Heimilistíminn - 03.06.1976, Blaðsíða 8

ég handlegginn i rósarunna og þyrnarnir
rifu djúpa rifu.
Ossi sneri sig úr faömlögunum, en ég
náöi taki á buxnaskálm hans, dró hann til
mln, slengdi honum yfir hnéö á mér og sló
i bakhlutann á honum.
Þaö varö þögn i nokkrar sekúndur — al-
deilissteinhljóö —en svo kvaö viö hávaöú
á móts viö þann, þegar tunglflaug er skot-
iö á loft.
— Þú hefur bara gott af þessu! æpti ég.
— Svona fer fyrir þeim,sem beinlinis ætl-
ast til þess aö þeir séu flengdir! Og ef þú
veröur ekki góöur, þá færöu meira!
Hann spriklaöi tilaö losa sig, en ég hélt
honum föstum. Svo sá ég mér til skelfing-
ar, aö blóöir úr handleggnum á mér rann
nibur höndina oglak þaöan niöur á skyrt-
una hans.
Einmitt þá, meöan Ossi þagnábi andar-
tak til aö ná andanum, heyröi ég rödd: —
Hvaö eruö þér aö gera viö barniö? þrum-
aöi hún. —Þér ættuö aö skammast yöar:
Ég hef aldrei séö annaö eins! Ég kæri yö-
ur fyrir barnaverndarnefnd!
Ég staröi dolfallin og þarna — í garöin-
um viö hliöina — stóö gamall, hvithæröur
maöur og homspangagleraugu og horföi
reiöilega á okkurOssa, þar sem viö lágum
i grasinu....
— Þér eruö ekkihæfar um aö eiga börn,
hélt röddin áfram. — Sjáiö bara, hann er
barinn og blóöugur. Eigiö þér ekki til
móöurást?
Þetta fyllti mælinn. Ég dauöfann til I
andlitinu, þar sem Ossi haföi rifiö mig og
klipiöog allur hægri handleggurinn á mér
var rispaöur.
— Nei, hugsa sér, ekki vott af henni,
hvæsti ég. — Og hafi mér nokkurn tlma
veriö vel viö börn, þá tekur þaö hér meö
enda. Ef einhver vill losa mig viö þennan
krakka, skal ég gjarnan borga fyrir aö
losna viö hann!
Maöurinn sótroönabi, þreif af sér gler-
augun og setti þau á sig aftur.
— Skammarlegt, næstum gjammaöi
hann. — Þér fæöiö barn i heiminn og fariö
svo verr meö þaö en hund. — Ég fer beint
inn og hringi til lögreglunnar!
— Hringiö á slökkviliðið meö þaö sama,
sagði ég reiöilega. — Ég skal veöja um,
aö....
— Hvaö gengur á, frændi? heyröi ég
aöra rödd segja og I sama bili kom annar
maöur þjótandi út úr húsinu, og þó ég væri
næstum blind af reiöi, sá ég aö hann var
ungur og ljóshæröur.
Hann kom auga á okkur handan lim-
geröisins. Svipur hans glaönaöi aöeins, en
hrukkan á enninu hvarf ekki alveg.
— Þetta er glæpsamlegt athæfi. Þessi
kona, minn kæri Simon, er aö misþyrma
barninu slnu og ég sá þaö sjálfur. Dreng-
urinn er barinn til blóðs og nú fer ég ög"
hringi til lögreglunnar.
— Blddu aöeins meö þaö, sagöi ungi
maöurinn. — Viö skulum sjá, hvort viö fá-
um ekki botn I þetta. , _
— Hér er engan botn aö fá I neitt! hróp-
8
aöi ég og var gráti næst. — Skiptið ykkur
ekki af þessu!
En ungi maðurinn klofaðist yfir runn-
ana og kom til okar. Hann leit aöeins á
Ossa, en sneri sér svo aö mér. Augu hans
voru himinblá.
— Fyrstskal ég sjá um handlegginn á
þér.sagöihann. —Þettalltur illa út. Hann
rétti fram höndina. — Inn meö þig!
Ossi haföi setið eins og lamaöur, meöan
á þessu gekk, en nú var hann fljótur aö
koma undir sig fótunum og andlitiö varö
varð ein sú ferlegasta gretta, sem hann
gat framkallaöog tungan laföi langt niður
á hökuna.
Maöurinn leit rannsakandi á hann. —
Aha,, sagöi hann þýðingarmikilli röddu.
— Viö skulum fyrst sinna handleggnum,
svoskal ég sjá um strákinn. Hann brosti.
— Haföu ekki áhyggjur, ég er barnasál-
fræöingur og þaulvanur aö fást viö svona
peyja. Enþaö kemur fyrir aöég velti fyrir,
mér, hvort góð gamaldags flenging sé
ekki það bezta.
— Barnasálfræöingur? tautaöi ég og
fannst ég vera aö missa vitiö. — Þaö var
þaöeina.sem vantaöi. Annars heitir hann
Ösvaldur, bætti ég bjánalega viö.
Hann lyfti brúnum. — Þaö skýrir
margt, sagöi hann og þaö kom glampi I
augu hans. — Jæja, frú... Hann hikaði.
— Ég er ekki frú, mótmælti ég, þegar
hann dró mig á fætur. — Ég er ungfrú og
ég á ekki Ossa, heldur systir min. Þaö var
ætlunin, aö ég gætti hans.
— Aha, sagöi hann aftur eins og þaö
skýröi allt. — Nú skulum viö llta á hand-
legginn.
Hann hjálpaði mér inn I eldhúsið og
setti mig þar á stól meöan hann þvoöi sár-
iö. Ég sýndi honum, hvar Sirrý geymdi
sjúkrakassann og hann fann áburö og
plástur.
A meðan sagöi hann mér, aö frændi
hans væri gamall vinur nágrannans og
hún heföi lánað honum húsib I hálfan
mánuö. Sjálfur ætlaöi hann aöeins aö
dvelja nokkra daga og halda frændanum
félagsskap.
— Heldurðu, aö þaö sé nokkurt konfak
til á heimilinu? spuröi hann. — Þú litur út
fyrir aö hafa gott af þvl.
— I skápnum þarna, sagöi ég. — En
hvaö meö Ossa?
-- Ég sé um hann, svaraöi hann.
Hann sótti tvö glös og hellti I. Meðan ég
dreypti þakklát á mlnu, gekk hann frá
sjúkrakassanum.
— Var þetta betra? spuröi hann, þegar
ég var búin úr glasinu.
Ég kinkaöi kolli.
— Góö stúlka! Þá skaltu bara setjast
inn I stofu, meðan ég fer á tigrisdýraveiö-
ar!
Ég veit ekki, hvernig þaö gerðist, en ég
hallaöi mér afturá bak og þegar ég vakn-
aöi aftur, stóö hann I dýrunum.
— Þá er þaö búiö, tilkynnti hann. —
Fanginn er öruggur I rúminu og sefur
svefni hinna ranglátu. Ossi litli verður
áreiöanlega fyrirtaks hnefaleikari meö_
tlmanum, bætti hann viö. — Hvernig liöur
þér?
— Sæmilega, þakka þér fyrir. Ég skalf
bara svolítiö.
Hann leit svolítiö rannsakandi á mig
aftur. — Sittu bara kyrr. Ég bý til súpu og
kem aftur eftir smástund. Við erum meö
nógan mat handa fil þarna fyrir handan.
Er þaö I lagi?
— Það er allt of mikil fyrirhöfn, sagöi
ég vandræöalega.
— Þetta dugar ekkert, sagði hann og
lyfti vinstri augnabrúninni aö minnsta
kosti tvo sentimetra. — Þú átt eftir aö
valda meirifyrirhöfn en þetta meö timan-
um! Bless á meðan!
Þannig var þaö og ég þori aö veöja um
aö þiö vitið, hvernig þaö fór.
Næstu fjóra dagana, þangaö til Sirrý og
Bruce komu heim frá Parls, sá hann um
Ossa og sigraði hann iöllum viöureignum.
Og þegar Ossi var kominn í háttinn, á
sómasamlegum tima, sátum viö Simon
úti I garöinum, horföum á stjörnurnar og
spjölluöum saman.
Viö giftum okkur I júni áriö Helzt
heföum viö viljað að brúökaupið færi
fram I gamalli sveitakirkju meö fáum
viöstöddum, en viö fórum aö óskum fjöl-
skyldunnar og allt gekk samkvæmt áætl-
un — áætlun hennar, ekki okkar.
En þegar átti aö fara aö tala um brýö-
armeyjar, setti ég hnefann I borðiö. Ég
haföi alltaf fengið gæsahúö af gömlum
fjölskyldualbúmum meö sllkum myndum
I.
En eftir nokkrar fortölur og mikinn
kviöa, féllst ég á aö litla frænka Simonar,
Heidi og Ossi — já OSSI — skyldu fá aö
fylgja mér upp aö altarinu.
Auövitað brá hann fæti fyrir Heidi á
kirkjutröppunum.þar sem þau biöu okkar
og Sirrý sagöi mér á eftir, aö hann heföi
hárreytt hana svo, aö „jáiö” mitt heföi
varla heyrst fyrir ópum hennar.
Annars gekk þetta bara áfallalaust. Ég
var allt of hamingjusöm til aö taka eftir
þvl að Heidi og Ossi slógust I veizlunni, en
sem betur fór voru þau svo úttroöin af
karamellubúðingi, is og öðru tormeltu, aö
ekki kom til blóðsúthellinga.
A eftir, þegar ég komst aö þvl aö Ossi
haföi hnýtt annan spánnýja hvita, sandal-
ann minn viö stuðarann á bllnum, tókst
mér raunar aö brosa svolítiö.
Slmon er þeirrar skoöunar, aö hegöun
Ossa stafi af ofverndun foreldra hans og
að hann muni vafalaust lagast, þegar
Sirrý eignast annab barn eftir þrjá mán-
ubi.
En hér sem ég sit á svölunum á hótelinu
á Spáni, meö handlegg Slmons utan um
mig I tunglsljósinu, veit ég aö þótt Ossi
breytist aldrei, þótt hann veröi sama
skelfingin alla ævina, á hann alltaf visst
rúm I hjarta minu.
Hann er sem sagt, eftirlætisfrændinn
minn. Hugsiöykkur bara, hvers ég heföi
fariöá mis.ef Ossiheföiekki veriöannars
vegar!