Heimilistíminn - 03.06.1976, Page 37

heimsækja sig í höllina klukkan átta næsta kvöld.
Bréfið endaði á þessum orðum:
— Vagninn minn bíður yðar við hóteldyrnar Ég
bið yðar með óþreyju. Leopold prins af Bourbon."
Fanný var orðin hugsandi á svipinn.
„Ég á að heimsækja prinsinn á morgun og dansa
fyrir nánustu vini hans. Hvernig lízt þér á það,
Rósa?"
„Farið bara, ungfrú. Þéraflið yðurenn þá meira
álits og frægðar með því. En hvernig lítur annars
prinsinn út?"
Fanný lýsti honum nákvæmlega.
„Það stendur heima. Mér datt það undir eins í
hug."
„Hvað eigið þér við, Rósa?"
„Snemma i morgun sá ég hávaxinn mann, sem
stóð úti á götunni og horfði hvað eftir annað upp i
gluggann til yðar. Það hlýtur að hafa verið prins-
inn."
„Heldurðu það virkilega?"
„Það er ekki um að villast."
Um kvöldið dansaði hún aftur í Hirðleikhúsinu
f yrir troðf ullu húsi, og voru fagnaðarlæti áhorfend-
anna sízt minni en kvöldið áður. Nú var naf n ungf rú
Elssler á allra vörum, og fólkið streymdi í stórhóp-
um í leikhúsið, til þess að tryggja sér aðgöngumiða.
I höll Leopold prins var lítill hópur saman kom-
inn. Það voru liðsforingjar, vinir prinsins og dömur
þeirra, á að gizka tíu manns. Boðsfólkið sat í stór-
um sal, og hafði verið útbúið leiksvið í öðrum enda
hans.
Þegar vagn Fannýjar nálgaðist, fór brytinn út til
þess að taka á móti henni, og leiddi hana svo rak-
leitt fyrir prinsinn.
Leopold prins Ijómaði af gleði.
„ Ég þakka yður f yrir, kæra ungf rú, að þér hélduð
prð yðar, og gerðuð mér þá ánægju að heimsækja
mig og ætlið að lof a vinum mínum að verða aðnjót-
andi yðar dásamlegu listar.
Hún brosti og þakkaði.
„Ég efni það, sem ég lofa, yðar konunglega
tign."
Leopold prins fylgdi Fannýju sjálf ur inn í skraut-
lega stofu, þar sem Rósa beið hennar.
Inni í salnum var komu hinnar ungu Vínardans-
meyjar beðið með óþreyju.
Osýnileg hljómsveit hóf nú f jörugan forleik.
Og Fanný byrtistá leiksviðinu, Ijómandi af töf um
og yndisþokka æskunnar, og fór að dansa.
Allir voru stórhrifnir. Hvað eftir annað varð
Fanný að endurtaka dansana. Svo leiddi prinsinn
hana til borðs.
Ötal Ijúffengir réttir voru á borðum, og kampa-
vínið var ekki sparað. O, hvað Fannýju fannst vinið
hafa þægilega kitlandi áhrif! Hún tók f jörugan þátt
i samræðunum, og skemmti sér hið bezta.
„Vinir mínir," hóf prinsinn máls. „Þekkið þið
hinn fagra austurríska dans, Vinarvalsinn?"
Flestir höfðu aldrei séð hann.
Þá tók prinsinn Fanný sér við hönd og leiddi hana
uppá leiksviðið. Hljómsveitin lék glæsilegan Vínar-
vals, og prinsinn lagði arminn mjúklega utanum
Fannýju. Dansinn hófst- Fanný dansaði af lifi og
sál og lagði sig þétt í fang prinsins. Hann dansaði
einnig frábærlega vel, og hafði auk þess lagt sér-
staka stund á Vínarvalsinn á hinum mörgu ferðum
sínum til Vínarborgar.
Boðsgestirnir horfðu hrifnir á þetta glæsilega
par, sem hreyfði sig mjúklega og fjaðurmagnað
eftir hrynjandi lagsins.
Dynjandi lófaklapp kvað við, þegar þau hættu.
Taldið var dregið fyrir.
Þá laut prinsinn niður að F.annýju, lyfti upp and-
liti hennar, og áður en hún vissi af, hafði hann þrýst
kossi á varir hannar. Svo dró hann sundur tjöldin,
og leiddi hana aftur til gestanna.
Enn var setið lengi yf ir borðum. Þá fóru gestirnir
að hugsa til heimferðar. Allir þökkuðu Fannýju
hjartanlega fyrir skemmtunina, og prinsinn fylgdi
þeim til dyra.
„Ég má vonast eftir yður aftur, ungfrú, ekki
satt?" Hann hélt í hendina á henni.
„Jú, ég kem aftur, yðar konunglega tign."
Hún brosti til hans í kveðjuskyni, og roðnaði um
leið. Svo flýtti hún sér með Rósu út að vagninum.
Fanný var í mikilli geðshræringu, þegar hún kom
heim. Hið stórættaða, skrautbúna fólk og f reyðandi
kampavínið hafði haft mikil áhrif á hana, — og
koss prinsins!
Fanný var ein af þeim stúlkum, sem átti móður,
er vakti yfir hverri hreyfingu dætra sinna. Hún
hafði alltaf fylgt henni í leikhúsið og úr því, jaf nvel
þó að hún væri bara að æfa sig. Fanný hafði því
engin kynni haft af öðru fólki, þó að hún ynni við
leikhúsið. Móðir hennar gætti hennar með næstum
því sjúklegri nákvæmni.
Það hafði ekki kostað neitt smáræðis erf iði, að fá
hanatil aðsamþykkja Italíuför Fannýjar. En faðir
hennar var eindregiðá hennar bandi. „Það er nauð:
synlegt fyrir listamenn að framast erlendis, því að
þá fyrst, þegar þeir koma til baka, kann ættlandið
að meta þá," var hann vanur að segja.
Loks gaf móðir hennar samþykki sitt, og stundi
þungan um leið. Það var hennar eina huggun, að
reyndur og ráðinn maður, eins og prófessor Bar-
baya, fór með telpunni. Og hún sparaði ekki að
leggja honum lífsreglurnar, hvernig hann gæti bezt
litið eftir Fannýju.
Og í dag hafði Fanný verið í boði hjá prinsi, virki-
legum, konunglegum prinsi! Og hann hafði um-
gengizt hana eins og jafningja sinn, já, hann hafði
meira að segja kysst hana!
Bylgjur gleði og unaðar liðu um hana alla.
Allir draumar hennar snerust um Leopold prins,
ævintýraprinsinn í töfrahöllinni.
Prinsinn bauð Fannýju aftur í höllina, og hún
dansaði fyrir gesti hans. Hún kom þar nú næstum
því í hverri viku. Prinsinn virtist vera mjög þakk-
látur og hrif inn af því, og sendi Fannýju afar vand-
að armband, alsett demöntum, að gjöf. Fylgdi þar
Framhald
37