Heimilistíminn - 03.06.1976, Blaðsíða 33

við félagarnir allt sem var þess vert við höfn-
ina. Við fórum alveg upp að vitanum þaðan
sem sást yfir til Spánarstranda, eða við lágum
einhversstaðar i skjólgóðu skoti og létum okk-
ur dreyma. Glitrandi hafið, grænir akrarnir og
fjallið, sem gnæfði við himin, var fögur mynd,
sem hrærði okkur.
Við gátum setið timunum saman uppi á hæð-
unum og andað að okkur margs konar lykt:
lyktinni af hafinu, kryddilminum af þurrum
jurtum, sem vindurinn bar með sér, lyktinni af
skipunum og lyktinni af geitunum, sem gengu
um og bitu gras í hæðunum.
Við hundarnir erum alltaf að velta ein-
hverju fyrir okkur. Hins vegar sefur kötturinn
eins og heimskingi allan daginn til að safna
kröftum fyrir næturröltið. Við notum daginn til
að skoða heiminn og húsbændur okkar af at-
hygli.
Við höfðum áhuga á öllu: farþegaskipunum,
sem komu inn i höfnina, fermingu og afferm-
ingu flutningaskipanna, starfi krananna,
hafnarverkamannanna og tollvarðanna, komu
lestanna, fiskibátanna, fiskmarkaðnum og sjó-
mönnunum með bláu derhúfurnar og seglbát-
unum sem hringsóluðu um á sundinu.
Meðal sjómannanna eignaðist ég brátt nýjan
vin. Freddy og Maria voru búin að vera tvo
daga i sumarleyfinu, þegar þau fóru að
heimsækja Palette gamla.
Hann var gamall sjómaður með veðurbarið
og sólbrennt andlit. t þessu andiiti sem var
hrukkótt og skorpið og eldrautt á litinn, voru
tvö blá augu, rétt eins og gluggar. Með þeim
hafði Palette gamli séð allan heiminn.
Þegar ég kynntist honum, eyddi hann flest-
um dögum sitjandi i litla bátnum sinum
Sardinunni með hendurnar krepptar um gaml-
an staf. Til þess að láta lita svo út, sem hann
sigldi enn, hélt hann bátnum vel við og gekk
með derhúfu með akkeri á.
Sardinan lá og dansaði i höfninni milli stórra
farþegaskipa frá Alsir og lystisnekkja, sem
stundum komu við i Port-Vendres til að kaupa
vistir.
Sardinan var mjög falleg, hvit, með bláa
rönd eins og belti um sig miðja. Litil vél hjálp-
aði henni að sigla, þvi Palette gamli var ekki
lengur nógu sterkur til að róa.
Hann fékk sjaldan viðskiptavini. Hann var of
gamali. Þar sem fólk vissi ekki, hvað hann
hafði verið framúrskárandi sjómaður, þorði
það ekki að hætta lifi sinu i hendur þessa
hrukkótta manns með krepptu hendurnar og
augun, sem voru svo ljós, að þau virtust næst-
um blind.
— Nei, ekki þennan, sagði það við hvert ann-
að — ef það kemur eitthvað fyrir, getur hann
ekki bjargað okkur....
— En báturinn minn er sá bezti hérna i höfn-
inni, mótmælti Palette gamli.
En það dugði ekki þó hann segði þetta við
alla, hann fékk aldrei viðskiptavini og þjáðist
þess vegna, þvi hann unni hafinu og Sardinunni
sinni hugástum.
Fjölskyldan min litla notaði fridagana til að
sitja hjá honum i bátnum og heyra hann segja
frá fjarlægum löndum, sem hann hafði komið
til i gamla daga. Hann hafði siglt á timum segl-
skipanna og þegar hann lyfti hr júfri hönd sinni,
alþakinni örum og rispum, ti 1 himins, fannst
börnunum að stór skip með hvit segl uppi,
sigldu framhjá....
— Timarnir hafa breytzt, sagði Palette. —
Það er búið að eyðileggja siglingarnar með
þessum ratsjám vélum og talstöðvum. Það var
33