsmessunótt
og Jónsmessuormarnir lýsa í
grasinu þessa björtu sumar-
nótt.
23