Heimilistíminn - 13.11.1975, Blaðsíða 14

Musterishlið í Nagasakijsem sprengjan klippti sundur i miðju. Helmingurinn hefur
verið látinn standa sem minnisvarði, sem sprengjan sjálf bjó til.
til Eba-cho. Við ræddum um, hvort við
ættum að fara fyrst i stöðina og kaupa
lestarmiðana á eftir, eða öfugt og ákváð-
um fyrri kostinn.
Vagninn kom og þegar fólk tók að
streyma upp i hann, mundi ég allt i einu,
að ég hafði gleymt persónustimplinum
minum í náttborðsskúffunni og þar sem
ég gat ekki án hans verið, sagði ég vinum
minum að taka vagninn, en sneri sjálfur
aftur. Dyravörðurinn, Nagai gamli, stóð
við hliðið og hvildi sig eftir að hafa hreins-
að garðinn. Ég fór upp á herbergi mitt,
sótti stimpilinn og fór niður aftur. Nagai
sagði, að þó ég hlypi, væri verksmiðju-
vagninn löngu farinn og bauð mér upp á
tebolla.
Inni sagði hann: — Ég þurfti reyndar i
bæinn, en einhvernveginn gat ég ekki lagt
af stað. Ég veit ekki hvers vegna. Svo ég
stóð bara hérna úti og gerði ekkert.
Ef til vill var þetta viðvörun. Báðir vor-
um við kviðnir en vissum ekki hvers
vegna. Hann sagði, að það væri góð stund
þar til næsti vagn kæmi, svo ég gæti eins
vel verið hjá sér. En ég ákvað að fara til
stöðvarinnar með lestinni i staðinn.
Úr lestarglugganum horfði ég yfir bæ-
inn, sem ég hafði kynnst vei á þremur
mánuðum og velti fyrir mér, hvort ég sæi
hann nokkurn tima svona aftur, eins og
komið var i styrjöldinni. Á Eba-stöðinni
var ég sá fyrsti sem fór út.
Ég gekk yfir trébrú á einni af óteljandi
ánum þarna. Fram undan mér var fimm
metra breiður vegur. Hægramegin voru
skotæfingamörk hersins, en vinstra meg-
in kartöflugarður. Beint fram undan sá ég
borgarhverfið Funairi-cho. Ég leit á úrið
ogsá að klukkan var rúmlega átta. Mesta
umferðin var búin og það var rólegt á
veginum. A kartöflugrösunum ljómaði
döggin eins og demantar. Þetta var ósköp
venjulegur dagur i Hiroshima. Hugsaði
ég. Ekki var ský að sjá á himni og sólin
skein skært. Ég sá konu i viðum vinnuföt-
um koma gangandi á móti mér. Mér
fannst ég heyra hljóðið i B-s sprengjuflug-
vél. Konan leit upp og ég lika. Ég sá enga
flugvél, en var viss um aö ég heyrði i
henni. Þá kom ég auga á tvær litlar fall-
hlifar á leið niður, með dálitlu bili. Þær
voru litlar að sjá, enda i nokkurra kiló-
metra hæð.
Þá skynjaði ég allt i einu hættuna. Ég sá
risastóra eldkúlu springa á himninum.
Þetta var eins og magnesiumsprenging,
en þó fremur hvit en blá. Ég fleygði mér
þegar niður og heyrði blóðið og fanr
þrýstingihn af sprengingunni þjóta gegn
um mig allan. 1 myrkrinu sá ég andlit
konu minnarog sonar eins og f kvikmynd
og svo missti ég meðvitundina.
Þegar ég vaknaði, fann ég til skarps
sviða i öllum likamanum. Ég opnaði aug-
un, en allt sem ég sá, var sandryk. Heili
minn gat ekki gert sér grein fyrir neinu
eftir áfallið. Ég vissi þó, að ég var lifandi,
þótt hár mitt og hörund brynni. Allt i
kringum mig heyrðust hljóð, þakplötur á
flugi, hlutir sem féllu til jarðar og spreng-
14
ingar hér og þar. Hljóð eins og þegar verið
er að vinda upp filmu virtist koma frá
þakplötum, sem sprungu i loftinu. Þegar
hávaðinn minnkaði, sá ég stóra eldsúlu i
laginu eins og sveppur. Hún stóð kyrr, en
efri hluti henndr, hatturinn, stækkaði óð
um og valt til eins og gosmökkur úr eld-
fjalli.
Skýið endurvarpaði sólargeislunum og
skipti um lit eins og þristrent gler. Hæöin,
liturinn og lögunin tók sifelldum breyting-
um, eins og þetta væri lifandi vera. Mér
datt I hug, að ef til vill væri eitrað gas I
skýinu og að allt lifandi I Hiroshima dæi,
þegar gasið næði þvi.
Nu seig þetta niður af himninum og dró
fyrir sólina. Ég sá hana eins og svartan
hring i skýinu og ég skreið inn milli kar-
töflugrasanna. Ég sá húsin i Funairi-cho
brenna og einnig lest i ljósum logum.
Hópur unglinga kom hlaupandi. Það log-
aði i buxum eins þeirra hann reif
þær af sér. Brjóst annars var götótt af
glerbrotum og hann átti erfitt með andar-
drátt. Einn þeirra sagði, að oliugeymir
hefði sprungið, annar að 100 lesta
sprengja hefði fallið i grenndinni. Þeir
reyndu að gera að sárum hvers annars, en
viö höfðum engin gögn eða umbúðir. Eng-
inn þeirra var i skyrtu, þeir voru ataðir
blóði, oiiu og svita og skelfingin skein Ur
augum þeirra.
Skyndilega tók svart regn að falla. Það
lét eftir sig svarta bietti á skyrtunni minni
og féll á brennt andlit mitt og handleggi.
Drengirnir voru lagstir fyrir. Þeir þjáð-
ust og grátbændu um vatn. Einhver
þeirra fór og sótti vatn i ána rétt hjá.
Hann hellti þvi upp i félaga sinn, sem
kyngdi — og lést samstundis.
Við heyrðum aftur i flugvél. Ef til vill
fleiri sprengjur. Ég ákvað að komast yfir
veginn og inn á æfingasvæðið, þar sem ég
vissi að var skurður. Ég stóð upp og lagði
af stað. Þegar ég kom að skurðinum, lá
kona i honum og engdist af kvölum. Hún
var hryllilega brennd, en ég gat ekkert
gert. Uppgefinn settist ég á bekk. Svarta
regnið var hætt.
Tveir stúdentar sátu þarna rétt hjá.
Þeir störðu á mig og ég vissi, að ég hlaut
að vera skelfilega útlitandi. Einn þeirra
tók litla kremkrukku úr tösku sinni. Hann
smurði þvi rikulega á andlit mitt. — Þetta
hlýtur að vera sárt, sagði hann. — Þú ert
illa brenndur. Þá fann ég það allt i einu,
varð einhvern veginn raunverulegur fyrir
sjálfum mér og sárin með.
Þegareldkúlansprakk, leið mér eins og
verið væri að sviða mig með gaslampa.
Ég hélt, að ég hefði legið flatur á jörðinni,
en vinstri hlið min, einkum andlitið, var
brennd, þóég hefði hulið það með höndun-
um. Hárið var horfið og húðin á höfðinu
lika.
Himinninn yfir borginni var hulinn
svörtum reyk frá brennandi húsum. Eng-
in sól skein og án hennar var ekkert tima-
skyn. Ég varð órólegur. Ef til vill var min
saknað I stöðinni. Ef til vill leituðu vinir
minir að mér. Með blæðandi höndum lag-
aði ég á mér fötin og yfirgaf staðinn.
Borgarhluti kóreubúanna leit út eins og
eftir fellibyl. Þar var aðeins að sjá nokkra
múrsteina á stangli. Stórskotavirkið var
þögult og þar var engan að sjá. Húsin viö
skipasmiðastöðina voru horfin og verka-
mennirnir höfðu sezt að undir furutrjám
við fljótið. Maður Ur loftvarnasveitunum
sagði mér, að ég gæti fengið aðstoð f skúr
þár inni. Þar inni voru margir oliubrúsar
fullir af hvitri leðju. Mér var sagt að nota