Heimilistíminn - 17.02.1977, Blaðsíða 32

KETT-il
IRNIR
Asökun er varpað fram. Hægt og rólega hefur
hún sfn áhrif é áheyrendur.
Ragnar Karlman sígur þreytulega niður á veik-
byggðan stólinn, hann reynir augsýnilega að sýnast
rólegur, en aðeins Christer veitir honum athygli.
Bodil grúf ir andlitið að öxl Jónasar til að sjá ekkert,
og AAadeleine fer skyndilega að snökta viðstöðu-
laust.
Hvað Gert Berger viðvíkur, eru viðbrögð hans
kannski furðulegust. Hann húkir alveg úti á enda f
hornsóf anum, og enginn va*f i leikur á því, að honum
er Ursúla meira á móti skapi en Ragnar.
— Ef þér viljið að ég taki mark á slíkri ásökun,
segir Christer, er bezt að þér færið rök fyrir henni.
Hvað vitið þér um hvað át+i sér stað morguninn ell-
efta ágúst? Eltuð þér mann yðar til Ramen?
— Já.
Hún er bein í baki, stíf, kæruleysisleg. Hún gæti
verið áhugalaust og þýðingarlítið vitni I réttarsal í
sínum lýtalausa klæðnaði, með látlausa en dýra
perlufesti um hálsinn. Hvað sem Ragnar Karlman
kann að hafa gert af sér, finnur Christer tilhneig-
ingu h já sér til að taka sömu afstöðu gagnvart henni
og Gert Berger.
— Fylgdust þér með honum allan tímann?
— Nei.... Nei, aðsjálfsögðuekki. Ég sá hann taka
Ingulill upp í AAercedesbílinn okkar á veginum fyrir
ofan hótelið. Hún var klædd blá- og hvítröndóttu
pilsi og blárri blússu, og hún var bæði með ferða-
tösku og köflótta tösku með kettlingi í.
— Hvað var klukkan?
— Hálf fimm.
— Og svo?
— Já, svo dróst ég náttúriega aftur úr. — Nú
fyrst gætir nokkurrar gremju í rödd hennar. — Það
var engin umferð, svo hann gat ekið hratt og því
hafði ég ekki við honum í Saabnum mínum. Ég
valdi syðri leiðina — ég hélt, að hann hefði farið
hana —og það var heimskulegt af mér þv? hún er
miklu lengri.
— Hvenær komuð þér hingað?
— Ég athugaði það ekki. Því miður. En Ragnar
var a.m.k. enn hér á herragarðinum. Hann kom
ekki út fyrr en um áttaleytið ásamt.þessari sið-
lausu konu. Og ég heyrði allt sem þau sögðu. Hún
gat ekki skilið hvað orðið var um Ingulill og köttinn,
og hann svaraði orðrétt á þessa leið: „Þú skalt ekki
skipta þér af því, hvorugt okkar er í þeirri aðstöðu
að geta gert það. Það er slæmt með köttinn, en ef ég
man rétt, voru f leiri á AAarbakka. Og þú skalt ekki
sitja og bíða eftir Ingulill, því hana sérðu ekki aft-
ur.
Christer Wijk lyfti brúnum.
— Og þetta var — allt?
— Já, og svo það að Ragnar hefur verið svo
taugaóstyrkur síðan. Hann hefur setið límdur við
útvarpið og hlustað á allar þessar ömurlegu auglýs-
ingar eftir fóiki, sem er horfið, og hann hefur ekki
einu sinni getað þolað að ég nefndi Ingulill á nafn,
þótt hann væri hinn ánægðasti þegar hún var i
32