Heimilistíminn - 03.06.1976, Blaðsíða 27

haföi þegar náö fjórum bömum á aldrin-
um fjögurra til sjö ára og einni konu, sem
hafði veriö á gangi á fljótsbakkanum.
Leifar hennar fundust nokkrum dögum
sfðar, þegar menn veittu athygli hýenu-
hóp, sem safnazthafði saman á staðnum.
Þann 18. október var steikjandi hiti og
viöSamsonvorum á eftirlitsferB viö litinn
læk i grennd viö þorpið Rowere. Allt benti
til þess að Ijóniö hefði verið þarna á ferð.
Það hafði náð siöustu bráð sinni i 5 km
fjarlægö og ég vissi, að það mundi halda
sig i grennd við vatn.
Ljón eru bæði viturog slæg. Þau vita, að
þau finna fæðu við vatn, þar sem öll dýr
þurfa að fara að vatninu til að drekka. En
þegar ljón getur ekki lengur veitt hjört,
reynir það oft við menn I staðinn. Þegar
ljónin finna, hversu auðvelt er að veiöa
menn, sniia þau sér sjaldan aö villidýrun-
um aftur. Þau komast strax aö þvi, að
ekki þarf að óttast börn, þar sem hirtirnir
hafa til dæmis beitt horn, sem geta verið
hættuleg.
Við leggjum gildru
Við höfðum haft samflot viö ferða-
mannahóp, sem var undir leiðsögn starfs-
bræöra minna. NU yfirgáfum við hópinn
og stefndum að læknum, þar sem við töld-
um að likur væru til að við gætum rekizt á
ljóniö. Við höfðum búið til tuskubrúöu,
sem liktistbarniog létum hana nú sitja á
vatnsbakkanum. Viö vorum vissir um aö
ljóniö mundi ráðast á hana, ef það kæmi
hingað. Þetta reyndist rétt, þvi um sólar-
lag kom ég auga á ljóniö I 600 metra fjar-
lægö. Þetta var gríðarstórt ljón, en af-
gamalt, sem kom röltandi niður að
bakkanum.
Það nálgaðist brúðuna, skyndilega birt-
ust tvær ljónynjur, út úr runna skammt
frá. Þær voru greinilega á veiöum. Þá
stökk ungur hjörtur út úr runnunum og
ljónynjurnar eltu hann. Þær náðu dýrinu
um 300 metra frá okkur og gamla ljónið
tók að læðast I áttina til þeirra.
Við Samson skriöum varlega nær. Við
gættum þess, aö lyktin af okkur bærist
ekki til Ijónanna með vindinum og viö
komumst I 150 metra fjarlægð. Þar var
stór mauraþúfa, sex eða sjö metra há og
fjórir á lengd og breidd. Þaðan gátum við
haft auga með dýrunum. Ég ætlaði ekki
að skaða þau á nokkurn hátt og geröi ráö
fyrir aö gamla ljónið reyndi aö reka ljón-
ynjurnar burt og ræna bráð þeirra.
Ljónið hvarf i runnana og skyndilega
var það minna en 60 metra frá okkur.
Þarna stóðþaö, liklega elzta ljón sem ég
hef séð. Ég vissi að þetta var ljóniö „okk-
ar” þviútlitiðkom heim við þaö, sem okk-
ur hafði verið sagt.
Ég lyfti byssunni, miöaði á viðkvæman
blett og hikaði andartak. Helzt hefði ég
viljað ná þvi lifandi, og koma því fyrir
einhvers staöar, þar sem þaö gæti ekki
unnið mein. En ég sá enga leiö til aö ná
þviog þetta ljón var allt of hættulegt til að
fá að halda uppteknum hætti. Svo skaut
ég.AndartakstóðljóniB grafkyrrt, eins og
það væri steinhissa. Svo féll það saman.
Ég gladdist yfir að hafa ekki þurft að
skjóta nema einu skoti.
Ljónin taka yfirhöndina
Ljónynjurnar stukku á fætur hræddar
við skotið og forðuðu sér inn i runnana.
Við Samson stóðum upp, en þá stóð
gamla ljónið lika upp. Ég stirðnaði af
undrun, þvi þaö átti að vera dautt. Skotið
hafðihitt, þarsem þvi var ætlað, aftan við
vinstra herðablaðið. En það var enn lif I
gamla villidýrinu, þó ekki leyndi sér að
þaö var illa sært. Ljóniö komst á bak viö
mauraþúfuna áöur en mér tókst aö skjóta
aftur. Ég ákvað að prila upp á þúfuna til
að ná betri yfirsýn.
Samson varð eftir niðri og ég fór upp
með byssuna tilbúna. En þá gerðist dálít-
ið, sem heföi svarið að væri óhugsandi.
Ég var kominn upp á topf) þúfunnar, án
þess aö koma auga á ljóniö, svo ég gerði
ráö fyrir aö það væri farið aftur inn I
runnana. Ég var á leiöinni niður aftur,
þegar ég heyrði hljóð. Um leið og ég sneri
mérvið, sá ég risavaxinn ljónsskrokkinn
koma fljúgandi gegnum loftið frá litilli
syllu utan á þúfunni. Ljónið lenti svo að
segja beint ofan á mér og svo ultum við
niður. Ég hafði ekki haft ráðrúm til að
skjóta og það eina sem ég gat núna gert,
var að reyna að verja á mér andlitiö. En
ljónshrammarnir brutu riffilinn rétt eins
og eldspýtu.
Ég lenti á bakinu með tvö hundruð kilóa
llazel O'Connor hafði aldrei skotið lifandi
veru áður, en hún hugsaði um það eitt að
bjarga lifi Burgers.
hiassiðofan á mér. Slefandi ginið leitaði i
öxlina á mér. Ég fann tennurnar skerast
gegnum holdið og það var ekki nema um
eitt að ræða. Ég boraði fingrunum I augun
á ljóninu. Kjálkarnir opnuðust og i sama
bili rak ég hægri hnefann krepptan upp I
gapandi ginið.
Þaö brakaöi I, þegar tennurnar sukku I
handiegginn, en ijónið gat ekki bitiö al-
mennilega með hnefann i kokinu. Ég
sparkaði báðum hnjánum eins og ég gat I
kvið ljónsins og þegar það opnaði kjaftinn
aftur, dró ég flakandi handlegginn út. Ég
vissi aö ljóniö var farið að missa mátt, og
það blæddi mikið úr skotsárinu. En ég
vissi lika, að ég ætti ekki nema nokkrar
sekúndur eftir, þvi nú leitaði ljónið á
höfðuð mitt og háls. ABeins glefs myndi
mola höfuð mitt eins og eggjaskurn. Ég
reyndi aö troöa höndunum aftur upp I gin-
ið, en nú voru handleggirnir á mér nær
lamaðir og hægri höndin gagnslaus.
Ljónið lyfti stóru höfðinu, með gapandi
kjaftogbjósigundir aðdrepa. Ená samri
stundu kvaö viö skot og ljóniö féll öskr-
andi yfú- mig.
Björgun á siðasta andartaki
Einhver dró ljónið frá mér. Þaö var ung
kona með skammbyssu i hönd. Jafnframt
komu nokkrir karlmenn og önnur kona
hlaupandiogvar Samsonmeöþeim. Siðar
fékk ég að vita, að Samson hefði hlaupið
allt hvað af tók til að finna ferðamanna-
hópinn, þegar ljónið réðist á mig. Hann
var óvopnaður og gat þvi ekkert að gert.
Hann vissi að a.m.k. leiðsögumaöur hóps-
ins væri með byssu.
Hann hafði fundiö tvær ungar konur
einar á staðnum. Þær voru aö drekka
kaffi og borða brauð. Karlmennirnir
höfðu farið að taka myndir af dýrum sem
komu að ánni tilað drekka. önnur kvenn-
anna, Hazel O’Connor var með skamm-
byssu I veskinu og meöan Samson leitaði
aö hinum, hlupu stúlkurnar upp að
mauraþúfunni, þar sem ungfrú O’Cönnor
setti án þess að hika bussuhlaupið á haus
ljónsins. Hún drap það I einu skoti.
— Þetta var þaö eina, sem ég gat gert,
sagði hún við blaðamenn. — Ég er ekkert
gefin fyrir að hæla sjálfri mér. Ef ég hefði
reynt að skjóta ljóniö úreinhverri fjar-
lægð, hefði ég sennilega hitt Burger.
Eftirlitsmaðurinnók mér á óskaplegum
hraöa til námu i grenndinni. Þar fékk ég
aðstoð til bráöabirgöa hjá iækni og hann
kallaöi á þyrlu, sem flutti mig á sjúkra-
hús. Þar fékk ég blóð og hægri handleggn-
um tókst að bjarga, þótt vöövarnir væru
sundurtættir og beinbrot á tveimur stöð-
um. En mér var tjáð, að langur timi liði,
áöur en ég gæti fariö til starfa á ný.
Ég skrifa þessa sögu á sjúkrahúsinu og
mig langar að þakka ungfrú O’Connor,
sem bjargaði lifi minu og Samson, sem
geröi hin eina rétta. Hefði annað hvort
þeirra hikað andartak, er ég viss um að
gamla ljónið heföi drepið mig. Það var
ekki nema sekúnda i dauðann, þegar skot-
ið hljóp af.
27