Heimilistíminn - 17.02.1977, Qupperneq 33

heimsókn hjá okkur á Uddeholm í júli. — Og hún var
myrt þennan morgun, ekki satt? Morguninn þegar
hann ók henni gegnum skóginn.
— Jú.... það var hún. Christer virtist viðutan.
Hafið þér rætt grun yðar við eiginmanninn, frú
Karlman?
— Nei? Þá er tími til kominn, að hann leysi frá
skjóðunni, Mér virðist óneitanlega að hann þurf i að
skýra margt....Fyrstog fremst það, að hann hefur
látið það bíða svo lengi að útskýra nokkurn hlut.
Ragnar Karlman sendir honum skuggalegt
augnaráð.
— Ef þér hefðuð verið kvæntur konunni minni í
fimmtán ár, hr. lögregluforingi, væruð þér ekki
hissa á því. Hún er hræðilega hörundsár, og hún
hef ur óhugnanlegan hæf ileika til að gera úlfalda úr
mýflugu. En einmitt þess vegna var auðvitað
heimskulegt af mér að halda að ég gæti leynt hana
sambandi mínu og Madeleine. Ég hef áður verið
henni ótrúr, svo sannarlega, en því hef ur verið auð-
veldara að leyna, því ég hef ekki áður verið svo al-
varlega ástfanginn.
— Afsakið, en ef mapur á yðar aldri verður „ai-
varlega ástfanginn" utan hjónabands, er venjulega
heiðarlegasta lausnin — skilnaður.
— Ja-á, viðurkennir hann, fullur sjálfsfyrirlitn-
ingar. Þaðer aðeins það, aðégá úrsúlu meðauðæfi
sin og áhrif hér á Vermaiandi að þakka allan frama
minn og hún hefur verið n.k. trygging fyrir þeirri
stöðu, sem ég hef..ég er ræfill, vesæll ræf ill, sem
hef metið framann og líf f allsnægtum meira
en...Madeleine. Ég fæ kannski leyfi til að segja
innan sviga, að ef við sleppum heil á húfi út úr
þessu, þá veit ég hvað ég á að gera. En við ætluðum
að tala um Ingulill. Þér ásökuðuð okkur áðan um,
að við hefðum öll slæma samvizku gagnvat henni,
hr. lögregluforingi. Ég hef svo sannarlega haft
slæma samvizku hennar vegna, gagnvart Bodil.
— Af því að þér blönduðuð Ingulill inn í persónu-
leg vandamál yðar?
— Já, til að byrja með. Hún var svo einlæg og
elskuleg og svo áköf í að ræða endalaust langar
nætur um ástina, það leið því ekki á löngu unz hún
hafði haft allt saman upp úr mér...um Madeleine
og mig, og þar sem hún var rómantísk, tók hún ekki
málstað úrsúlu, sem henni fannst vera eldgömul og
henni líkaði ekki við.... svona almennt séð. Hana
langaði líka til að hitta Madeleine, og þegar hún
kom að Marbakka, sótti ég hana nokkrum sinnum
og við borðuðum þrjú saman á ýmsum litlum veit-
ingastöðum í Karlstad. Þær urðu mestu mátar, og
ekki leið á löngu, unz þær voru farnar að skrif ast á
viðvíkjandi rauðu köttunum á Marbakka — en ég
vissi ekkert um það mál. En því miður lenti á-
byrgðin af síðasta og næstsíðasta þætti sögunnar á
mér.
— Bílferðinni hingað til Ramen?
— Já. Hún hringdi frá hótelinu mánudagskvöld
eitt kl. hálf tólf og spurði hvort ég gæti ekið henni
hingað. Ég hef gætt fyllstu varkárni á ferðum mín-
um hingaðtil Ramen, svo ég hikaði örlítið við. „En
við getum farið i nótt," sagði hún svo, „þegar
enginn sér okkur." Ég fékk á tilfinninguna, að hún
væri áköf í að komast af stað, og að hún vildi stinga
aðdáanda sinn, stúdentinn, af, áður en hann vakn-
aði.
— Haldið þér, að þau hafi rifizt?
— Nei. Ragnar horfir forvitinn á þögula unga
manninn, en hann fær enga hjálp úr þeirri átt. Nei,
hún var hvorki önug eða leið. Frekar...ef ég á að
reyna að útlista það — svolítið gáskaf ull og hlátur-
mild. Og þegar við komum til Ramen, sagði hún
mér til undrunar: „Nú skaltu setja mig úr við
gamla kofann og aðeins sinna Madeleine þá tíma,
sem þú hefur til afnota, þangað til þú verður að
snúa heimleiðis. Hugsaðu ekki um mig, ég á
kannski e.k. stefnumót..."
— Eins konar stefnumót.... klukkan hvað?
— Þaðvar einmittþaðsem ég sagði. „Stefnumót
kl. hálf sex um morgun?" Þá hló hún og sagði: „Já,
ég er þó ekki alveg viss, en ég hef það á tilf inning-
unni. Og ég vil að þú takir ferðatöskuna mína út úr
bílnum. Það getur verið, að ég verði ekki um kyrt á
Ramen. Skilaðu kveðju til Madeleine og segðu alla
vega henni, að hún skuli ekki leita mín, þvf ég sé
farin í felur."
— Og þú, segir Bodil með logandi vanga, — þú
gerðir eins og hún bað!
— Já. Það liðu ekki margir dagar þangað til bæði
Madeleine og ég f órum að naga okkur i handarbök-
in og velta því fyrir okkur, í hverju ég hefði eigin-
lega verið að taka þátt. En þegar þetta átti sér stað
var hvorki neitt dularfullt né ógnvekjandi við þetta
allt saman. Það var sumar, sólín skein og Ingalill
var í bezta skapi. Það er ekki ætlun mín að feta i
fórspor úrsúlu og benda á annan morðingja án ann-
arra sönnunargagna en einskærrar ímyndunar, en
ég verð þó að segja mér til varnar, að ég var sann-
færður um að hún hefði verið að rífast við Gert
Berger, og að hún vissi eða vonaði, að hann myndi
skjóta upp kollinum á réttu augnabliki — til inni-
legrar sátta! Og eins og ég sagði við Madeleine, við
vorum ekki í þeirri aðstöðu að geta predikað eða
beðið lögregluna um að hef ja leit.
— Taskan, hvar settuð þér hana? spyr Christer
Wijk.
— Við kofann, þar sem hún stóð og veifaði mér,
þegar ég hélt áfram upp trjágöngin.
— Og þegar þér fóruð aftur?
— Þá var hún horfin.
— Frá kofanum, segir Christer íhugandi, liggur
stígur upp að virkjuninni. Nú þurf um við ekki nauð-
synlega aðtrúa þessari sögu, en ef við gerum það,
felst gátan í einni spurningu. Hvern hitti Ingalill við
skurðinn?
Hann virðir þau aftur fyrir sér, eitt af öðru, því
næst beinistathygli hans að Madeleine, sem er hætt
að snökta en er óhugnanlega föl.
— Frú Samzelius— svo er sagt, að þér hafið ver-
ið góð vinkona hennar. Var karlmaður í spilinu?
— Já, það var það víst. En ég var aldrei viss um
hver það var. Stundum velti ég því f yrir mér hvort
það væri ekki... Ragnar.
Og þar með lýkur Wijk rannsóknarlögreglufor-
ingi umræðunum. Hann hefur, sér til ánægju, veitt
33