Heimilistíminn - 03.06.1976, Blaðsíða 34

eitthvað annað á mínum ungdómsárum. Þið
hefðuð átt að sjá Margot fögru, sem sigldi til
Martinique! Við vorum með iestina fulla af
skrautlegum silkiefnum og litlum speglum. Á
leiðinni heim angaði allt skipið af rommi og
pipar. Við vorum mánuðum saman úti á sjó,
krakkar minir, sáum ekkert annað en hafið og
himininn.
Stundum greip hann fram i fyrir sjálfum sér
með hrópum til þeirra sem gengu framhjá:
Dömur minar og herrar! Hvað með svolitla
bátsferð um höfnina? Þetta hérna er bezti bát-
urinn!
Útréttur handleggur hans, sem veifaði der-
húfunni, minnti mig á framrétta hönd Klódó-
mirs: — Gefið nú fátæklingi svolitið, dömur
minar og herrar!
Vegna þessara minninga, sem hann vakti hjá
mér geðjaðist mér vel að Palette. Auk þess
voru sögurnar um alla reynslu hans og sjó-
mannamálið, sem hann talaði ákaflega heill-
andi.
Þið skuluð ekki halda, að við Móses höf-
umekki skilið þetta. Þvert á móti við fundum á
okkur allt það, sem ekki er hægt að segja: ilm-
inn af kryddinu á fjarlægum eyjum, lyktina af
heitum, blautum sandi, eða af suðrænun
trjátegundum. Stundum voru áhrifin svo sterk,
að við þefuðum allt hvað af tók til að ná allri
sögunni.
Þar sem Palette hafði ekkert starf, hefði
hann orðið bilaður á taugum, ef börnin hefðu
ekki verið annars vegar — og Pabló, þegar
hann mátti vera að — sem áheyrendur.
Pabló, var yfirleitt að hjálpa móðursystur
sinni við heimilisverkin, en þegar hann gat,
kom hann með okkur og hafði enn meiri áhuga
en við á frásögnum gamla mannsins.
— Þegar ég er orðinn frægur söngvari, ætla
ég að fara til allra þessara lands og senda
ykkur póstkort þaðan!
Palette gamli leit alvarlegur á hann. — Já,
það er ekki óliklegt, að þú komist þangað.
Spánverjar eru þrjózkir.
Pablóhlóog við fórum heim. Göngulagið var
eins og hjá gömlum sjómönnum, sem ultu milli
stjórnborða og bakborða. Allt þetta olli þvi, að
mig langaði til að fara i siglingu. Ég imyndaði
mér skyndilega að ég hefði fæðzt til að vera
verndarhundur á stóru skipi. Mig dreymdi um
það á næturnar.
Moses gerði grin að mér. — Liður þér þá ekki
vel hérna?
— Auðvitað en sjáðu til, það gæti nú verið
gaman að sigla. Sjáðu til, gamli, suðurhafseyj-
ar, stúlkurnar, blómsveigarnir! Ég mundi
eignast litla vinkonu með silkimjúkan feld,
bliða eins og hunang. Og við syntum í lóninu
við undirleik á gitar.
Móses yppti öxlum. — Hún Dollý litla bakar
ans hefur annars augastað á þér, en þú litur
ekki einu sinni við henni.
Ég varð gramur. — Það er rottulykt af
henni! Og svo er hún höfðinu hærri en ég! Nei,
sjáðu, það sem ég þarfnast....
Og ég lét mig dreyma áfram. Móses lagði
trýnið á framlappirnar á sér og andvarpaði.
Göturykið þyrlaðist upp við nefið á honum,
andardráttur hans var svo öflugur. Hann hlust-
aði þolinmóður á mig með lokuð augun.
— Þú yrðir kannski sjóveikur?
Ég hló. — Nei, aldrei. Ég?
— Þú getur vist orðið það og þú mátt trúa
þvi, að það er ekki notalegt. Allt snýst og mann
langar bara til að deyja. Þannig er það.
— Það er af þvi þú étur of mikið, svaraði ég.
— Það er alltaf fullur á þér maginn. En ég...
— Gott, sagði hann. — Þú ert fæddur sjó-
hundur! Mér er svo sem sama. Eigum við að
koma i gönguferð?
Þetta fór í taugarnar á mér. Ég var svo upp-
fullur af sögum Palettes, svo ölvaður af
sjávarlofti að ég hélt i alvöru, að ég væri fædd-
ur til langra sjóferða. ó, að ég hefði lifað á tím-
um sjóræningjanna! Með stóran þrihyrndan
hatt á höfðinu og i bláum fötum með gylltum
snúrum. Mikið hefði ég hrópa) hátt, þegar við
hertókum ókunn skip.
Sjóveikur! Ekki nema það þó.
Það var hrein móðgun að imynda sér, að ég
gæti orðið sjóveikur. Það lá við að ég yrði
ósáttur við Móses út af þessu og það að svo
varð ekki, var eingöngu að þakka þvi, hvað
hann var þolinmóður i minn garð. Hann var
rétt eins og engill.
Dag nokkurn sem ég man vel að var mið-
vikudagur, bað Freddy mömmu sina um leyfi
til að fara i siglingu með Palette. Sá gamli
hafði boðið börnunum að koma með sér út á
Bjarnarhöfða, þar sem hann ætlaði að veiða
sér fisk i súpu.
Frú Jep samþykkti ekki alveg strax. Palette
var orðinn gamall og Maria var ekki alveg
flugsynd. En börnin vissu mætavel, hvað þau
ættu að gera og loks samþykkti hún að láta þau
hafa nesti, sem þau skyldu fara með um borð.
— Hafðu lika eitthvað með handa
Framhak
34