Heimilistíminn - 17.02.1977, Blaðsíða 16

Gríma:
BIÐIN
Hann herti örlitiö takiö um grænan,
upplitaöan pokann, litinn poka úr segl-
dúk, hæfilega stóran fyrir hitaflösku
og nestisbox. Einhver haföi saumaö
hann, handa einhverjum. Hann vissi
ekki hver. Ekki handa hverjum. Þaö
skipti ekki máli, ekki fyrir hann. Nú
var þetta hans poki. Hitaflaskan var
honum ætluö i dag, kannski á morgun
llka. Hann braut ekki heilann um þaö.
Bekkurinn var blautur eftir nætur-
regniö. Morguninn hráslagalegur.
Hann lagöi hægri fótinn yfir vinstra
hnéö. Sveiflaöi honum fram og aftur.
Horföi á gatiö á tánni. Þaö haföi svo
sem ekkert stækkaö. Kannski yröi þaö
svona lengi. Yröi eins lengi aö vaxa og
maöurinn. Þaö var hann ekki sagt um.
Þaö geröi ekkert til. Hann hugsaöi
ekkertum svoleiöis. Horföi bara á gul-
ar sokktjásur, sem kiktu gegnum
gatiö. Billinn var ekki kominn, honum
lá ekkert á, hann gat vel beöiö. Haföi
ekkert annaö aö gera. Hann vissi ekki
hvenær þaö var, mundi þaö ekki.
Kannski haföi hann alltaf veriö hérna.
Þarna kom ungi maöurinn. Hann
ætlaöi þá lika. Hann haföi lika komiö I
gær.
Þunnur vinnujakkinn fauk til I vind-
inum. Limdist stundum aö grönnum
handleggjunum. Þeir voru eins og pip-
ur, eins og þeir væru úr bambus. Þeir
voru úr bambus. Hann vissi þaö núna.
Hann gæti alveg brotiö þá. Ætti hann
aö gera þaö? Brjóta þá bara og henda
þeim. Þá yröu ermarnar tómar. Þá
gæti vindurinn dustaö þær miklu bet-
ur. Dustaö úr þeim málningarblettina.
Þá þyrfti hann ekki aö horfa á þessa
mislitu bletti dag eftir dag. Allavega
litpensilför,á kraganum.á ermunum,
alls staöar pensilför. Nei, hann ætlaöi
ekki aö brjóta þá núna. Kannski
seinna.
Enhvern tima, þegar hann haföi
ekkert aö gera. A jólunum, já kannski
á jólunum. Þá myndi billinn ekki
koma. Ungi maöurinn settist á bekk-
inn hjáhonum, hann haföi lika gert
þaö I gær. Maöurinn gat nú ekki brotiö
þá, sem sátu hjá manni.
— Hvaö varstu aö mála? spuröi
hann.
— Mála? Var ég aö mála?
— Jakkinn er málaöur.
Ungi maöurinn leit á jakkann. A
pensilförin, hann strauk þau varlega.
Þau eyöilögöu þaö. Rödd hans var
döpur.
— Þau eru asnar, asnar skilja ekk-
ert. Þau settu gat á blaöiö mitt.
- Hvaöa blaö?
— Hvaöa blaö? Veiztu ekkert? Ég
var aö mála á blaö og þau settu gat á
þaö. Gat á listina, eyöilögöu listina. Nú
hækkaöi hann róminn.
— Þau halda, aö hún sé ekki til.
Skilja ekkert. Þá fór ég aö mála jakk-
ann minn. Þeim kom þaö ekkert viö.
Ég ætla aldrei aö veröa prestur.
Aldrei. Ég sagöi pabba þaö. Allir
prestar eru vitlausir. Ég veit þaö,
pabbi er þaö, afi lika.
— Er pabbi þinn prestur?
—Ér veit þaö ekki? Hann heldur þaö
bara.
— Helduröu, að hann viti þaö ekki?
— Nei, hann veit ekkert. Hann bara
biður. Eins og þaö þýöi nokkuö. Hvern
á maöur aö biöja.
— Hann bara kraup og svo sagöi
hann, aö ég ætti vlst heima hérna.
— Hérna, hann benti á húsiö aö baki
þeim
— Ég átti ekkert heima hérna. Ég
vissi það. Ég þekki engan hérna.
Mamma fór aö skæla, en pabbi bara
klappaöi henni og sagöi, aö þau væru
búin aöreyna allt. Þetta lagast seinna,
sagöi hann. Hún hætti ekkert aö skæla.
Ég bara hló, þau geröu ekkert, þurftu
ekkert aö gera, eins og maöur megi
ekki éta þaö, sem maöur vUl. Mála
huröina sina eins og maöur vUl, ég
málaöi llka kápuna hennar ömmu, hún
var svo ljót. Mórauö. Hún sagöi, aö ég
heföi eyöilagt hana. Ég eyöilegöi allt.
Mömmu llka. Þá hló ég. Heldurðu aö
þaö sé hægt aö eyöileggja fólk? Ég
málaöi mömmu aldrei, þess þurfti
ekki, hún var ekkert ljót. Hún kemur
stundum hingaö, ég skal bara sýna þér
hana. En Sigga er ljót. Þaö eru allar
Siggur ljótar.
Hann reyndi aö troöa bláum höndun-
um niður I vasana.
— Er þér kalt?
— Kalt?
— Þú ert svo blár.
Ungi maöurinn leit á sessunaut sinn,
horfði lengi á magurt andlitiö.
— Ertu lyginn? spuröi hann.
— Lyginn? Ég? Hann var sár.
— Þú lýgur þessu. Þaö ljúga allir,
Sigga laug alltaf.. Hún er I lyginni.
— Hver er Sigga?
— Sko, ég vissi þaö, þú ert lyginn,
allir þekkja Siggu, ég sá þaö strax.
Þaö vill enginn segja sannleikann,
ekki þú heldur, ég veit allt.
— Þú veizt ekkert, ekki um mig.
— Jæja, veit ég ekkert? Ég? Ég veit
allt, allt, skiluröu þaö. Ég veit, aö
bfllinn kemur ekki. Enginn kemur, all-
ir svíkja, allir. Læknirinn segir, aö
mér batni. Mér þarf ekkert aö batna.
Ég er góöur. Ég vil bara fá aö mála.
Hann fór allt I einu aö hlæja. Hár
hvellur hlátur hans skar I eyrun.
— Ég ætla aö mála lækninn, mála
hund á enniö á honum, Gulan, stóran