Heimilistíminn - 13.11.1975, Síða 22

Töfranóttin
EINHVERN TÍMA endur fyr-
ir langa-löngu var það, að
skógardísina langaði að eign-
ast eiginmann úr mannheim-
um. Hún reyndi að laða ungu
mennina úr héraðinu til sin
með ýmsu móti: einu sinni
saínaði hún öllu gulli sólset-
ursins upp á í jallið til að heilla
þá og i annað skipti bað hún
álfameyjarnar að dansa eins
ogóku yfir mýrina til að narra
þá þangað. En allir vissu, að
þetta var bara galdur.
Þá fór skógardisin til mán-
aðanna tólf og bað þá að
lijálpa sér. Janúar og febrúar
höfðu svo mikið aö gera með
skiði og skauta, magasleða og
snjósleða, að þeir máttu ekki
vera að neinu. Marz og april
voru önnum kafnir að undir-
búa vorið og desember jólin.
September, október og
nóvember höfðu i mörg horn
að lita vegna haustsins og
uppskerunnar og júli og ágúst,
sumarleyfismánuðirnir höfðu
einnig nóg á sinni könnu.
— En hvað með þig, júni?
spurði skógardisin. — Átt þú
ekki einn dag handa mér?
Bara einn einasta dag, sem ég
má ráða yfir?
— Við skulum nú sjá, sagði
júni og leit á dagatalið. —
Jú.... það er að segja.... ég hef
hérna nótt, sem er í rauninni
ekki venjuleg nótt, heldur nótt
á mótum dags og nætur og þá
geta dýrin talað og þá er
hvorki bjart né dimmt.
22
— Æ, láttu mig fá þessa
nótt, sagði skógardisin. — Ég
skal sjá um aö enginn kveiki
ljós þessa Jónsmessunótt. Það
var nefnilega Jónsmessunótt,
sem júni hafði gefið henni.
Allt i einu fannst öllu fólki
þessi nótt eitthvað svo dásam-
leg. Hún var alveg eins og
draumur.
— En hvað þetta er indælt,
sögðu ungu mennirnir og
héldu af stað inn i skóginn, þar
til þeir komu að vatnalilju-
tjörninni.
— En hvað þetta er fallegt,
sögðu ungu stúlkurnar og fóru
lika út að tjörninni i skóginum.
En þar voru álfameyjarnar að
dansa þokudansinn sinn og
töfraljóma sló á allt. Þegar
morgnaði. sneru allir heim
aftur, en i augum þeirra mátti
sjá, að þeir voru undir töfraá-
hrifum. Þeir urðu að fara aft-
ur út að tjörninni, þegar
kvöldaði og þar dönsuðu álfa-
meyjarnar og skógardisin við
piltana, en stúlkurnar urðu að
sitja og horfa á.
Einn ungu mannanna var
litið hrifinn af þessum björtu
nóttum. Honum fannst miklu
skemmtilegra að Igika sér
með stúlkunni á næsta bæ.
Ilún hét Gréta og hann Hans,
svo þetta var næstum eins og
ævintýri.
En eitt kvöldið langaði
(irétu að vita, hvað væri að
gerast úti við vatnaliljutjörn-
ina og elti hina unglingana um
kvöldið. Henni heyrðist vind-
urinn hvisla að sér, þar sem
hann þaut i runnunum: — Ef
þú vilt vita, hvað um er að
vera, þá skaltu leggjast til
svefns á fjögurra blaða
smára.
Gréta fann raunar fjögurra
blaða smára og lagðist niður
með hann. i sama bili fann
hún. Iivernig vilji hennar eins
og guíaði upp og hún var um-
kringd piltum og álfameyjum,
sem dönsuðu alla nóttina og
hún sjálf gat hvorki hreyft
legg né lið. Þegar sólin kom
upp, kom hún til sjálfrar sin
aftur og flýtti sér heirn, en hún
gat ekki hætt að hugsa um allt
þetta undarlega.
Þegar Hans kom og vildi
leika við hana, svaraði hún
honum alveg út i hött og þá
skiidist honum, að töfrarnir
höfðu náð Grétu lika. Um
kvöldið elti hann hana, án
þess að hún vissi. Allt i einu
skreið lítil, brún bjalla yfir
stiginn við tærnar á honum.
Ilann lyfti henni upp, til að
stiga ekki ofan á hana.
— Þakka þér fyrir, sagði
bjallan mjórri röddu. — En el
þú ferð út i skóginn i nótt, er
vissara fyrir þig að hafa með
þér spýtu með glóð i.
Svo hvarf bjallan i grasið,
en Hans leitaði, þar til hann
fann góða spýtu, sem hann
kveikti i. Svo hélt hann áfram.
Ekki leiö á lötigu, unz vind-
kviða ntikil kom og var nær
búin að velta honum um koll.
Siðan önnur, enn verri, sem
ætlaði að rifa af honum spýt-
una. En það hafði þau áhrif, að
þegar blés i glóðina, blossaði
eldurinn upp.